(Το υπέροχο πρότυπο Lisa Stanfield φθίνει επικινδύνως... η Y2K version του υποφέρει σε ανησυχητικό βαθμό από το σύνδρομο της έλλειψης σεξουαλικής διάθεσης. Μπροστά στη Dido η Beth Orton είναι η γκόμενα που θα θέλατε να έχετε, η Alanis Morissette πορνοστάρ και η Sheryl Crow μια ασυγκράτητη σκύλα!)
Θυμάστε το 'Not quite a yes' από το 'Philpphobia' lp των Arab Strap (ο indie ύμνος στη χυλόπιτα!). Ε, λοιπόν έτσι θα έπρεπε να ονομάσει το δίσκο της η Dido. Σε πενήντα δύο λεπτά βλέπετε προλαβαίνουν και την παρατάνε καμιά δεκαριά γκόμενοι και αυτή κάθεται και κλαψουρίζει με τη συνοδεία ηλεκτρονικοακουστικών ήχων, αναμασώντας όλα τα τσιτάτα που συμβουλεύουν τα γυναικεία περιοδικά για «ανύψωση ηθικού» και «επανάκτηση αυτοπεποίθησης».
Η μικρή αδελφή του Rollo, από τους Faithless, τιμάει τις κλασσικές σπουδές της (πιάνο, βιολί, γαλλικά, μπαλέτο) και κυκλοφορεί έναν πρώιμα ώριμο δίσκο κάνοντας τη Fiona Apple να ακούγεται κάτι σε θηλυκό Stuart Staples. Η άποψή της για το πως πρέπει να γράφονται και να ερμηνεύονται οι «προσωπικές» μπαλάντες είναι τόσο αιρετική, όσο η στάση του Στέλιου Παπαθεμελή απέναντι στην επίσημη εκκλησία. Ακουστικά beats, drum machines που δε... «ζεστάθηκαν» ακόμα, καλοκουρδισμένες κιθάρες και γυαλισμένη (σε βαθμό θαμπάδας) παραγωγή εγγυώνται την επιτυχία μιας είκοσι κάτι-άχρονης, που όταν ήταν μικρή -λέει- με τις ώρες άκουγε τους χιλιάδες δίσκους του dj-παραγωγού αδελφού της (και μάλλον δεν πήγαινε με αγόρια!).
Δεν ξέρω τι ποσοστό της τεράστιας επιτυχίας του οφείλει το 'No Angel' lp στα νταραβέρια της Διδός με τον Eminem (Stan, Thank You κ.λ.π. ξέρετε τώρα), ξέρω όμως ότι θα ήταν απίθανο αυτός ο δίσκος να μη γνωρίσει τελικά επιτυχία. Μουσική που είναι mainstream pop (χωρίς να είναι Corrs), σοφιστικίζει και ακούγεται προσεγμένη και καλοφτιαγμένη (χωρίς να είναι intellectual αλά Beth Orton ας πούμε...), δανείζεται από όλα τα τρέχοντα ρεύματα (και από λίγο) και η μελαγχολία της είναι τόσο ανάλαφρη και αιθέρια δοσμένη, που ούτε καν την προσέχεις την περισσότερη ώρα.
Στο 'Don't think of me' ο τύπος φεύγει με μια άλλη (και η ξενερό-Dido απλά του λέει να μην τη σκέφτεται πια όταν θα είναι μαζί της- πάνε άρπαξέ την από τα μαλλιά μωρή!). Το 'Hunter' είναι μάλλον το καλύτερο του δίσκου καθώς υπάρχουν υποψίες ότι ακόμη δεν την άφησε το παλικάρι. Στα αργόσυρτα αρχίζεις να ψιλοβαριέσαι ('It's my life'), όταν έρχονται σπίτι όμως κάτι παλιές σου γκόμενες (πολύ αντρική βγήκε η κριτική, ε; Αυτό το asexual της τύπισσας σου βγάζει μισογυνικά συναισθήματα τελικά!) που δεν πολύσκαμπάζουν από μουσική τους βάζεις το 'No angel', χαίρονται και δεν πολύ-ενοχλείσαι κι εσύ. Νέο-φεμινιστικά συνθήματα γυναικείας απελευθέρωσης παρελαύνουν συνέχεια και ο ήχος παραμένει πάντοτε τέτοιος ώστε να αρέσει σε όλους. Μην το πάρετε όμως και τοις μετρητοίς αυτό που λένε ότι συνδυάζεται έξυπνα η ακουστική pop με την electronica. Φήμες είναι...
Στο κάτω κάτω αν δεν περνούσε καλά στους Faithless, ας έλυνε πρώτα τα... προσωπικά της προβλήματα και έπειτα να έβγαζε «προσωπικό» δίσκο. Μη δω κανέναν να ξανά- πληγώσει τη Dido γιατί ααα...
Με το 5 μπορεί να κάνει και καμιά τρέλα, οπότε (εφ όσον και η Sade δεν έκανε τίποτε καλύτερο φέτος) πάρε βρε ένα...