Electromagnetic Landscapes (Unreleased Recordings 1983-2016)
Ένας σπουδαίος Έλληνας μουσικός με μεγάλο έργο και αντιστρόφως ανάλογη δισκογραφία. Και μία κυκλοφορία που προσπαθεί να καλύψει το κενό...
Είναι εύκολο να χαρακτηρίσει κανείς τη δουλειά του Καμαρωτού ambient γιατί όντως υπάρχουν πολλά στοιχεία που την κάνουν να συγγενεύει με αυτό το χώρο. Ηλεκτρονικά πέπλα που κινούνται σαν ήρεμα νερά μιας λίμνης, στιλπνοί ήχοι που παραπέμπουν σε υδροφόρους αέρηδες και γενικότερα μια φυσιολατρικής υφής διάθεση. Δεν θα ήταν όμως σωστό να κατατάξουμε τον Καμαρωτό στους ambient δημιουργούς γιατί θα τον περιορίζαμε. Είναι ένας σύγχρονος συνθέτης ο οποίος φτιάχνει μια μουσική πολυεπίπεδη, πλούσια και προσωπική που δεν μπορεί εύκολα και ανώδυνα να πάρει θέση κάτω από μια ταμπέλα. Είχα εδώ και αρκετά χρόνια ακουστά το όνομα του Δημήτρη Καμαρωτού, είχα διαβάσει για αυτόν και ίσως και να 'χα ακούσει κάποια δείγματα. Πέρσι όμως η συλλογή "Έλληνες Συνθέτες Ηλεκτρονικής Μουσικής σε Πεδία Επιστημονικής Φαντασίας" έδωσε την αφορμή να συνειδητοποιήσω ότι επρόκειτο για μια πολύ σοβαρή περίπτωση και έτσι με πολύ μεγάλη χαρά άκουσα τούτο το άλμπουμ-συλλογή με ακυκλοφόρητα έργα του.
Όλος ο δίσκος αποτελείται από εξαίσια πράγματα, δείγματα υψηλής αισθητικής σε έναν χώρο (αυτόν της electronica) στον οποίο συναντάμε άπειρες αρλούμπες. Θέλω όμως να προσπεράσω τα πρώτα σύντομα κομμάτια και να σας παραπέμψω στα μεγαλύτερα σε διάρκεια τα οποία αναπτύσσονται πιο λειτουργικά, είναι πιο γεμάτα και ενεργοποιούν και το χώρο περισσότερο. Στα χέρια ενός ικανού συνθέτη το «άπλωμα» της μουσικής είναι αβαντάζ.
"Landscape with knots" λέγεται το πέμπτο κομμάτι και καθώς ακούμε, σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι ο Καμαρωτός έχει φάει με το κουταλάκι τους Tangerine Dream των αρχών των 70s ("Zeit") παρουσιάζοντας μας ένα πραγματικά σπουδαίο space νεφέλωμα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους προαναφερθέντες ...εσπεριδοειδείς.
Η λέξη συχνότητα, αγγλιστί frequency, είναι ίσως από τις πιο πολυφορεμένες στο ηλεκτρονικό μουσικό σύμπαν. Όσες φορές κι αν τη δούμε μπροστά μας όμως δε μας πειράζει, ειδικά εδώ στο ομώνυμο κομμάτι όπου ακούμε έναν συριστικό ήχο να σέρνεται ως όφις που χαράζει μια συγκεκριμένη απλή και σίγουρη διαδρομή την οποία το αυτί αντιλαμβάνεται ποιητικά. Το "Winter Call" έχει μια πιο ritual διάθεση, θυμίζει ίσως και κάτι από Messiaen και θα μπορούσε εύκολα να σηκώσει τις τρίχες των απανταχού σκεπτόμενων ντάρκηδων. Στο τέλος ακούμε το "Populated Waves". Πρόκειται για ένα ηλεκτρακουστικό ποίημα, ένα κρυστάλλινο ρυάκι αθόρυβης ροής που εκπέμπει διακριτικούς ηλεκτρομαγνητικούς κραδασμούς στους οποίους απαντούν πτηνά μιας artificial intelligence. Η ένωσή τους δημιουργεί περαιτέρω αντηχήσεις που προκαλούν τους νευρώνες και του πιο σκληροτράχηλου ακροατή, τον μεταφέρουν σε ένα τοπίο απόκοσμο, απάτητο αλλά και φιλόξενο σαν φωλιά.
Αυτή τη μουσική παίζει ο Καμαρωτός. Μια μουσική ωφέλιμη, ικανή να τηλεμεταφέρει και να σβήσει με τη διακριτική της οξύτητα, άυλες, δαιμονικές τοξίνες. Μια μουσική που χρειάζεται να υπάρχει καταγεγραμμένη και να δηλώνει από τις καλές θέσεις των έξυπνων δισκοθηκών ότι εκτός από τον μεγάλο Ξενάκη υπάρχει και άλλη σπουδαία ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα.
