The king is dead
Η επάνοδος των Decemberists στα δισκογραφικά λημέρια σηματοδοτεί την επιστροφή τους στα ακραιφνώς folk εδάφη. Στο The King Is Dead απομακρύνονται απ' τις όποιες progressive και hard rock ατασθαλίες που παρατηρήθηκαν στην περίοδο που ακολούθησε το breakthrough τους στο παγκόσμιο μουσικό γίγνεσθαι με το Picaresque. Τότε τους είχε πιάσει, ομολογουμένως, μια άνευ λόγου και αιτίας μεγαλομανία. Στο Crane Wife καρποφόρησε η τάση τους για την επίτευξη ενός πολυδιάστατου ηχητικού φάσματος, το οποίο υπηρετούσε τον προοδευτισμό σε μεγάλο βαθμό. Εν συνεχεία, όμως, δεν μπόρεσαν να συγκεράσουν την μπαρόκ ποπ τους με παραφορτωμένες ενορχηστρώσεις και να εντρυφήσουν στην rock φιλοσοφία, ώστε να παραδώσουν κι άλλα δείγματα σαν το Zeppelinικό "The Wanting Come In Waves/Repaid".
Ένα ακουστικό άλμπουμ διαδέχεται τo προ διετίας απογοητευτικό Hazards Of Love, που εξαιτίας της ολιγαρκούς παραγωγής και γενικότερης ηχητικής λιτότητας θα σας φανεί ότι εξυπηρετεί λιγότερο φιλόδοξους σκοπούς απ' τους προκατόχους του. Το λάθος εντοπίζεται ακριβώς εκεί. Τραγούδια με καθάριο americana αέρα σαν τα "Rise To Me" και "Don't Call Me", αυτόφωτα και δίχως πολλά φτιασιδώματα υπόσχονται ηχητική πληρότητα στην πραγματική της διάσταση. Τα υπόλοιπα στουντιακά προκατασκευασμένα σχέδια ας μείνουν στα συρτάρια, ή στα αρμοστά tapes.
Σε μια απ' τις εξέχουσες στιγμές του δίσκου, το "Down By The Water", υπό των ήχο των jangle pop κιθάρων και των ευφορικών νοτών της φυσαρμόνικας ξυπνούν R.E.M. θύμισες και ανατρέχουν νοσταλγικά στην παράδοση του Neil Young. Προς παρεμφερή μουσική κατεύθυνση κινείται και το "This Is Why We Fight", όπου οι Decemberists υπενθυμίζουν τον ειλικρινή λόγο ύπαρξής τους: Να φτιάχνουν δηλαδή τραγούδια που ρέουν με φυσικότητα, όμορφα, καλαίσθητα κι αξιομνημόνευτα. Εύληπτα, αλλά όχι εύκολα, απλά, όχι απλοϊκά, με την κεντρική φιγούρα του Colin Meloy να προσφέρει απλόχερα crooning ζεστασιά.
Στο νέο αυτό κεφάλαιό τους, δεν παραλείπουν να αποτίσουν φόρο τιμής τόσο στους Fairport Convention υπό την επιμέλεια του "All Arise", του πιάνου, του banjo και των ελισσόμενων εγχόρδων, όσο και στους Smiths και την Sarah Records με την ζαχαρένια indie pop του "Calamity Song". Παρότι κάποιες εκ των συνθέσεων ("January Hymn", "June Hymn", "Dear Avery") στερούνται ιδιαίτερης έμπνευσης, έρχεται το υπόλοιπο υλικό που διαθέτει ισχυρά θέλγητρα για να κερδίσει διαδοχικές ακροάσεις.
Ακόμα κι αν δεν ανακύπτουν συνεχώς νέα υφολογικά δεδομένα στον ήχο τους, δεν προχωρούν βήμα και εξακολουθήσουν να σφιχταγκαλιάζουν αμερικάνικη και βρετανική folk rock παράδοση, οι Decemberists θα συνεχίσουν να παραμένουν αγαπητοί. Τι κι αν δεν αναλαμβάνουν να προσθέσουν νέα λήμματα στο μουσικό λεξικό που συνεχίζεται να γράφεται (όχι και με αμείωτους ρυθμούς). Δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητές τους. Κάτι μου λέει ότι σε κάθε επόμενη εμφάνισή τους θα αποζητάμε μια απ' τα ίδια. Κι αυτό θα είναι επαρκές για τις εκάστοτε ανάγκες μας.