Remixes 81-04
Disc One
01. Never Let Me Down Again - Split Mix (Depeche Mode & Dave Bascombe, 1987), 02. Policy Of Truth - Capitol Mix (Francois Kevorkian, 1990), 03. Shout - Rio Remix (Depeche Mode & Daniel Miller, 1981), 04. Home - Air "Around The Golf" Remix (Air, 1997), 05. Strangelove - Blind Mix (Daniel Miller & Rico Conning, 1987), 06. Rush - Spiritual Guidance Mix (Jack Dangers, 1993), 07. I Feel You - Renegade Soundwave Afghan Surgery Mix (Renegade Soundwave, 1993), 08. Barrel Of A Gun - Underworld Hard Mix (Underworld, 1997), 09. Route 66 - Beatmasters Mix (The Beatmasters, 1987), 10. Freelove - DJ Muggs Remix (DJ Muggs, 2001), 11. I Feel Loved - Chamber's Remix (Chamber, 2001), 12. Just Can't Get Enough - Schizo Mix (Depeche Mode & Daniel Miller, 1981)
Disc Two
01. Personal Jesus - Pump Mix (Francois Kevorkian, 1989), 02. World In My Eyes - Mode To Joy (Jon Marsh, 1990), 03. Get The Balance Right! - Combination Mix (Depeche Mode, 1983), 04. Everything Counts - Absolut Mix (Alan Moulder, 1989), 05. Breathing In Fumes (Depeche Mode, Daniel Miller & Gareth Jones, 1986), 06. Painkiller - Kill The Pain - DJ Shadow Vs. Depeche Mode (DJ Shadow, 1998), 07. Useless - The Kruder + Dorfmeister Session (Kruder + Dorfmeister, 1997), 08. In Your Room - The Jeep Rock Mix (Johnny Dollar with Portishead, 1994), 09. Dream On - Dave Clarke Acoustic Version (Dave Clarke, 2001), 10. It's No Good - Speedy J Mix (Speedy J, 1997), 11. Master And Servant - An ON-USound Science Fiction Dance Hall Classic (Adrian Sherwood, 1984), 12 - Enjoy The Silence - Timo Maas Extended Remix (Timo Maas, 2004)
Disc Three
01. A Question Of Lust - Remix (Flood, 1986), 02. Walking In My Shoes - Random Carpet Mix (Full Length) (William Orbit, 1993), 03. Are People People? (Adrian Sherwood, 1984), 04. World In My Eyes - Daniel Miller Mix (Daniel Miller, 1990), 05. I Feel Loved - Danny Tenaglia's Labor Of Love Dub (Edit) (Danny Tenaglia, 2001), 06. It's No Good - Club 69 Future Mix (Club 69, 1997), 07. Photographic - Rex The Dog Dubb Mix (Rex The Dog, 2004), 08. Little 15 - Ulrich Schnauss Remix (Ulrich Schnauss, 2004), 09. Nothing - Headcleanr Rock Mix (Headcleanr, 2004), 10. Lie To Me - 'The Pleasure Of Her Private Shame' Remix By LFO (LFO, 2004), 11. Clean - Colder Version (Colder, 2004), 12. Halo - Goldfrapp Remix (Goldfrapp, 2004), 13. Enjoy The Silence - Reinterpreted (Mike Shinoda, 2004)
Πάει σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα από τότε που εμφανίστηκαν, καμιά τριετία από τον πιο πρόσφατο και μάλλον τελευταίο δίσκο τους και μέσα σε αυτά τα διαστήματα τα έχουν κυκλοφορήσει όλα. Live albums, singles box sets και greatest hits (αυτά μάλιστα δύο φορές ). Όλα ή σχεδόν όλα.
Γι'αυτούς τα λόγια είναι περιττά και χιλιοειπωμένα. Λατρεύτηκαν στη πορεία αυτών των χρόνων όσο λίγα ποπ συγκροτήματα, εξακολουθούν δε να κατέχουν περίοπτη θέση στις προτιμήσεις πολλών μουσικόφιλων με αποτέλεσμα την υψηλή ανταποκρισιμότητα της οποιαδήποτε νέας τους κυκλοφορίας.
Όταν πρωτόμαθα για τον ερχομό του παρόντος τριπλού cd και χωρίς να ξέρω τίποτα παραπάνω για αυτό υπέθεσα ότι κάποιοι από τους κορυφαίους dj's και remixers του καιρού μας θα χρησιμοποιήσουν το ταλέντο τους και τη σύγχρονη τεχνολογία πάνω σε ένα εγνωσμένο και πρόσφορο υλικό. Διαψεύστηκα όμως εν μέρει, μια που τελικά κάτι τέτοιο γίνεται μόνο στο τρίτο cd από το limited edition ενώ τα δύο πρώτα είναι περισσότερο μια συλλογή από b sides, ξεκινώντας από εκείνα της Vince Clarke εποχής και επιλεκτικά διατρέχοντας όλη την επόμενη πορεία τους.
Ο ήχος των πρώιμων αυτών remixes παρόλο που αφήνει μια ρετρό αίσθηση, αν συγκριθεί με τωρινά εγχειρήματα, επιτρέπει να φανεί η φουτουριστική διάσταση της μουσικής του συγκροτήματος καταγράφοντας γλαφυρά το πώς αντιλήφθηκαν την έννοια του remix (παρεπιπτόντως το εισαγωγικό σημείωμα είναι υπογεγραμμένο από τον Paul Morley και είναι αρκετά ενδιαφέρον παρά τις κάποιες συνήθεις υπερβολές του γνωστού μουσικοκριτικού). Έτσι έχουμε τις δικές τους προσπάθειες στα ''Just can't get enough'' και ''Shout'' με την πρώτη έκπληξη όμως να έρχεται από το Adrian Sherwood's mix του "Master and Servant". Πρώτη επίσημη του κυκλοφορία από το 1984 που πρωτοεμφανίστηκε στο βινυλιακό σινγκλ, χρειαζόταν γενναία οικονομική θυσία για την απόκτηση ενός πολύτιμου ακούσματος. Ξεχωρίζουν επίσης τα πρώτα πέντε λεπτά της δικής τους αναπροσαρμογής στο "Never Let Me Down Again'' (για πολλούς άλλωστε αυτό είναι το καλύτερο τους τραγούδι) ενώ οι Air προσθέτουν στο "Home" μια ανάλαφρη γοητεία. Ο DJ Shadow προσπαθεί να μεταμορφώσει το συναισθηματικό "Painkiller" και καλά τα καταφέρνει εμπλουτίζοντας το με σάμπλινγκς από σόουλ ακούσματα, καλύτερος εκφραστής της σχολής εκείνης που επιδιώκει αυτή την μεταμόρφωση που μπορεί να πετύχει ένα remix σε ένα τραγούδι και όχι απλά κάποιο απλό ξεσκάλισμα του.
Ο Johnny Dollar και οι Portishead σε ένα σκρατσαριστό "In Your Room" μας θυμίζουν τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 με εκείνες τις απολαυστικές trip hop ιδιαιτερότητες τους. Ο Daniel Miller αποδίδει όμορφα το "Just Can't Get Enough" κάπου στο 1981 μόνο που σήμερα ακούγεται ατελώς αναπτυγμένο. Πάλι καλά όμως σε σχέση με την ατονία του Flood στο "A Question of Lust", την αστοχία του Danny Tenaglia στο "I Feel Loved, ή τους αποπροσανατολιστικούς Underworld στο "Barrel of a Gun". Ο Muggs αποφεύγει τις κακοτοπιές σε ένα "Freelove" που δεν είναι ότι το καλύτερο αλλά είναι το μόνο τόσο αντιπροσωπευτικό ενός remixer που προκαλεί τους άλλους να ξεχωρίσουν τη μουσική των DM από τον θεμελιώδη ηλεκτροπόπ χαρακτήρα της και να την δουν υπό το πρίσμα άλλων ρευμάτων. Κάτι που λείπει και από τα υπόλοιπα των δύο πρώτων cd που σα να παρασεβάστηκαν την αρχική φόρμα των τραγουδιών και αρκέστηκαν στη διάνθιση τους με κάποιες προσωπικές πινελιές.
Μέχρι εδώ καλά αλλά για κάποιο fan τίποτα το νέο, μόνο το δέλεαρ της συγκέντρωσης όλων αυτών και τη ύπαρξη τους σε ψηφιακή εκδοχή. Το τρίτο bonus cd περιέχει πολύ πιο πρόσφατες κυκλοφορίες κάποιες από αυτές ακυκλοφόρητες . Ο Rex the Dog εκσυγχρονίζει το μυθικό "Photographic", συνοδευτικά φωνητικά από τους Goldfrapp σε ένα όμορφο "Halo" που μαζί με το ''Nothing" (Headcleaner) συνιστούν τα πιο ενδιαφέροντα νεοεμφανιζόμενα που ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο σωρό. Το "Enjoy the Silence" των Linkin Park, το πλέον αγαπημένο μου στην αρχική του μορφή, ρίχνει την αυλαία αφήνοντας πικρή γεύση για την κακή μεταχείριση μιας από τις ωραιότερες στιγμές της pop.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα συνολικά κάτι καλύτερο, μια βαρύγδουπη κατάθεση μιας αντικειμενικά μεγάλης καριέρας σε ένα τομέα που έτσι και αλλιώς προσφέρεται, και όχι μια συλλογή τραγουδιών της αχταρμά φιλοσοφίας ΄όλα τα έχει ο ντιπεσμοντικός μπαχτσές΄ και τότε και τώρα. Οι καλές στιγμές υπάρχουν, δεν είναι ευκαταφρόνητες, οποιοσδήποτε μπορεί να ισχυριστεί ότι από τα τρία cd (που τα αγοράζεις κιόλας στην τιμή του ενός) μένει ένα πάρα πολύ καλό και τα ρέστα να έχουν και αυτά το ενδιαφέρον τους. Δεν ξέρω όμως πόσους ικανοποιεί απλά αυτό.
