Scorpio rising
Με πιάνει ενίοτε αυτή η τάση φυγής, η επιθυμία για απόδραση. Συμφωνώ ότι μπορεί και να είναι ευθυνοφοβία. Και τότε θέλω να μπω σε ένα αυτοκίνητο και να αρχίσω να φεύγω, για οπουδήποτε. Και το κασετόφωνο να παίζει Velvet Underground, Sonic Youth και το νέο δισκάκι των Death in Vegas, το "Scorpio rising".
Έλα όμως που ούτε αυτοκίνητο έχω, ούτε δρόμους έχουμε, που να εξυπηρετούν αυτήν την made in america φαντασίωση απόδρασης. Έτσι κλείστηκα στο δωμάτιό μου και απέδρασα παραμένοντας στο ίδιο μέρος. Και εντάξει και τους βελβετικούς έχουμε ακούσει και την ηχητική νιότη την έχουμε πάνω κάτω αφομοιώσει, και εν πάσει περιπτώσει αυτό το σημείωμα γράφεται με αφορμή την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Death in Vegas.
Κάτι μου λέει ότι αυτοί οι τύποι έχουν αναγάγει σε προσωπικό ζήτημα να αποδείξουν ότι το ροκ δεν είναι νεκρό (έτσι δεν λένε όλοι;). Και προσπαθούν σκληρά γι αυτό. Βέβαια, τώρα το τι είναι ροκ και αν είναι νεκρό είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία που μου κάνει και κάτι σε ακαδημαϊσμό και δεν νομίζω ότι χρειάζεται τόση ανάλυση η τέχνη του να φτιάχνεις τετράλεπτα τραγούδια για να περνάς καλά εσύ και οι τυχόν ακροατές σου.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ροκ δίσκος είναι το "Scorpio rising", take it or leave it. Ροκ δίσκος με κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία, πολλούς καλεσμένους στα φωνητικά και ηθελημένα βρώμικη παραγωγή. Καλύπτει θα έλεγα ένα αρκετά μεγάλο φάσμα στυλ και φόρμας: Σπιντάτες μελωδίες με κιθάρες και αέρινα φωνητικά ("Girls"), ροκοπανκίζοντα κομμάτια με σίνθια σε στυλ Cure ("Leather"). Θα βρεις ακόμη τραγούδια που θα ήθελαν να είχαν κυκλοφορήσει την εποχή του new wave όπως είναι το πρώτο single με τίτλο "Hands around my throat", ναρκωμένες γυναικείες φωνές όπως στο "23 lies" για παράδειγμα. Και έχει και άλλα καλά, μμμμ... το groove του "Scorpio rising" είναι μια τέτοια περίπτωση.
Αν ανήκεις σε αυτούς που τους άρεσε το προηγούμενο άλμπουμ της μπάντας ξέρεις πάνω κάτω τι θα ακούσεις. Οι Death in Vegas είναι για μένα ένα γκρουπ που του αρέσει να κινείται στις σκιές, να κάνει μουσική λίγο σκοτεινή, λίγο ύποπτη, μουσική που αποθεώνει τις επιρροές της, σέβεται τα φετίχ της, δανείζεται στοιχεία από αυτά και καταφέρνει να τα αξιοποιεί δημιουργικά σε τραγούδια στέρεα, τραγούδια που αν μη τι άλλο αξίζουν τα λεφτά τους.
Ας το πούμε πιο απλά. Κυκλοφορούν τόσα πολλά σκουπίδια στο χώρο της μουσικής, τόσος άσκοπος θόρυβος που φτάνει στα αυτιά μας. Φαντάσου, λοιπόν, πόσο καλός είναι ένας δίσκος που αν και σκοτεινός γυαλίζει ανάμεσα σε τόσο λαμπερό σκουπιδαριό. Χωρίς αμφιβολία δίσκος Α' εθνικής.
