Satan's circus
Δε ξέρω πώς θα ξεμπερδέψουν με τους Death In Vegas οι μελλοντικοί εγκυκλοπαιδιστές. Υποθέτω θα τονίσουν την εμφάνισή τους το 1993 στο Λονδίνο σε ένα οριακό χρονικό σημείο για τη συνάντηση electro, dance και rock. Θα γράψουν πως ο Richard Fearless ήταν o next resident DJ του Heavenly Social αμέσως μετά τους Chemical Brothers - λεπτομέρεια που σίγουρα θα ανατριχιάσει μερικούς. Kαι πως το αρχικό τους όνομα και τίτλος του πρώτου τους LP ήταν Dead Elvis, πράγμα που ανατρίχιασε κάποιους άλλους που αντέδρασαν αποτελεσματικά. Κανείς τους βλέπετε δεν ήξερε πως αυτός ήταν και ο τίτλος ενός δυνατού βιβλίου του Greil Marcus πάνω στο θέμα.
Εκεί που θα τα βρουν σκούρα θα είναι στη σκιαγράφηση των 3 προηγούμενων δίσκων του DJ που δε σ' έκανε ούτε να χορεύεις ούτε να κάνεις chill out και του Steve Hellier. Άντε να δώσεις με πέντε λόγια όλο εκείνο το melting pot από noise, dub, electronica ευρείας χρήσης, electrofunk, trip hop, rock, goth που συνωστίζονταν στα Dead Elvis (1997), The Contino Sessions (1999) και στο διπλό Scorpio Rising (2002). Ένα σύνολο από aggressive beats και dark όψεις των παραπάνω ειδών που τους εμφάνιζε πιο ενδιαφέροντες από τους Primal Scream αν και λιγότερο έξυπνους από τους Chemicals. Φυσικά δε θα παραλείψουν την οικειοθελή προσέλευση προσωπικοτήτων όπως οι Iggy Pop, Bobby Gillespie, Jim Reid (στο 2ο), Liam Gallagher, Hope Sandoval, Paul Weller (στο 3ο) και μερικά δυνατά remix που πρόσφεραν στο τελευταίο οι Polyphonic Spree και οι Adult.
Τίποτα από τα παραπάνω εδώ στο 4ο LP, πρώτο στο δικό τους label Drone μετά την αποχώρηση από την Concrete που έβγαλε όλα τα προηγούμενα. Ελάχιστα φωνητικά, πλήρης έλλειψη κάθε "heavy groove". Από το πρώιμο Warp-style bleep n bass μένει μόνο το χαρακτηριστικό Jah Wobble-ικό μπάσο. Οι 6 γερμανικοί τίτλοι βάζουν σε υποψίες τους ήδη ψυλλιασμένους : ναι, οι DIV ανακαλύπτουν το kraut rock και κολυμπάνε από την αρχή ως το τέλος του στις κλασικές motorik φόρμες του. Για παράδειγμα, το απλοϊκό 'Ein Fur Die Damen' είναι ένα τυπικό Can / Neu! οpener. Το 'Zugaga' στολίζεται με ένα γνώριμο riff από το 'Trans-Europe Express' των Kraftwerk. Το 'Sons Of Rother' δεν αναφέρεται παρά στον ίδιο τον ιδρυτή των Neu! Ολόκληρος ο πρώτος δίσκος είναι kraut insrumentals, με την εξαίρεση του 'Heil Zanax' με την ευπαθή Susan Delane στα φωνητικά.
Μόνο που σήμερα το kraut αποτελεί ανεξάντλητη δεξαμενή έμπνευσης για ένα σωρό μπάντες που γίνονται αξιάκουστες στα αυτιά μας όταν το μετασχηματίζουν στο δικό τους υφαντόκοσμο και μόνο τότε. Αλλιώς ποιος ο λόγος να υπάρχει ιδιαίτερη κάψα για τέτοιες πρωτόλειες εκδοχές που μπορούμε ν' ακούσουμε από τα πρωτότυπα (τα οποία μάλιστα είναι απείρως περισσότερα απ' όσο πιστεύαμε κάποτε). Τα 'Anita Berber', 'Kontroll' και 'Come Over To Our Side' ας πούμε ακούγονται εξαιρετικά απλοϊκά, σαν μια οποιαδήποτε εφηβική μπάντα να προβάρει μετρονομικά τους αναλογικούς της συνθετητές. Ορισμένες φορές μάλιστα εδώ το κακό μοιάζει να παραγίνεται μ' όλη αυτή την old school synth-pop.
Τα πράγματα γίνονται καλύτερα στο δεύτερο δίσκο εδώ που περιλαμβάνει live ηχογραφήσεις από το Brixton Academy το 2003. Ίσως επειδή τα κομμάτια έχουν μία υποτυπώδη εξέλιξη, ίσως πάλι επειδή τα περισσότερα φωνητικά μέρη αντιστρατεύονται την αυστηρότητα των οργανικών μερών. Φυσικά ούτε εδώ υπάρχει εκείνο το freestyle που έχω επιδοκιμάσει στους Lionrock και μ' έχει κουράσει στους Propellerheads αλλά με άλλους μπορεί να έχει συμβεί το αντίστροφο. Συνολικά η κυκλοφορία δίνει την εντύπωση ενός απλού διαλείμματος του σχήματος (διαλείμματος από τι όμως;) ή μιας ηχογράφησης που απλά έκαναν για τη διασκέδασή τους.
Αυτή τη στιγμή έχουν κληθεί ως απαραίτητοι studio βοηθοί στις νέες ηχογραφήσεις των Oasis ενώ ετοιμάζουν και το αναπόφευκτο best τους για τους πρώτους μήνες του 2005. Φέτος έβγαλαν και το δικό τους 'Back to mine', με εξαιρετικές επιλογές για τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
5, 5 (το CD1), 6 (το CD2)
