The first

Μέρες που είναι όλο για electro ήχους, synth pop αναμνήσεις και 80ς συμβολισμούς γίνεται λόγος. Και μου έχει πάρει και η Ελευθερία το μονοπώλιο, αναλαμβάνοντας μέσω επερωτήσεων και λογοτεχνικών σχημάτων να δώσει κύρος στον συρφετό που σουλατσάρει στα στερεοφωνικά μας, αναβαπτισμένος από την βουτιά του στα ασθενικά νερά της κολυμπήθρας του electro clash. Παίρνω την εκδίκηση μου όμως και στην στροφή της αρπάζω από τα χέρια όχι απλά τον καλύτερο, αλλά και τον πιο «τίμιο» δίσκο της όλης φάσης.

Τα δεδομένα είναι απλά: οι δίσκοι με αυτοκίνητα στο εξώφυλλο είναι -σχεδόν- πάντα υπέροχοι, τα αυτοκίνητα των 60ς συνδυασμένα με τους ήχους των 80ς τους κάνουν ακόμη πιο υπέροχους και το γεγονός ότι επιτρέπεται να κυκλοφορούν αυτοκίνητα σε διαφορετικό -πλην του κόκκινου- χρώμα, κάνει τον κόσμο μας πιο άσχημο. Όντας το 1/2 ενός άρρωστου με τα electronics ντουέτου (DJ Dim, you know...), ενεργό κύτταρο του πυρήνα των δημιουργιών της Poeta Negra, και ημι-ασπαχολούμενος στους Epidemic Elements και την Relax Records, ο DJ PiCi, πιστεύω ότι δεν συνάντησε ιδιαίτερες δυσκολίες στο να εμπνευστεί αυτόν τον δίσκο. Έχω την αίσθηση ότι τον είχε πάντοτε μέσα στο μυαλό του.

Το "The First' ευφυώς αποφεύγει τον σκόπελο την ενδοσκοπικής ματιάς στον λιτό ηλεκτρονικό ήχο των αρχών των 80ς, ευφυέστατα αρνείται να τον αποδομήσει / αναδιοργανώσει / επαναφέρει στην τάξη (και όλα αυτά τα δήθεν κουλτουριάρικα...) και ενθουσιωδώς τον εντοπίζει να ναρκισσεύεται με τις καλύτερες στιγμές του. Από όλους τους dazed & confused new romantics εκείνης της δεκαετίας, επιμένω ότι αυτά τα εννιά tracks θα ικανοποιούσαν τους Visage. Όλος ο δίσκος ακούγεται σαν μια απέραντη επανάληψη της αμήχανης ηδονής που σου χαρίζουν τα πρώτα εκείνα μαγικά δευτερόλεπτα της εισαγωγής στο 'Fade To Grey'. Και δεν είναι μικρό πράγμα αυτό, έτσι;

Μόνο η cool διάθεση αποκαλύπτει ότι πρόκειται για προϊόν των 00ς, φτιαγμένο από ανθρώπους που έζησαν την βαρεμάρα των 90ς, όπως αυτή με το έτσι θέλω αντικατέστησε τον οργισμένο μηδενισμό των 80ς. Και το νόημα αυτής της ακατάληπτης φράσης θα το βρείτε στα αποκαλυπτικά φωνητικά της Κικής Κυρηττοπούλου, σε τρία από τα κομμάτια του δίσκου. Δεν τραγουδάει για καμιά απροσδιόριστη decadance, για να συμπληρώσει κάποιον απελπισμένο art pop καμβά κ.ο.κ. Τραγουδάει γιατί μοιάζει να γνωρίζει ότι εδώ και δεκαετίες (από τους Kraftwerk και πέρα δηλαδή) οι ουσιαστικοί λάτρες του ηλεκτρονικού ήχου έχουν περισσότερο «ψυχή» από όλους τους άλλους...

Όσον αφορά το hype του όλου ήχου επί των ημερών μας και το πόσο αυτό είναι ικανό να τον «σπρώξει» το δίσκο... θα το πω απλά: πρόκειται για μια δουλειά που προ ετών θα εξόργιζε τον 'grand funk rail-roadie' Γιάννη Ασπιώτη (θρυλικός γραφιάς του Mic, που τον τρώει η ξενιτιά τώρα που μιλάμε, για τους νέους αναγνώστες), τώρα όμως μπορεί να του εμπνεύσει άνετα μακροσκελείς intellectual αναλύσεις για να ρίχνει γκόμενες.

Εν κατακλείδι: με ορισμένα tracks να «περνάνε» το δίσκο σε άλλη κλάση πραγμάτων (Poky Space, Please Breath, 1970), το ντεμπούτο LP των Decades υποχρεώνει την Poeta Negra να ολοκληρώσει θριαμβευτικά αυτή την φορά το πολυπόθητο άλμα στην αγορά του εξωτερικού. Και όχι μόνο στο underground τμήμα αυτής. Συνεννοηθήκαμε;