Δέκα χρόνια μετά την τελευταία ηχογράφηση υπό το όνομα-θρύλος πλέον Dinosaur Jr και δέκα... χιλιάδες χρόνια από τότε που τα "σπάσανε" ο Joe Mascis με τον Lou Barlow. Και για κάποιο περίεργο (ή αλλιώς απόλυτα κατανοητό!) λόγο ακούγονται όπως ακριβώς δίδαξαν ότι πρέπει να ακούγεται το εναλλακτικό κιθαριστικό ροκ πριν από... είκοσι χρόνια. Όλα αυτά τα λόγια για τα χρόνια, αλλά και τα λόγια για τα... φράγκα, τα γραμμένα και τα άγραφα, που δίνουν και παίρνουν από τότε που η ηρωική παρέα βρέθηκε και πάλι μαζί, υπογραμμίζουν ότι όσοι αναζητούν το "Bug" του 2007 καλά θα κάνουν να το δηλώσουν εξαρχής και να παρατήσουν το indie gossip στο έλεος της εσωτερικής του μιζέριας.
Ποια η ανάγκη τώρα για το "Bug" του 2007, ε; Γιατί περί αυτού πρόκειται και το ξεκαθαρίζω από την αρχή. Το "Beyond", ηχογραφημένο εξ ολοκλήρου στο home studio του Mascis με παραγωγό τον "ξέρετε-ποιον" πασχίζει να αποδείξει το παράδοξο: οι Nirvana δεν υπήρξαν ποτέ! Το μόνο που υπήρξε πάντοτε είναι η προαιώνια ανάγκη να αφαιρεθεί από τη μουσική του Neil Young η ανία της βλαχοακουστικής ενδοσκόπησης και η μεγαλομανία της stadium rock συνθηματολογίας. Και κυρίως: ο Bruce Springsteen δεν υπήρξε ποτέ. Και για να μην ξεχνιόμαστε: δεν κρυφοκοιτάζουμε στα 60s και στα early 70s. Υπάρχει ο Conor Oberst, υπάρχουν οι Killers, υπάρχουν και ένα σωρό φωτοκόπιες του Kurt Cobain που περιμένουν τη σειρά τους στην κυλιόμενη σκάλα του hype (που καταλήγει πάντα σε γκρεμό).
Εμείς μπορούμε να γυρίσουμε στα βασικά. Εκεί όπου οι κιθάρες με τη rhythm section δεν επικοινωνούν σχεδόν ποτέ και όπου το ευτυχές singalong αποτελεί έγκλημα ειδεχθές. Δύο βήματα μετά τους Beat Happening και άπειρα προτού οι Smashing Pumpkins καταστρέψουν το εναλλακτικό ροκ. Α... υπάρχουν και οι Kings Of Leon που σέβονται τα blues περισσότερο και από τον Louisiana Red. Τελικώς, όλες αυτές οι υπάρξεις είναι σοβαρές ενδείξεις του ότι έχουμε ανάγκη από τους πραγματικούς Dinosaur Jr, έστω και με έντονο το feeling της ναφθαλίνης στην αύρα τους.
Το "Almost Ready" υπενθυμίζει ότι εκτός του Neil Young τα πράγματα οδηγήθηκαν από την αμερικάνικη μετάφραση του punk μηνύματος, που πάντοτε ήταν απολαυστικότερα ασυνεπής από την αντίστοιχη βρετανική. Το punk στην Αμερική τέσσερις στις πέντε φορές είναι κουβερτούρα. Για κάθε Ramones υπάρχει και μια Patti Smith να διασκευάζει Hendrix και Van Morrison. Για κάθε καλό τρίλεπτο των Television υπάρχει και ένα αχρείαστο τετράλεπτο που ακολουθεί άμεσα.
Στο "Crumble" (που είναι και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου) ξεκινάει για τα καλά η ψευδαίσθηση του "σαν να μην πέρασε μια μέρα" και ψάχνεις στα credits του δίσκου να δεις μπας και ο Mascis είχε τίποτε κρατημένες ηχογραφήσεις από το σωτήριο έτος 1988 και τις έβαλε και αυτές να ακούγονται στο γενικό χαμό. Μέχρι να φτάσεις στο "It's Me" και να θυμηθείς ότι η σπουδαιότερη συνεισφορά του Mascis στη μουσική είναι ότι δίδαξε πώς μπορείς να σολάρεις ασύστολα, ατελείωτα και αυτάρεσκα χωρίς να ακούγεσαι σα μειονεκτικός metal σαχλαμάρας, ή σαν παλαιολιθικός ροκάς που υποκαθιστά τη γκόμενα με την κιθάρα του, κάνε μια στάση στα "παραπονεμένα λόγια" του "Back To Your Heart". Ο τύπος ήταν πάντοτε και μέγας loser.Όχι ο Mascis! Στον Barlow αναφέρομαι, μιας και αυτό είναι το ένα από τα δύο δικά του τραγούδια στο δίσκο! Ερωτική εξομολόγηση με την πεποίθηση της αποτυχίας να μην αφήνει κανένα περιθώριο για υποψία αποδοχής. Όπως πάντα στα τραγούδια του Barlow!
To "Beyond", παρότι επαναφέρει στο προσκήνιο τους "αυθεντικούς Dinosaur Jr" και απολαυστικά κυλάει η διάθεσή του για ανοργάνωτο θόρυβο και ακάθαρτο ηλεκτρισμό, κινείται ανενδοίαστα γύρω από την προσωπικότητα, τις αρχές και τις ιδέες του Mascis. Οι ανησυχίες του Barlow, όπως εκφράστηκαν σε όλα τα βαρετά προσωπικά του σχήματα μένουν (ευτυχώς) στην άκρη. Το μπάσο του είναι που οδηγεί τον αρχηγό στα επιτέλους σωστά λάθη. Ε... και ο ντράμερ είναι ντράμερ και όποιος θυμάται το όνομά του, μάλλον πρέπει να ψαχτεί με τις άχρηστες πληροφορίες που σωρεύει στο κεφάλι του. Ποιος άλλος είπαμε ότι παίζει;
Είναι τα solos μακροσκελή και πολλές φορές ξεχνάς το πρώτο "ενδιαφέρον" του κομματιού μέρος μέχρι να τελειώσουν ("Pick Me Up": τρία λεπτά ηδονής και τρία λεπτά solo!); Ευχαριστώ πολύ! Για ακούστε λίγο το "Water" από το "Green Mind". Τα πάντα ακούγονται σαν από το πηγάδι και σαν εσύ να είσαι μέσα στο απέναντι πηγάδι; Αυτός είναι ο ορισμός του lo-fi λέμε! Το "Lightning Bulb" θυμίζει τις καλές στιγμές των Sebadoh; Μα αυτό είναι και το μοναδικό μειονέκτημα ενός δίσκου που έρχεται να υπενθυμίσει με τον καλύτερο τρόπο ότι οι Dinosaur Jr πέρα και πάνω από όλα είναι μια ιδέα.
Είναι η ιδανική εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για τον εναλλακτικό ροκ ήχο και που πάντα θαμπώνει όταν εντρυφούμε περισσότερο από όσο πρέπει στις πρακτικές τους. Ξέρετε εσείς καμιά ιδέα η οποία να μην αλλοιώθηκε επικίνδυνα στην πρακτική της εφαρμογή; Ε, έτσι και με τους Dinosaur Jr: με το "πίστευε και μη ερεύνα" τους ακολουθούμε και πάλι και τους συγχωρούμε χωρίς πολλά πολλά το γεγονός ότι ποτέ δεν έχουν κάτι καινούργιο να προσφέρουν. Διαφορετικά, γράφουμε όλο το review από την αρχή, τους κατηγορούμε για copy/ paste του παλιού καλού τους εαυτού, φραγκοματαιόδοξους losers των τελευταίων δέκα ετών και τους καρφώνουμε ένα τριάρι στο τέλος.
Με τιμή, (και δόξα στους Ήρωες!)