Coal

Από τα "παραμελημένα άλμπουμ" της χρονιάς που έφυγε. Οι Devastations ατύχησαν και βρήκαν μπροστά τους τον μελοδραματικό semi-goth κόσμο των Black Heart Procession, που τράβηξε πάνω του (σχεδόν) όλη των προσοχή των αναζητητών σκοτεινών μελωδιών και φωτεινών επικήδειων για τις δύσκολες στιγμές τους. Με αφορμή και τις επικείμενες επισκέψεις τους στη χώρα μας για δύο live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στα τέλη του Φλεβάρη, ας ρίξουμε μια προσεχτική ματιά σε τούτους τους Αυστραλούς, που αν θυμάμαι καλά μόνο ο Θάνος Σταυριανάκης τους τίμησε με μια θέση στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ του 2006.

Δεν έχω αποφασίσει τελικά αν είναι καλό ή κακό να ξεκινάει ένα άλμπουμ με το καλύτερο τραγούδι του. Αν κάποτε ανατιναχτήκατε με το Jism των Tindersticks και αν συνηθίζετε να ανανεώνετε το ποτό σας με το που παίζει στο αγαπημένο σας σκοτεινό μπαρ το Strange Colour Blue των Madrugada, τότε το Sex & Mayhem είναι το τραγούδι σας. Με το που το ακούτε, τρέχετε να ρωτήσετε τι είναι και κατόπιν την επομένη να αγοράσετε το άλμπουμ. Η γνωστή μελωδία του libertango που παρεμβάλλεται δυο-τρεις φορές στο κομμάτι φέρει μεγάλο ποσοστό ευθύνης για τις ανωτέρω πράξεις σας.

Από εκεί και πέρα μια μπάντα που το ένα μετά το άλλο τοποθετεί δύο τραγούδια με τους τίτλους "The Night I couldn't stop crying" και "I don't want to lose you tonight" είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη να ζει και να δημιουργεί αιώνια στα αργά ή γρήγορα ανυπόφορα κλισέ των καταραμένων τραγουδοποιών, των αυτοπυρπολημένων τροβαδούρων και των θλιμμένων ακροατών. Το μεγάλο μειονέκτημα των Devastations δεν είναι ούτε η εμμονή τους με τον ήχο των Bad Seeds, ούτε τα δεκάδες ονόματα που προηγήθηκαν αυτών και δεν άφησαν το περιθώριο της έκπληξης σε κάθε επίδοξο συνεχιστή..., είναι μάλλον η δική τους συντηρητική άποψη απέναντι στη μουσική τους και τον τρόπο που αυτή αναπτύσσεται. Με σχεδόν ακατανόητη εμμονή στις μπαλάντες και τους χαμηλότονους ρυθμούς, οι Devastations δεν προκαλούν θύελλες, εκρήξεις, φωτιές και αναταράξεις. Ο μέσος οπαδός των These Immortal Souls (αν υπάρχει τέτοιος, που δεν...) είναι σίγουρο ότι θα νιώσει πλήξη στα δέκα κομμάτια του Coal.

Όχι όμως και οι μετά το 1996 οπαδοί του Nick Cave. Αφού κατάφερε ο τελευταίος να δημιουργήσει σχολή και με την τέταρτη (και πιο ανούσια...) φάση της καριέρας του, κάτι μου λέει ότι η μούσα του δεν θα ξεψυχήσει ποτέ. Και τώρα που ο Staples διηγείται παραμυθάκια σε παιδικά αυτάκια, όλο και κάποιον χρειάζεσαι να σου ψιθυρίσει στο αυτί και εσένα, έτσι δεν είναι; Στο Take You Home οι ψίθυροι αποκτούν την υποψία και μόνο κραυγής και αν μιλάμε για τη χώρα μας και μόνο το κοινό που θα λατρέψει το Cormina έχει ήδη ακούσει πάνω από 2.341 φορές στις ώρες 23:00-03:00 τον Προσκυνητή του Αλκίνοου Ιωαννίδη.

Το ζήτημα όμως είναι ότι προμηνύεται βαρύς χειμώνας επιτέλους και αν δεν τραβηχτείς στη συναυλία των Devastations με τέτοιο καιρό, πού αλλού να πας;

Συγκινείται κανείς πραγματικά με όλα αυτά άραγε ή τα τοποθετεί έτσι απλά εν είδει έγκριτα μελαγχολικού background στη ζωή του;