Η αρχή του 'carnival' μου φέρνει στο νου την 'Αγρύπνια' του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Παρόλ' αυτά είναι μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή. Κουλ, ατμοσφαιρική, νυχτόβια, μυστηριακή και με ωραίο κλείσιμο: οι μπάσες νότες ενός πιάνου παιγμένες - λες - από τα δάκτυλα του Νοσφεράτου.
Ακολουθεί το κλαμπάτο και διττό 'apart:not again' με τα όμορφα φωνητικά της Φλώρας Ιωαννίδη να κλέβουν καρδιές. Κύματα δροσιάς εναλλάσσονται με συνθετικούς παλμούς. Ένα μικρό χιτάκι ανατέλλει στην ένυδρη βραδιά του καυτού καλοκαιριού.
Το 'youth abi' αποκαλύπτει μια ράστα βάιμπ διάθεση, πιο μεσημεριάτικη. Amon Tobin και όπερα διανθισμένα με μεταλλίζουσες λούπες. Δεν είναι κι άσχημο.
Το 'plastic g.' βάζει τα φωνητικά στο βοκόντερ για να πετύχει κάτι μεταξύ Bjork και Sinead O'Connor. Μουσικά σοουλίζει ευρωπαϊκά. Η αντίθεση του δίνει πόντους αλλά η μίμηση των φωνών του αφαιρεί περισσότερους.
Το 'kind of trouble' έχει όλα τα εχέγγυα μιας επιτυχίας. Απλότητα και λιτότητα, μελωδία που σε κερδίζει και σε κρατάει, παιχνίδια ηλεκτρονικών 'παραδοσιακών οργάνων' στο φόντο της αντρικής φωνής που επαναλαμβάνεται γλυκά.
Στο χάσιμο ενός ταξιδιού με αυτοκίνητο [ή με και με το τρένο] μας οδηγεί το 'long hard road'. Αν κι είναι μακρύς ο δρόμος του, εντούτοις είναι χαραγμένος από άλλους προγενέστερους. Το κενό ανάμεσα σ' αυτό και στο 'creak' μοιάζει με στάση για ξεμούδιασμα. Η πορεία συνεχίζεται πιο λάουντζ και πιο ποπ. Οι Kraftwerk θα υπομειδιούσαν και με το δίκιο τους.
Το 'bubbles' υπνωτίζει και σκορπά τριγύρω του μέθη γλυκιά. Ο κόσμος μπορεί να γίνει κομμάτια ή μπορεί να στροβιλιστεί αργά περί τον άξονα των φυσαλίδων. 'Κρατήσου' μας προτρέπει μια μειλίχια φωνή 'και μακρυά απ' το σκοτάδι'. Σας νανούρισμα μου ακούγεται.
Το 'low drop' φλερτάρει ανοιχτά με τον πειραματισμό και την διάθεση αυτοσχεδιασμού. Καθόλου άσχημο για φινάλε. Σαν σταγόνα που πέφτει σε γεμάτο ποτήρι.
Το σύνολο κινείται με άνεση στα αβαθή νερά μιας ατμοσφαιρικής ελεκτρόνικα. Πειράζει που όλα κάτι θυμίζουν, έστω κι από λίγο; Όχι, δεν πειράζει, αρκεί να μη γίνει συνήθεια.