Μια σαχλαμάρα είχε γυρίσει προ ετών ο Stephen Frears με αυτό τον τίτλο, αυτό όμως δεν είναι το θέμα μας. Είναι ωραίο όνομα για ροκ μπάντα πάντως, όχι τόσο όσο το Libertines, αλλά σε μια εποχή που τα συγκροτήματα αυτοαποκαλούνται My Morning Jacket και The Fiery Furnaces... λίγο παραπάνω έμπνευση δεν βλάπτει.
Με τον Carl Barat λοιπόν να σουλατσάρει στην ροκ πιάτσα ως ο μεγάλoς επιζών του τελευταίου σπουδαίου ροκ ναυάγιου, οι Dirty Pretty Things δεν χρειάζεται να κοπιάσουν και πολύ για την υπερπροβολή τους από τα μουσικά media. Απλά αποφασίζει το δικό του ροκ να ακολουθήσει μεν τον δρόμο του άγχους, της πτώσης και της απόγνωσης, να ακούγεται όμως αφόρητα υγιές σε σχέση με τις υπόπτου θνησιμότητας συνθέσεις του παλαιού του συντρόφου, που του άνοιγε κάποτε το σπίτι και το έκανε λαμπόγυαλο. Κι έχει κι έναν ακόμη Libertine μαζί του... Ε τι άλλο θέλει; Φράγκα;
Ιδού λοιπόν και πάλι το ροκ της φρενίτιδας, μακριά από τα στουντιακά πρόζακ των Placebo όμως, αλλά και το "προοδευτικά" κατατονικό όνειρο των Kasabian. Οι Dirty Pretty Things γουστάρουν να ακούγονται όσο πιο πρωτόγονοι γίνεται... για αυτό ίσως και να προσέλαβαν τον Dave Sardy, που εσχάτως μέχρι και τους Oasis κατάφερε και έκανε να ακούγονται πειστικά παρακμιακοί...
Έχουν περάσει ως γνωστόν αιώνες από την τελευταία φορά που ένας θυμωμένος mod ήταν πραγματικά επικίνδυνος. Ο Barat όμως συνεχίζει απτόητος να ανάβει αμέτρητα κεριά στο μνήμα του χαμένου ταλέντου του Paul Weller και της παλιοπαρέας του. Το 'Bang Bang You' re Dead' είναι ένα πρώτης δυναμικής τάξεως θορυβώδες υπόβαθρο για να αγαπήσετε τους Dirty Pretty Things. Δεν εκπυρσοκροτεί, αλλά μυρίζεις το μπαρούτι... χωρίς να χρειάζεται να έχεις και ειδικές ικανότητες. Και δεν απευθύνεται εκεί που νομίζεις. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ!
Αρκετό gin πρέπει να χύθηκε για να γραφεί και να ηχογραφηθεί τούτος ο δίσκος. Που αποκαλύπτει επιτέλους ότι το τζιν (όχι το Levi's, το άλλο το υγρό) έχει άρρηκτη σχέση με το γάλα, με διαφορά μερικών ωρών απλά. Kαι ευτυχώς ο δίσκος δεν θυμίζει Clash, έχουμε βαρεθεί τις μπάντες που εξυμνούν τους Clash... δεν θέλουμε άλλους Clash γαμώτη μου. Θέλουμε ερωτικά βρώμικες κομματάρες όπως το "If You Love A Woman...", μόνο έτσι θα ξεχάσουμε ότι τελικά οι μόνοι που έχουν περίσσεια έμπνευση πλέον είναι οι Franz και οι Editors. Κι αν μοιάζουν τα τραγούδια μεταξύ τους... μην ξεχνάτε ότι αυτό συνέβαινε με όσα συγκροτήματα πραγματικά αγαπήθηκαν μέχρι δακρύων!
O Carl Barat αντίκρισε τον διαφορετικό αέρα του L.A. και τώρα είναι η δική του ευκαιρία να γίνει μεγάλος ροκ σταρ και να αφήσει πίσω του τα πρεζόνια και την εγκληματική ανωριμότητα των φωτογραφήσεων του παρελθόντος. Με τις ευχές μας και να πηδάει πάντα πραγματικές porno-star του αμερικάνικου υπερ-θεάματος, και όχι καχεκτικές ψευτοβίζιτες... όπως το κουρέλι ο Pete Doherty.
Αμήν!