100 lovers

Διασκεδαστικός, ευφρόσυνος δίσκος! Από την αρχή βέβαια κάνει εμφανές το μπλέξιμο στις προθέσεις ή στις ικανότητες ή, απλώς απλούστατα, στη μουσική των Devotchka. Το ημι-ελεγειακό, ημι-ονειρικό The Alley είναι μια καλά κρυμμένη βαλκανική βαλσωδία με περισσότερο δυτική ενορχήστρωση που αφήνει τη φωνή να μεθάει μπροστά απ' όλα τα όργανα. Τυπικό τους δηλαδή, σε εμπνευσμένη στιγμή. Μετά η post punk εισαγωγή του All The Sand In All The Sea ατυχώς γειώνεται, ή, καλύτερα, γηπεδώνεται με μια α λα Bono ή Jim Kerr ερμηνεία. Ευτυχώς που λίγο αργότερα μερικά φωνητικά και οργανικά γυρίσματα το σώζουν σε "χαμαιλεοντικό" μετα-ύμνο.

Ιδού λοιπόν ένα πρώτο δίπολο. Στην ευρύτερη Ανατολικοευρωπαϊκή αγκάλη των φολκ λειμώνων ευτυχεί η ξαναμεθυσμένη ερμηνεία του ξέχωρου ξεχωριστότατου The Common Good, ενώ η συμπαγής νιου γουέιβ ρυθμ σέξιον του The Man from San Sebastian ισοφαρίζει το δεύτερο είδος. Στο λιγότερο ευτυχές τρίτο τεμάχιο του δίσκου υπάρχει αμήχανη ποπ, κατρακυλιστή προς το ρεύμα όπου κυλάνε όλοι. Το 100 Other Lovers θα μπορούσε να προέρχεται από χίλια μίλια δίσκους, από το Japanese Whispers των Cure ή οποιοδήποτε απλοϊκό ηλεκτροπόπ (αν αντί για τα αμήχανα έγχορδα είχε κομπιούτορες). Όταν ο Nick Urata γλυκερεύει υπερβολικά τη φωνή του κινδυνεύει να μας εκνευρίσει ως βαλκάνιος Chris de Burgh, όπως συχνά αποδεικνύει πως μπορεί να "ντουμπλάρει" και τον Win Butler των Arcade Fire.

Αλλά για να επιδείξουν ακριβώς τι καλοί ροκ ταξιδευτές είναι, μπορούν και μας πάνε καροτσάκι ως την άλλη άκρη της θάλασσας, μ' ένα ευμνημόνευτο γουεστέρνιο Exhaustible που δεν τινάζει καν τη σκόνη του και μια καυτή Ισπανική κιθαρωδία με mariachi πνευστά (Bad Luck Heels). Από εκεί και η αύρα του ήπιου μανονεγρικού λατινορυθμικού Ruthless...

Στον πέμπτο αυτό δίσκο των Ντενβεράδων μουζικάντηδων, ηχογραφημένο στην Αριζονία υπό τις μπαγκέτες του μεγαλοπαράγωντα Craig Schumacher (Calexico, Neko Case, Ladybug Transistor) και με καλεσμένους διάφορα μέλη των Calexico και τον περκασσιονίστα Mauro Refosco (των Atoms For Peace του Thom Yorke), η αυξημένη πια εμπειρία της κινηματογραφικής σύνθεσης στους ώμους του τραγουδιστή Nick Urata (από Little Miss Sunshine μέχρι I Love You Phillip Morris) είναι κατεμφανής - βλέπε βιολικό καταληκτήριο ίνστρο ονόματι Sunshine.

Κανονικά θα έπρεπε, όπως έχουμε συμφωνήσει, να τους αφαιρέσουμε δυο μισούς βαθμούς για τα δυο άχρηστα τριανταδευτερόλεπτα οργανικά Interlude 1 και Interlude 2, αλλά μ' όλα αυτά τα ακορντεόνια ακόρντα, τις περιπλανητικές τσιγγανοκρουσίες και τις διηπειρωτικές μεθυσιουργίες δεν μας πάει καρδιά.