Option paralysis

Αφορμή για να θυμηθούμε το παρόν άλμπουμ και να γράψουμε επιτέλους δυο πράγματα αρκετούς μήνες μετά την κυκλοφορία του, ασφαλώς, η επικείμενη πρώτη εμφάνιση των The Dillinger Escape Plan στην Ελλάδα, το Σάββατο 13.11.2010 στο Gagarin. Όχι όμως και αφορμή για τον ενθουσιασμό που πρόκειται να ακολουθήσει, ο οποίος είναι δεδομένος. Αν και έχω την αίσθηση (απ' όσα διαβάζω και βλέπω) ότι από Δευτέρα θα είμαστε ακόμη πιο ενθουσιασμένοι. Κατά περίπτωση και "χτυπημένοι".

Το hardcore, όπως κάθομαι και το σκέφτομαι, αποτελεί ένα από τα πιο "ταλαιπωρημένα" παρακλάδια του ροκ. Κάθε μία από τις μπάντες που το έχουν "χαρακτηρίσει" έχει να διηγηθεί και μια πονεμένη ιστορία, έχει κατά περίπτωση χριστεί ως "προδότης" του είδους, είτε γιατί το αποστράφηκε, είτε γιατί το "μετάλισε" επικίνδυνα, είτε για χίλιους δυο λόγους, συμπεριλαμβανομένων πάντοτε των παραπάνω. Από τους Minor Threat και τους Black Flag, μέχρι τους (κατά τη γνώμη μου) τελευταίους μεγάλους του είδους, Σουηδούς Refused, οι ιστορίες και οι διαμάχες μπόλικες. Ακόμη πιο μπόλικα τα παρακλάδια (μην απαριθμούμε τώρα, ανοίξτε σχετικές σελίδες). Αλλά ακόμη πιο αξιοθαύμαστη η επιμονή και αυτού του ακραίου είδους μουσικής έκφρασης (μαζί και με το black metal) να γνωρίζει εκπληκτική άνθηση (αταίριαστη με το θέμα η λέξη...) στα underground κυκλώματα, εκεί που πραγματικά ζει και αναπνέει (ανυπόφορα κλισέ η έκφραση), ανεξάρτητα αν κάθε τόσο εμφανίζονται μέχρι και τερατώδη hype του τύπου Gallows (ναι, θυμάμαι τι βαθμό τους είχα βάλει).

Στη μέση όλων αυτών συγκροτήματα όπως οι The Dillinger Escape Plan ή και μόνοι αυτοί για να ακριβολογούμε. Προσωπικά αντιπαρέρχομαι τα περί mathcore κλπ, γελάω με τις κατηγορίες περί metalcore που εξαπολύουν οι πιουρίστες του είδους, και συνεκτιμώντας την εξαιρετική κάθε φορά δισκογραφική τους παρουσία αθροιστικά με τον μύθο που έχουν δημιουργήσει οι ζωντανές τους εμφανίσεις, θεωρώ (χωρίς να είμαι ο μόνος) ότι είναι το πρότυπο της H/C μπάντας για το 2010. Και το 2011, και το 2012...

Στο Option Paralysis αν θες σώνει και καλά να την στήσεις στη γωνία με το όπλο στο χέρι, θα βρεις όντως πολλά metal περάσματα. Θα ακούσεις κιθάρες που ενίοτε "κυλάνε" έστω και σε τραχύ δρόμο και δεν αναπηδάνε συνεχώς σαν σε εμπόδια. Θα σε πάρουν από πίσω ταχύρυθμα ριφ, που ούτε στους πιο thrash εφιάλτες σου δεν "ονειρεύτηκες". Από εκεί και πέρα όμως αν δεν μπορείς να παραδεχτείς ότι μία εξαντλητικά ακραία σύνθεση όπως το Gold Teeth Of A Bum, συνοψίζει όλο-μα όλο ;- τον σκληρό ήχο των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών σε πέντε μόνο λεπτά, μάλλον ήσουν προκατειλημμένος εξ αρχής και ξεκίνησες την ανάγνωση περιμένοντας απολαυστικό θάψιμο.

Αμέσως μετά όμως, στο Crystal Morning, θα βρεις και τους T.D.E.P. του πρόσφατου παρελθόντος τους, που αρχικά ενδιαφέρει το πώς θα "βαρέσουν" και σε δεύτερο βαθμό ασχολούνται με το ποιον θα βαρέσουν (βαρύνανε τα νοήματα...). Συνολικά όμως έχεις πλέον να κάνεις με μια μπάντα η οποία είναι αδύνατον να επιστρέψει πλέον στις χάρες της "απλότητας" και του "μινιμαλισμού", αφού άλλωστε κατ' ουσία ποτέ δεν υπήρξε εκεί. Στο Chinese Whispers, τυχόν φόβοι σας για την πρώτη τους H/C μπαλάντα, αναιρούνται άμεσα και καθώς το τραγούδι γίνεται ανέλπιστα heavy και ασήκωτο, οι παλιοί εξ ημών σχεδόν ανακαλούν τις ημέρες που υπήρχε η υποψία ότι οι Therapy? θα είναι κάποτε το νέο mainstream (νομίζω ότι ήταν, έστω για μια ημέρα). Παρότι βέβαια, από ότι ξέρω, για τους περισσότερους οι TDEP έρχονται να καλύψουν το (δισκογραφικό πλέον) κενό των Faith No More.

Γενικώς, θα καταλήξω, κλέβοντας από τον Stelliott του Crackhitler, με την αναπόφευκτη σημείωση περί του ότι οι TDEP έχουν όντως φύγει πολύ μακριά από τις περισσότερες μπάντες που μπορεί να θεωρηθούν ανταγωνιστικές ή ακόμη και από αυτές που τυχόν τους επηρέασαν αρχικά και τους έδειξαν τα πρώτα βήματα για να φτάσουν εκεί που καθώς φαίνεται δύσκολα θα φτάσει κάποιος άλλος. Μεγαλεπήβολα και ανόητα ακούγονται όλα αυτά, αλλά έλα που και έτσι είναι και έτσι το νομίζουμε.

Ραντεβού στην αρένα (ΟΚ, μπορεί και λίγο πιο πίσω, πέρασαν τα χρόνια γαρ...).