What will we be
Το ότι ο Devendra έχει πάψει προ πολλού να είναι αποκλειστικά folk, freak-folk, hippy-folk ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, τροβαδούρος, είναι πασιφανές, συνεπώς η αδυναμία αποδοχής του συγκεκριμένου γεγονότος δεν είναι δικό του πρόβλημα αλλά οποιουδήποτε αδυνατεί να το αντιληφθεί.
Αν κάθε δημιουργός όφειλε να τελειώνει την καριέρα του στο ύφος που την ξεκίνησε, οι Cure δεν θα είχαν δώσει ποτέ τα Head On The Door και Wish, ο Bowie την βερολινέζικη τριλογία, ο Dylan το Highway 61 Revisited και η λίστα τελειωμό δεν έχει. Επιπλέον, η γκρίνια για την μεταγραφή σε μεγάλη εταιρία, όσο ρομαντική κι αν είναι η βάση της, μοιάζει με τις συχνά αναχρονιστικές και ουτοπικές τοποθετήσεις του ΚΚΕ.
Και τι μας τα λες όλα αυτά; Εύλογη η απορία. Αφορμή το θάψιμο που έφαγε στο "έγκυρο" Pitchfork το "What Will We Be". Κάποιος πρέπει να τo υποστηρίξει το μαλλιαρό παλικάρι...
Από το Cripple Crow και μετά είναι εμφανής η στροφή του σε μια πολυσυλλεκτική προσέγγιση γραφής κομματιών που στην καλύτερη μπορεί να χαρακτηριστεί εμπνευσμένος πλουραλισμός, στη χειρότερη multi-culti αυνανισμός.
Ε, το πρόβλημα του νέου, έκτου άλμπουμ του, δεν είναι οι παραπάνω γενικολογίες αλλά το ότι η πλάστιγγα γέρνει κάπως προς τη δεύτερη κατηγορία. Όχι βέβαια ότι έχασε την ικανότητα να γεννά υπέροχα ανέμελες μελωδίες όπως στο "τρία τραγούδια σε ένα" Angelika ή το folk-country Goin' Back. Δε φτάνει όμως.
Οι glam αποχρώσεις που πάντα τον γοήτευαν γίνονται στο "16th & Valencia Roxy Music" ατσούμπαλα ντισκόβιες, όχι κακές αλλά άχρωμες, η reggae του "Foolin'" είναι το λιγότερο καρικατούρα και η ροκιά του "Rats" δεν έχει κάτι παραπάνω από στιβαρό rhythm section να επιδείξει. Άντε και μεγάλη αγάπη στους Led Sabbath. Το δε Chin Chin & Muck Muck κάνει το (καθόλα εξαιρετικό, μην παρεξηγούμαστε) παλαιότερο "Chinese Children" να μοιάζει με φιλοσοφικό δοκίμιο.
Δε μένει κάτι από την ακρόαση του άλμπουμ ρε γαμώτο. Αιωρείται μια ευχάριστη αίσθηση, η αγαλλίαση του να ακούς κάτι που σου χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά τίποτα πιο πέρα. Μετά δυσκολίας θα σφυρίξεις μια μελωδία ή θα ανατρέξεις σε κάποιο κομμάτι ξανά. Σα να έχεις πάει σε κάποιο πάρτυ που κανένα αρνητικό δεν έχεις να του προσάψεις αλλά σε δυο μέρες ούτε που θα το θυμάσαι.
Όπως στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα τραγούδια είναι αυτά που κάνουν ένα άλμπουμ ξεχωριστό. Όλα τα υπόλοιπα είναι επίσης σημαντικά αλλά έπονται. Μάλλον η μούσα, του είπε αρκετά μούσια του καημένου του Devendra, αυτή τη φορά...