Machines that listen
Περισσότερο από το να γράψεις ένα έμπιστο review για ένα άλμπουμ, θέλει μεγάλη τέχνη και μαγκιά να γράψεις ένα "πειστικό" δελτίο τύπου. Στις περισσότερες περιπτώσεις το δελτίο τύπου σου πασάρει το νέο Revolver, οπότε δεν το λαμβάνεις καν υπόψη σου. Έχεις ήδη στη δισκοθήκη σου το παλιό. Έτσι κι αλλιώς η σκοπιμότητα προηγείται της όποιας τεχνικής. Σπάνιες οι περιπτώσεις που το δελτίο τύπου καταφέρνει όντως να σε ξεγελάσει και έχει ως αποτέλεσμα να θέλεις σαν τρελός να ακούσεις το δίσκο, έχοντας την αίσθηση πως είναι ό,τι καλύτερο ηχογραφήθηκε ποτέ. Και από το Revolver ακόμη...
Κάπως έτσι με την ανάρτηση-αυτοσυστατική επιστολή των The Delta Mirror στη σελίδα τους στο My Space (που εν πολλοίς έχει αντικαταστήσει τα δελτία τύπου, που συνήθιζαν με βαρετά πανομοιότυπο τρόπο να στέλνουν οι εταιρείες). Όταν διαβάζεις για ένα συγκρότημα που ξεκίνησε σαν hip hop project, στην πορεία προσέθεσε goth γυναικεία φωνητικά, έστρεψε το βλέμμα του σε shoegaze μελωδίες και συνδυάζει τις αναμνήσεις νεκρών laptop με αυτές σπασμένων χορδών, τι άλλο θες για να τους ανακηρύξεις στην επόμενη αγαπημένη σου μπάντα;
Προφανώς να ακούσεις τον δίσκο. Για να αναρωτηθείς κι εσύ με τη σειρά σου γιατί όλα τα παραπάνω πολύπλοκα δεν αντικαταστάθηκαν με το πατροπαράδοτο αυτοκόλλητο των παλαιών μερακλήδων δισκοπωλών.... "take this, if you like Grandaddy, Flaming Lips and post Kid A Radiohead!!!". Τα τρία θαυμαστικά απαραίτητα. Ο μαρκαδόρος χοντρός και μαύρος. Ο πελάτης ανήμπορος να αντιδράσει σε μία τέτοια πειστική παράθεση.
Με τις παραπάνω αναφορές λοιπόν να τριγυρνάνε δαιμόνια στο μυαλό του ακροατή, οι Delta Mirror από το -κατά πως μας λένε- ηλιόλουστο Los Angeles διαιωνίζουν την γοητεία της σκοτεινής ηλεκτρονικής μπαλάντας με μεθόδους όχι απαραίτητα δόλιες. Και αυτό γιατί από ολόκληρη τη διδασκαλία των παραπάνω ονομάτων σοφά παρέλειψαν να μείνουν μεταεξεταστέοι στο μάθημα περί του πώς να κάνετε ένα όμορφο και απλό pop τραγούδι να ακούγεται επικό, φιλόδοξο και πανέτοιμο να αλλάξει τον κόσμο.
Και κάπως έτσι τα τραγούδια τους παρέμειναν -ευτυχώς- απλώς όμορφα και δεν πέρασαν ποτέ στο επόμενο στάδιο. Το πιο όμορφο από αυτά φέρει τον τίτλο Malpractice και τοποθετεί μια αγχωμένη αφήγηση πάνω σε ένα κατά λάθος dubstep μακρόσυρτο beat, που όμως και απλώς αρχαιολιθικό drum & bass να το πεις κανείς δεν θα σε κακολογήσει. Εκπληκτικά όμορφο τραγούδι δηλαδή, από αυτά που πείθουν ότι για να ξεχειλίσει μία μουσική από συναίσθημα, καμία απολύτως σημασία δεν έχει αν προέρχεται από όργανα φυσικά, ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά, υπολογιστικά, ιατρικά ή εκφορτωτικά. Πείθουν και τον πιο δύσπιστο.
Το τραγούδι δια του οποίου πλασάρεται ο δίσκος (single το λέγανε κάποτε...) είναι το βαρύτιμα τιτλοφορημένο He Was Worse Than The Needle He Gave You, που θα μπορούσε να βρίσκεται και σε κάποιο αποσταλταρισμένο άλμπουμ των Why?, αν ποτέ υπάρξει κάτι τέτοιο δηλαδή. Πιο πολύ echo παρά ουσία, θα είναι η πρώτη σας παρατήρηση μόλις το ακούσετε.
Το οχτάλεπτης διάρκειας A Song About The End με το οποίο κλείνει ο δίσκος, υπογραμμίζει τελικά ότι αυτό ήταν ένα περισσότερο υποτονικό άλμπουμ από όσο έπρεπε ή αλλιώς ένα άλμπουμ τόσο υποτονικό όσο υποσχέθηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο να είναι. Καταλήγω πάντως στο ότι τελικά εκείνο το πατροπαράδοτο αυτοκόλλητο του μερακλή δισκοπώλη θα τους αδικούσε τους Delta Mirror. Ιδιότροποι σαν και εμένα δεν θα τον πλησίαζαν καν τον δίσκο. Αυτοί θα έχαναν...
