CD1 1. Lonely 2. Slowly Comes My Night 3. Follow Me 4. Madiel 5. Into My Arms 6. The Mirror Men 7. Generators 8. Away 9. Over And Done 10. Dark Star
CD2 1. Colour-Ize 2. Nobody's Wounded 3. Mindmachine 4. Brainfic 5. Vivre 6. Return 7. Reincarnation 8. Wunderbar 9. Overpaid 10. Where You Are 11. Love Me To The End
Το περίφημο συγκολλητικό υβρίδιο "συμβατική ποπ/ ροκ μπάντα" σε ταυτόχρονες επιδόσεις με "φιλαρμονική, συμφωνική, -ική γενικώς, ορχήστρα" κάποτε ειδώθηκε ως η νέα αλλαγή παραδείγματος, ως μια επανάσταση. Και δεν μιλάω για το κεφάλαιο περί big bands των jazz καμωμάτων, αλλά εκείνο το άλλο που οι περισσότεροι νομίζουν πως ξεκίνησε όταν οι Deep Purple τα 'φτιαξαν με τη Βασιλική Φιλαρμονική και πάτησαν αγκαζέ το πόδι τους στο Royal Albert Hall, και που κάποιοι άλλοι το χαρακτηρίζουν μεγάλο κακό, λες και υπήρξαν ποτέ μικρά.
Και που έχασε δεν έχασε την παλιά του αίγλη, εγώ ξέρω ότι μέχρι κι ο Jeff Mills την έκανε την προσπάθεια, μέχρι κι οι Tiger Lillies. Αναφέρω τους παράμερους τονίζοντας έτσι την ουσία, ότι δηλαδή το concept μπορεί να είναι καθαυτό κόκκινο πανί, είναι όμως συγχρόνως και μια ανοιχτή πρόκληση διαρκείας. Καιρός ήταν ο ιός να περάσει και στο dark wave. Οι Deine Lakaien είναι η οδός, αφού τον επέλεξαν για να γιορτάσουν έτσι τα 20 τους χρόνια μέσω του παρόντος project, που απ' τον Φεβρουάριο και για 7 μήνες έδινε με επιτυχία συναυλίες.
Οι Deine Lakaien έχουν δύο στοιχεία που αναποδογυρίζουν τη φανερή πραγματικότητα και αποπνέουν σεβασμό: τη φωνή του Alexander Veljanov και την ευελιξία που έχουν τα ίδια τα τραγούδια τους, έχοντας ανατραφεί σε βρεφική ηλικία πάνω στα πλήκτρα του πιάνου του Ernst Horn. Υπάρχει κι ένα ντοκουμέντο περί αμφοτέρων των προαναφερθέντων, το ζωντανά ηχογραφημένο "Acoustic" του 1995, ένα πειστήριο για το πώς και το πόσο εμπνευσμένη, αλλά προπαντός ζωντανή και διαδραστική, μπορεί να γίνει η συνύπαρξη των δυναμικών, κόντρα φωνητικών φράσεων και των πιανιστικών μπαρέ.
Στο παρόν "20 Years Of Electronic Avantgarde" των 21 τραγουδιών οι Deine Lakaien έρχονται αντιμέτωποι με τον αντίποδα εκείνου του πρώτου εγχειρήματος προσαρμογής του υλικού τους, αυτόν της πολυπλοκότητας, των μονταρισμένων οργανικών σέξιον, των προτεραιοτήτων, της ανέλιξης και των διακυμάνσεων της σύνδρομης ανάπτυξης, αντί της απλής ενεργειακής σύμπλευσης ενός σχήματος φωνή-πιάνο (και της λειτουργικότητάς της, εφόσον την πετύχεις να προσθέσω).
Όποιοι δούλεψαν πάνω στις σελίδες των παρτιτούρων εδώ είχαν σαφώς ικανότητα κι ιδέες. Τα τραγούδια του ντουέτο παίρνουν άλλους δρόμους γίνονται πολυστρωματικά, βαθαίνουν, γεμίζουν σε επιβλητικότητα. Κι είναι ευτύχημα που οι Deine Lakaien δείχνουν να προτιμούν, να εμπιστεύονται ουσιαστικά, ένα μεγάλο μέρος του παλιού υλικού τους σε πιο περφεξιονιστικά χέρια. Τα "Return", "Slowly Comes My Night", "Wunderbar", "Lonely", "Reincarnation" είναι θετικότατα μεταμορφωμένα, συμπεραίνω εγώ τώρα.
Από την άλλη, όμως, δεν πάνε όλα στο παρόν μέλι γάλα. Ο κίνδυνος που εξαρχής ελλόχευε να παρασυρθούν σε υπερβολές και καταχρήσεις, παρήγαγε κι έργο. Υπάρχουν φορές που τρακ που δεν τους πρέπει αγγίζουν τα 8 κι 9 λεπτά και αποπροσανατολίζονται σε πλατειάσματα (τα "Mindmachine" και "Love Me To The End" λόγου χάρη). Υπάρχουν κι άλλα που το όλο εγχείρημα δεν τους ταιριάζει σε βαθμό που να τα απορρίπτεις εκεί που φτάσανε χωρίς ίχνος ενοχής, το "Overpaid" είναι το πιο χτυπητό. Έτσι κι αλλιώς οι Deine Lakaien ανέκαθεν έκρυβαν αντιφάσεις, έμπνευση μαζί με πομπή και πόζα, 1 εξαιρετικό τραγούδι κάθε 4,5 μέτρια (το' χω υπολογίσει).
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Ενίοτε, ο Alexander Velianov σαν να μη νιώθει και τόσο άνετα, σαν να μην ξέρει όλα τα κόλπα, δεν ξέρω ακριβώς πώς να περιγράψω αυτό που καταλαβαίνω ότι δεν πάει καλά με τη φωνή. Πάρτε για παράδειγμα το "The Mirror Men" ένα από τα καλύτερά τους τραγούδια ever. Αλλάζει σ' ένα εντυπωσιακό score με έπαρση, σκοτεινή επικότητα, νεωτεριστική ματιά όσον αφορά στο δέσιμο των φράσεων και της δομής μιας ορχήστρας. Ο Velianov ωστόσο αποδεικνύεται ο ανέλπιστος αδύναμος κρίκος δείχνοντας μια αστάθεια στους ψηλούς τόνους, ασύμβατη με ό,τι ξέραμε γι' αυτόν. Ίσως φταίει που οι συνθέσεις όπως τις ήξερε έπαψαν να υφίστανται. Μεγάλη υπόθεση για έναν συμπυκνωμένο τραγουδιστή, που έχει μάθει να ανασαίνει ανάμεσα στα απανωτά ξεσπάσματα και την εύστοχη λιτότητα, να βρίσκεται στην άλλη μεριά, σε συνθέσεις που ανοίγονται σε διάρκεια, αφήνουν κενά, κάνουν τον ρόλο του πιο άβολο, πιο στημένο, πιο πειθαρχημένο στις επιταγές της ατμόσφαιρας πολλών μουσικών κι όχι ενός. Κάπως έτσι χάνεται, όπου αυτό συμβαίνει, το εγχείρημα των Deine Lakaien. Άσε τις ξύλινες ατάκες του ανάμεσα στα τραγούδια.
Αν απομονώσει κανείς μονάχα τις καλύτερές του στιγμές, που είναι κι οι περισσότερες, θα απολαύσει αυτό το άλμπουμ. Αν το πάρει όλο το 130λεπτο πρέπει να ξέρει ότι θα γίνει μάρτυρας του αγώνα ενός ικανού συγκροτήματος να έχει συνοχή και αντοχή έναντι στο μεγαλεπήβολο και στο τολμηρό. Πότε όμως θα πάρουμε από τους Deine Lakaien επιτέλους έναν πραγματικά αψεγάδιαστο δίσκο απ' την αρχή έως το τέλος;