Ύμνος στον εχθρό μου

[το περιοδικό, τεύχος 9, οκτωβριος 2006]

Δείξε μου τον εχθρό σου να σου πω ποιος είσαι! Το ζήτημα τέθηκε στο προηγούμενο 8ο τεύχος με τη φράση "Χρωστώ έναν ύμνο στον εχθρό μου" που ακουγόταν στο κομμάτι "Διαύγεια". Κι επειδή οι λογαριασμοί πρέπει να κλείνουν, το 9ο και τελευταίο περιοδικό σιντί είναι αφιερωμένο ακριβώς σε αυτόν που όλοι δεν περιμέναμε. Η εκλογική αναμέτρηση κρατούσε ακόμη και η γλυκιά πύρρειος νίκη αργούσε αλλά πλησίαζε. Ένα κύκνειο χάσμα και πολλά φωνήεντα επιστρατεύτηκαν γι' αυτόν τον υψηλό σκοπό. Τα δακτυλικά των τριών Ρετιρέδων μπήκαν στο κόκκινο εξώφυλλο για να σφραγίσουν οριστικά αυτό που αποτυπώνεται μέσα τους και μέσα του.

Το ρέκβιεμ αυτό δεν έχει στίχους όπως προείπα. Τα σύμφωνα απουσιάζουν παντελώς. Μένουν μόνα τους και έρημα τα ασύμφωνα και οι χαρακτήρες τους. Κυριαρχούν συγκοπές και ήχοι φωνηέντων γεμάτοι ιαπωνικό στόμφο. Τα ποιήματα από τα οποία αποσπάστηκαν και ασπάστηκαν είναι παρμένα από τις εθνικές επετείους του δημοτικού και του γυμνασίου, άντε και του λυκείου. Η εκφορά τους δεν συνοδεύεται από τέσσερις ασπρογαντοφορεμένους, ούτε κι από μουσική. Είναι ασυνόδευτα. Η χειρουργική αφαίρεση όλων των περιττών, το ξεψάχνισμά τους και η αποστέωση, τα έχουν δυναμώσει και αναγάγει σε μινιμαλιστικές ρεβεράντζες, γεμάτες ατόφια συναισθήματα, πόνο, λύπη, στεναγμό, παράπονο, χαρμολύπη κι αναστεναγμό.

Το βάρος των απόντων και εκλιπόντων λέξεων και φράσεων, που πέθαναν από καημό για την αδυναμία τους να ακουστούν, κρατούν τώρα πια τα ζόρικα χορικά. Αυτά κατανέμονται σε δυο ακολουθίες Fibonacci. Μία αύξουσα πιανιστική με διάρκειες 1 1 2 3 5 και 8 λεπτά αντίστοιχα, και μια δεύτερη φθίνουσα και καταλήγουσα φωνητική που προοδεύει αφαιρετικά από τα 8 σε 5 3 2 1 και 1 λεπτό. Οι τίτλοι μένουν μετέωροι και σκιές του εαυτού τους. Η ομορφιά κλίνεται χρονικά και ρηματικά, περικλείεται όμως, περιβάλλεται και περικυκλώνεται - γίνεται σάντουιτς με ψωμάκι - από ζυμωμένη αφέλεια.

Το τέλος είναι βέβαιο για τον κόσμο μας. Μόνο που θά 'ναι λίγο φτωχό χωρίς ανατρεπτικά Ρετιρέ. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με τα βούρλα που τις κρατάνε, [αντ]έγραψε στο τοίχο ο Τζιμάκος. Η κατηφόρα ήταν παρεπόμενη. Πολύ απολαυστικό και χαρακτηριστικό μιας ανακεφαλαίωσης είναι και το συνοδευτικό ντιβιντί. Οι εικόνες του επενδύουν τις μουσικές και τα σχόλια των τριών χρόνιων απροσάρμοστων λειτουργούν ως καινή διαθήκη. Τω κενοδόξω και γνωστώ εχθρώ, του ίδιου μας του εαυτού.

#εί#ε #ου #ο# ε###ό #ου #α #ου #ω #οιο# εί#αι!

- 0,00 άγαν