Παλιές ηχογραφήσεις
[το περιοδικο τευχος 6, οκτωβριος 2003]
Back to the eighties. 11 Οκτωβρίου 1985 κάπου στην Άνω Τούμπα σ' ένα γιαπί. Απέναντι τα στάχυα. Τρεις παλαβοί δημόσιοι υπάλληλοι εκτίθενται δημοσίως και παρασταίνουν ενώπιον ανυποψίαστα υποψιασμένου κοινού.
Ησυχάστε και μην ταράζεστε. ΔΕΝ ήμουν κι εγώ εκεί. Τότε ήμουν φοιτητής στα Γιάννενα. Απλά φαντάζομαι πως περίπου θα 'νοιωθα αν ήμουν παρών. Αμηχανία, σαστιμάρα, παγωμάρα, φαγωμάρα, άρα-μάρα-κουκουνάρα.
Το προηγούμενο βράδυ είχα βγει με τους φίλους μου να γιορτάσουμε γενέθλια. Κοινώς το κάψαμε. Τα δυο γεγονότα είναι άσχετα μεταξύ τους. Ή πάλι! Ποιος να ξέρει; Μπορεί και να σχετίζονται. Κάποια πεταλούδα κούνησε τα φτερά της κι εμείς δεν πήραμε χαμπάρι. Νομίζω όμως ότι ξεφύγαμε απ' το θέμα.
Δυο κασέτες με τίτλους "Ποιος φοβάται τη φαινυλκετονουρία;" [1986] και "Χειρονομία" [1987] και δυο αδέσποτα κομμάτια, τα "Μάο Τσε Τουγκ" [1985] και "Μπολερό" [1987], απαρτίζουν το υλικό του 6ου τεύχους του περιοδικού των Δ.Ρε. Τις κασέτες τις πρωταντίκρισα στο υπόγειο βιβλιοπωλείο του Μπαρμπουνάκη. Άκουσα απ' τον φίλο μου, τον Νίκο τον μαλλιά, να μιλάει γι' αυτούς με θαυμασμό. Τους ίδιους αυτοπροσώπως τους συνάντησα κάποια αρκετά χρόνια αργότερα. Αλλά όλ' αυτά είναι ιστορία. Νεώτερη μεν, ιστορία δε.
Το πιο σημαντικό είναι ότι το υλικό αυτό άντεξε στο χρόνο. Όχι μόνο γιατί ήταν τότε μπροστά απ' την εποχή του. Ούτε επειδή έχει ιστορική αξία και σημασία. Αλλά κυρίως γιατί παραμένει [φευ] επίκαιρο. Γιατί δεν κατόρθωσαν να το ξεπεράσουν τα γεγονότα και οι καταστάσεις. Μπορεί τα πρόσωπα να παρήλθαν, οι καιροί να άλλαξαν [φαινομενικά], οι μόδες και οι τεχνολογίες να μας πασπάλισαν με μια κρούστα διαφορετικότητας. Όμως τα θέματα που θίγουν είναι τα ίδια, τα προβλήματα είναι τα ίδια, οι λύσεις τους δεν φάνηκαν, οι ελιγμοί δεν έγιναν ή κι αν έγιναν δεν απέφεραν και σπουδαία πράγματα. Οι Ρετιρέδες έδειξαν απ' την αρχή πόσο σοβαρά αστεία έχουν πάρει τον ρόλο των υπονομευτών. Έδειξαν τα δόντια τους χωρίς να φοβούνται που δεν ήταν λευκά. Δεν μακιγιάρανε ποτέ την πραγματικότητα. Δεν την κολάκεψαν, δεν την κανάκεψαν, δεν την άφησαν σε χλωρό κλαρί.
Παρόλ' αυτά! Είναι λίγο πικρό να γιορτάζεις είκοσι χρόνια εκτός κυκλωμάτων και να αισθάνεσαι ότι έχεις διαγράψει μια ανισόρροπη πορεία χωρίς να έχεις διαγράψει τα προβλήματα που σε ώθησαν να την διαλέξεις. Εντάξει. Η ανάκτηση της ψυχικής μας ισορροπίας είναι ένα σπουδαίο κίνητρο και το γεγονός της διατήρησης σώων των φρένων είναι ένα μέγα επίτευγμα. Αλλά όσοι οίδασι τι ποιούσι ασφαλώς και νοιώθουν πόσο μικρός είναι αυτός ο μέγας κόσμος.
Εγώ πάντως είμαι με τον Ντενγκ Χσιάο Πινγκ και τον Χο Τσι Μινχ.
9,99999 [more or less]
ΥΓ: Δεν μας ανακοίνωσαν πότε θα βγει το επόμενο τεύχος! Έκπληξη!
