The way we live
Η Deniz απ' τη γείτονα χώρα, που ξεμυαλίστηκε απ' τη νεοϋορκέζικη νύχτα. Του Πάνου Πανότα
Πριν πέντε χρόνια, το '07 -αν καταφέρετε και το ανασύρετε, η μνήμη διαλύθηκε μες στο πείραμα που εξελίσσεται τελευταίως- κανένας σ' αυτόν τον τόπο δεν συζητούσε για το ποιο ήταν κι αν έβγαινε βιώσιμο το χρέος ή για το αν υπήρχαν και πόσα ήταν ακριβώς τα λεφτά (υπήρχαν, δανεικά). Επίσης, ούτε ένα τηλεοπτικό κανάλι δεν προέβαλε στο πρόγραμμά του τούρκικα σίριαλ, τότε βασιλεύανε ακόμη τα νοτιοαμερικάνικα. Εκείνη ήταν η χρονιά όμως που με το "Kasmir" ο Onur Ozer έβαζε τη γείτονα σε λαμπρή θέση στο οικοδόμημα της σύγχρονης electronica. Στο εξής, το ενδιαφέρον θα 'ταν πιο υποψιασμένο.
Όχι πολύ αργότερα η σκυτάλη έφτασε στην Deniz Kurtel, η οποία ωστόσο κατάφερε να ντεμπουτάρει μόλις πέρυσι με το "Music Watching Over Me" στην Crosstown Rebels. Με καταγωγή απ' την Σμύρνη και γονείς συναινετικούς, βρέθηκε για σπουδές στη Νέα Υόρκη κι από κει στο αεροπλάνο για Βερολίνο. Το πώς τράβηξε χι στα μαθήματα πιάνου και ξεκίνησαν οι συναναστροφές της με τους γύρω-γύρω απ' την Wolf + Lamb δεν χολοσκάσαμε να μάθουμε ντε και καλά, για το πού έστω αυτές κατέληξαν το κρατάμε φέτος στα χέρια μας, κι αυτό προφασίζεται και το όλο θέμα.
Σε μια κίνηση με ελάχιστο συμβολισμό μα γεμάτη ρεαλισμό, στο "The Way We Live" η Kurtel συγκεντρώνει ένα λαό από φίλους και παρτενέρ. Τους οποίους κι ονομάτισε εμπνευσμένη απ' το "Marcy Hotel", έναν απ' τους κομβικούς νεοϋορκέζικους χώρους για ό,τι κι αν συμβαίνει ή δεν συμβαίνει σχετικώς στην πόλη - γράφεται μάλιστα πως εκεί πρωτοέπαιξε λάιβ κι ο Nicolas Jaar. Ανάκατα, καταμετρούνται στο οπισθόφυλλο οι Wolf + Lamb αυτοπροσώπως κι οι Soul Clap, PillowTalk, Tanner Ross, Voices Of Black κ.λπ. Τα ευσήματα πηγαίνουν ιδιαιτέρως στους Gadi Mizrahi και Kenny Glasgow (των Art Department): ο μεν πρώτος διότι δίνει το "παρών" σε πέντε τρακ του δίσκου, περισσότερα απ' οποιονδήποτε, ο δε δεύτερος στο "Don't Wanna Be", ένα τραγούδι αγαστού κάλλους που διαθέτει την ορμή να ξεχωρίσει ως η ανατριχίλα δω μέσα.
Παρόλο που το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε μικρό διάστημα απ' το πρώτο τής Deniz Kurtel, είναι στα αξιοσημείωτα ότι η δημιουργός σαν να τροποποιεί κάπως την αρχική της νόρμα. Το τέμπο κατεβαίνει κι οδηγεί σ' ένα σετ από επί το πλείστον χαμηλόμπιτο χάουζ που προβάλει συνάμα ένα χαρακτήρα κάπως εγκεφαλικότερο. Όλα αυτά για όσο ο δίσκος ρέει πολύ καλώς, δλδ μέχρι το όγδοο κομμάτι. Κατόπιν θολώνει, κι επί το 14λεπτο φινάλε που οι εκδότες δεν είχαν το θάρρος να κόψουν, το πράγμα γυρίζει σε αφυδατωμένο r'n'b, κάθεται και δεν αξίζει να χασομερήσεις πάνω του. Παρεμπιπτόντως, δεν μοιάζει καθόλου τυχαία η παρένθεση προς τους Milli Vanilli στο εξαιρετικό "You Know It's True", είναι επιλογή σε πρώτο στάδιο και με τέτοια σκέψη έγινε, το αναφέρω για να μην μπλέξετε αδίκως σε σπαζοκουβέντες.
Οι διαδρομές των ανθρώπων (κι όχι μόνον των μουσικών) συγγενεύουν με τις αλλαγές, κάποιες γίνονται δεκτές ευκολότερα από άλλες, κάποιες σε κάνουν καλύτερο, κάποιες δεν σου προσφέρουν τίποτα κι είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Η Kurtel στην περιπλάνησή της από Σμύρνη σε Ν.Υ. και Βερολίνο διεκδίκησε απ' την αφετηρία το διαβατήριο κι απ' τις στάσεις τα βασικά στοιχεία του μουσικού της ύφους. Αν αφήσει τη δυναμική της να δράσει, ίσως στο μέλλον τα μετασχηματίσει σε πάταγο, μα και στον ιδανικό μέσο όρο να τα στρέψει, που 'ναι από μόνος του άθλος γνησιότητας, θα 'μαστε ξανά ευγνώμονες. Σχεδόν...