Deceiver

Your body is a mess sometimes / your brain is just a part of your head...
...Your birth is just a part of your death

Το 2012 μέσα σε ένα κλίμα αμερικάνικης shoegaze-everything αναβίωσης και επαναληπτικότητας (για την οποία συχνά επαναλαμβάνομαι κι εγώ, συγγνώμη) κυκλοφόρησε και το 'Oshin' των DIIV, ως απόδειξη του ότι το να πνίγεις τον ήχο σου σε α-λα 90s reverb με παραγωγή του τώρα (τότε) μπορεί να λειτουργήσει. Και εφτά χρόνια μετά σε μια αποτίμηση της μουσικής δεκαετίας που πέρασε, είναι ένας από τους δίσκους που πιστεύω είχαν κάτι να προφέρουν σε ένα νέο κύμα κιθαριστικής εναλλακτικής και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Με έναν frontman με ποιητικές ευαισθησίες που θέλω-δεν θέλω πάντα θα με ελκύουν. Οι DIIV γεννήθηκαν ως πρότζεκτ του Zachary Cole Smith, του οποίου η προσωπική ζωή έγινε κάποια στιγμή σε αυθεντικό στυλ 90s (music press που έφερνε σε κουτσομπολίστικο δηλαδή) το επίκεντρο στην ιστορία του γκρουπ με αφορμή τη σχέση του με την επίσης μουσικό/μοντέλο κτλ Sky Ferreira που απασχόλησε αρκετά τα μουσικά μίντια, αλλά κυρίως λόγω της πολυτάραχης σχέσης του με την ηρωίνη.

Φυσικά και αναπόφευκτα ο ίδιος ήταν εξαρχής το σημείο αναφοράς και αυτό στιχουργικά έγινε απόλυτα ξεκάθαρο στο δεύτερο άλμπουμ - προς στιγμήν come back 'Is the Is Are' του 2016. Το άλμπουμ τα πήγε πολύ καλά, προσωπικά το είχα βρει λίγο επιφανειακό και σκεπτόμενη πως μπα τελικά δεν με πείθουν, τους γύρισα την πλάτη. Λίγο αργότερα ο Zachary αυτοακυρώνεται, χαρακτηρίζοντας το άλμπουμ λίγο πολύ ένα 'ψέμα', γιατί δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση να παλέψει κανείς με τους εθισμούς του και τελικά ακυρώνει και την ευρωπαϊκή του τουρ με συνέπειες καταστροφικές σε εκείνη τη φάση για τους ίδιους τους DIIV και τις μπάντες που τους συνόδευαν στην περιοδεία. Τελικά το ‘17 ανακοινώνει πως μπαίνει για αποτοξίνωση.

Και έτσι φτάνουμε στο 2019 και στο τρίτο άλμπουμ που αν και αρχικά έβαλα να ακούσω με μία χλιαρή διάθεση και περισσότερο επειδή ήθελα πραγματικά να δω την κατάληξη της ιστορίας του Zachary, ήταν η έκπληξη της χρονιάς και όχι επειδή είναι ένα καλό άλμπουμ, θα ήταν έτσι κι αλλιώς. Το 'Deceiver' είναι τόσο ώριμα ήρεμο και ως ήχος αλλά και ως προς το αφηγηματικό του περιεχόμενο - αυτή είναι η δύναμή του. Από άποψη τεχνικής το reverb έδωσε θέση στα distortions του 'Skin Game' και κιθάρες που περισσότερο θυμίζουν χρυσές εποχές της Matador παρά early 90's Βρετανία – βλέπε 'Before you were born'. Κομμάτια πολυδιάστατα, όπως το 'Horsehead', το δικό μου αγαπημένο 'Between Tides','Taker', με συγκίνησαν όχι μόνο μουσικά αλλά και μέσω των στίχων τους που ξέφυγαν πλέον από το εγωκεντρικό, κι ας διαπραγματεύονται τα ίδια ακριβώς 'struggles', από τα οποία αυτή τη φορά ο πρωταγωνιστής φαίνεται πως βγήκε νικητής. Αλλά αντί να θριαμβολογεί, τώρα τα καταγράφει ως εμπειρία, όπως για παράδειγμα στο 'For the Guilty' (Forgive yourself starting now).

Και υπάρχει κάτι τόσο αισιόδοξο (και νοσταλγικό επίσης, αλλά όχι από αυτό που σε κάνει να κοιτάς μίζερα στο παρελθόν) σε κομμάτια όπως το 'The Spark' , ή το υπέροχο 'Lorelei' (forget your youthful sins...) και όλα αυτά πολύ ωραία τοποθετημένα δίπλα στα πολύ καλύτερα αξιοποιημένα ποστ-πανκ basslines που έχουμε ξανακούσει από τους DIIV. To 'Deceiver' καταλήγει στον Slint-esque επίλογο 'Acheron' και τα εκφραστικότερα και ομορφότερα φωνητικά που έχουμε ακούσει από τον Zachary.

'In the blue mist death has finally closed in
All my gasping words at war with the wind
Worshipping the fear of hell left me lost
I've found something for us souls who have crossed'

Το αν η αλλαγή – εξέλιξη που τουλάχιστον εγώ δεν περίμενα και δεν φανταζόμουν είναι συμπτωματική των καταστάσεων και περιστάσεων, είναι κάτι που οι ίδιοι (με μικρή πλέον αλλαγή μείον ενός στην σύνθεση του γκρουπ) συνειδητά δοκίμασαν, μία καινούρια αρχή για τους DIIV ή μία επισφράγιση όχι ακριβώς της ταυτότητάς τους, αλλά του ότι είχαν τελικά ταυτότητα, είναι κάτι που αναρωτήθηκα αρχικά αλλά στην δεύτερη κιόλας ακρόαση άφησα πίσω μου. Και οι άμυνες μου έπεσαν. Όποιο και αν θα είναι το μέλλον των DIIV, το 'Deceiver' είναι μία δισκογραφική επιστροφή με νόημα και αξίζει μία θέση στα καλύτερα της φετινής χρονιάς.

Σε αυτό το comeback θα τους περιμένω μπροστά-μπροστά στη σκηνή.