Yes U
Ακούγοντας το Yes U προσπαθείς να καταλάβεις τι διάολο έπαθαν αυτοί οι τύποι από την Αυστραλία και αποφάσισαν να κάνουν ένα βήμα πίσω σε σχέση με την προηγούμενη κυκλοφορία τους, το Coal. Πολύ απότομο; Πάμε πάλι από την αρχή...
Οι Devastations ιδρύθηκαν το 2002 στη Μελβούρνη και αποτελούνται από το τρίο Conrad Standish (φωνητικά, μπάσο), Tom Carlyon (κιθάρα) και Hugo Cran (ντραμς). Έβγαλαν τον πρώτο δίσκο τους το 2003 κερδίζοντας μια μικρή μερίδα κριτικών και ακροατών, δείχνοντας πολλά υποσχόμενοι. Το 2005 επέστρεψαν με το Coal γνωρίζοντας πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, που τους χάρισε μια υποψηφιότητα για το Australia music prize δίπλα στους The Go-Betweens, τους Wolfmother, τους Drones και τον Ben Lee. Ξεπέρασαν τα σύνορα της αγοράς της Αυστραλίας, ενώ απέκτησαν αρκετούς θαυμαστές μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα χάρη στο Sex and Mayhem που παίχτηκε αρκετά πέρυσι από τις ελληνικές playlists. Συγγνώμη, από τα ελληνικά ραδιόφωνα θέλω να πω.
Ακούγοντας το σούσουρο γύρω από το όνομά τους, η Beggars Banquet τους υπέγραψε και περίμενε, όπως και πολλοί άλλοι, να βγάλουν το κρίσιμο τρίτο τους album με μεγάλες προσδοκίες. Δυστυχώς όμως το Yes U τους διαψεύδει, όχι πως είναι για πέταμα, προς θεού, άλλα παίρνει ένα δρόμο χιλιοπερπατημένο από αρκετούς και χάνοντας πολύ σε εφευρετικότητα, σπιρτάδα, πάθος και ένταση. Όπως και στο Coal, υπάρχουν ερωτικές μπαλάντες με μπόλικο θεατρινισμό, σκοτεινό ατμοσφαιρικό ροκ για πιο σκληρούς τύπους, ενορχηστρώσεις και όμορφες μελωδίες που θα ταίριαζαν σε ταινία. Όμως εδώ τα ερωτικά τραγούδια δεν είναι τόσο ειλικρινή αλλά κλίνουν πιο πολύ προς το μελό και το κλισέ, το σκοτεινό ροκ έχει πάρει όσα στοιχεία πρέπει από τον Nick Cave (άγρια, απαγγελτικά φωνητικά, κιθάρες που νομίζεις ότι έχουν πάρει φωτιά και σιγοκαίνε, ντραμς και μπάσο σε πρώτο πλάνο), αλλά υστερούν επειδή τελικώς δεν σου μεταφέρουν την ατμόσφαιρα που θα ήθελαν, δε σε κάνουν να ανατριχιάσεις και δε σε κάνουν να κοιτάξεις ανήσυχος πίσω από τον ώμο σου. Όσο δε για τις ενορχηστρώσεις, είναι μάλλον ανέμπνευστες.
Το καινούργιο σε σχέση με το παρελθόν είναι κάποια τραγούδια με ηλεκτρονικά στοιχεία που ως επί το πλείστον όμως αποτυγχάνουν, έχοντας ένα μάλλον βαρετό αποτέλεσμα, με φωτεινή εξαίρεση το εκπληκτικό Oh me oh my που νιώθεις την απελπισία του Standish και τον φαντάζεσαι κλεισμένο σε ένα ψυχρό γυάλινο δωμάτιο να εκλιπαρεί για τη ζεστασιά ενός ανθρώπινου χεριού. Ενώ τα δύο ορχηστικά τραγούδια έχουν όμορφες μελωδίες, τους λείπει όμως η κλιμάκωση, μιας και νιώθεις ότι επί πέντε λεπτά κάποιος βρίσκεται απέναντί σου, προσπαθεί να σου πει κάτι, αλλά διστάζει. Παρόλα αυτά, στα Mistakes και The pest λάμπει η αναμφισβήτητη ικανότητά τους να φτιάχνουν υπέροχα τραγούδια που ξεδιπλώνονται σταδιακά εκθειάζοντας τις δυνατότητες του κάθε μέλους του group.
Προφανώς οι Devastations έχουν μέλλον, και θα αποτελέσουν πέραν πάσης αμφιβολίας ένα πολύ ενδιαφέρον live σε μερικές μέρες στο Gagarin, όμως με το Yes U κατά κάποιον τρόπο καθυστέρησαν την εξέλιξή τους.
