Γνήσιοι τυχοδιώκτες του ήχου η ομάδα αυτή απ' το San Francisco, διασκεδάζουν από χρόνια την ανία της στενής και προβλέψιμης pop φόρμας, ναρκοθετώντας την πρόσβαση του ακροατή καθώς, με αφετηρία το no wave απ' τους Sonic Youth μέχρι τα ατονικά πειράματα της Yoko Ono και σταθερό σημείο τα ζαχαρωμένα και συχνά απλοϊκά φωνητικά της Satomi Matsuzaki, βλέπουν κάθε στροφή των τραγουδιών τους σαν σταυροδρόμι απ' όπου ανοίγονται άπειρες πιθανότητες, συνήθως απρόβλεπτες και ιδιοσυγκρασιακές. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά να καθηλωθούν στα αραιοκατοικημένα προάστια της indie rock παροικίας, εκεί δηλαδή όπου τοποθετούν οι γραφιάδες όσους σέβονται, αλλά αδυνατούν να ταξινομήσουν, φαίνεται όμως πως έπληξαν κι εκεί και αποφάσισαν να μετακινηθούν προς το κέντρο.
"I would sell my soul to the devil, if I could be on top of the world" δηλώνει με αφοπλιστική αθωότητα η Satomi στην κορυφαία στιγμή ('Matchbook Seeks Maniac') της νέας αυτής δουλειάς των Deerhoof και, παρότι βέβαια οι φιλοδοξίες τους παραμένουν πιο ταπεινές από τον στίχο, φανερή είναι αυτή τη φορά η πρόθεση να διευκολύνουν την προσπέλαση του ακροατή. Τριάδα πλέον (μετά την αποχώρηση του Chris Cohen), παρουσιάζουν λοιπόν εδώ μερικά από τα πιο συνεκτικά και άμεσα τραγούδια της δεκατετράχρονης πορείας τους, μαζί και κάποιες απροσδόκητες δεξιές στροφές, όπως ο πληθωρικός funky ρυθμός του απόλυτα εθιστικού 'Believe E.S.P.', με τα ηλιόλουστα φωνητικά της Satomi.
Αλλού, οι Deerhoof γίνονται σχεδόν τρυφεροί σε μπαλάντες όπου χρωματίζουν συνθετικά ειδυλλιακά τοπία ('Wither The Invisible Birds?', 'Choco Fight'), αν όμως αποζητούν την ευρύτερη αποδοχή, επιμένουν να γίνει με τους δικούς τους όρους: πυκνό και πολύπλοκο progressive ('The Perfect Me'), arena-rock κιθάρες και ηλεκτρονικά που εναλλάσσονται με τον Robert Wyatt ('Cast Off Crown' -από τις σπάνιες εμφανίσεις του Greg Saunier στο μικρόφωνο), εμβατηριακά πνευστά και σκληρά riffs που συμπορεύονται με κοριτσίστικα φωνητικά ('+81'), οι Residents κι οι Kraftwerk δοκιμάζουν το χέρι τους στην γιαπωνέζικη pop ('Kidz Are So Small'), συνδυασμοί που δεν θα 'πρεπε να λειτουργούν και εξαιρετικές στιγμές που υπογραμμίζουν τον τρόπο που επιθυμεί να μας δελεάσει η επινοητική αυτή ομάδα ("if I were a man and you a dog, I'd throw a stick for you" ομολογεί με το αθώο της ύφος η Satomi -'Kidz Are So Small'). Αυτή ήταν όμως πάντα η ειδίκευση των Deerhoof, η αποσύνθεση δηλαδή της pop στα συστατικά της κι η επανένωσή τους με διαφορετικό τρόπο.
Διατηρούν λοιπόν οι Deerhoof το δικαίωμά τους να διατρέχουν διαγωνίως και καθέτως το -παρελθόν και σύγχρονο- indie rock φάσμα, χρησιμοποιώντας κάθε φορά οτιδήποτε θεωρούν απαραίτητο, ενώ καταφέρνουν ταυτόχρονα να χωρέσουν σε τραγούδια μικρότερα από τρισήμισυ λεπτά ιδέες με τις οποίες άλλοι θα γέμιζαν άλμπουμ -μοναδική εξαίρεση το δωδεκάλεπτο κλείσιμο του 'Look Away', που θα ταίριαζε καλύτερα σε κάποια απ' τις πιο πειραματικές δουλειές τους, καθώς εδώ μοιάζει με χύδην συσσώρευση αποσπασμάτων που περίσσεψαν από αλλού. Εκλεκτικό, συνεκτικό και περιεκτικό (25 μόλις λεπτά, εξαιρώντας και πάλι το προαναφερόμενο) το Friend Opportunity, στέκεται στην σκιά του εξαιρετικού 'Milk Man' ('04) και, αν στο παρελθόν οι Deerhoof αρέσκονταν να αποδομούν την pop, τώρα αρκούνται απλά να την υπονομεύουν, τόσο ώστε να γίνεται και πάλι περιπετειώδης και ενδιαφέρουσα.