Whatever you love, you are
Τώρα που η Ολυμπιάδα του Σίδνεϋ αποτελεί πλέον παρελθόν, είναι η κατάλληλη ώρα να αποκαλύψουμε και την Ολυμπιακών διαστάσεων επιτυχία συντακτών του MIC που μεταμφιεσμένοι σε αρσιβαρίστες εισέβαλαν παράνομα στην πτήση για τη μακρινή ήπειρο και από το Σίδνεϋ ποδηλάτησαν μέχρι τη Μελβούρνη (με κλεμμένα ποδήλατα από ειδικό ελαφρύ τιτάνιο) απλά και μόνο για να συναντησουν τους Dirty Three, όλα αυτά μόνο για την ενημέρωσή σας.
(22.25, στο bar 'The carny', o Jim White, o Mick Turner και ο Warren Ellis, φτάνουν 5 λεπτά πριν το ραντεβού μας. Συστηνόμαστε και καθόμαστε σε ένα σκούρο καφέ τραπέζι. Το σκούρο καφέ τραπέζι μετά από δυο ώρες σηκώνει γύρω στα 25 άδεια μπουκάλια Foster's και τρία γεμάτα τασάκια, ενώ ο πάγος έχει ήδη σπάσει...)
MIC 1: αυτός είναι ο πέμπτος σας δίσκος... παρ'όλα αυτά φαίνεστε να είστε πιστοί στον ήχο σας, κιθάρα, ντράμς και βιολί χωρίς στίχους... να φανταστούμε οτι ακόμα και αν βγάλετε άλλους 10 δίσκους θα έχουν την ίδια αισθητική?
Warren: κοιτάξτε, δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, πάντως στο δίσκο αυτό οι Dirty Three δίνουν τον ορισμό τους, την αλήθεια τους. Ένα σύνολο 6 μακροσκελών ρομαντικών παραμυθιών, γεμάτα ένταση και πάθος, απόλυτα ενδεικτικών της φιλοσοφίας μας για τη μουσική. Θεωρούμε αυτό το δίσκο ως τον περισσότερο 'Dirty Three' μέχρι τώρα.
MIC 2: σε αυτό το δίσκο δίνετε βάση στο βιολί περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Υπάρχουν μάλιστα σημεία οπου γίνονται ακόμα και 4 overdubs σε κάποιο βιολιστικό μέρος, σαν να ακούμε το κουαρτέτο Ellis!
Ellis: η αλήθεια είναι οτι αυτή τη φορά το βιολί μου πήρε φωτιά! Πως να στο πω... έβγαλα όλα τα απωθημένα μου ρε φίλε! 14 χρόνια στο ωδείο να πάνε χαμένα; (γελάει-μόνο αυτός).
MIC 1: ναι εντάξει καλό το βιολί αλλά σαν να το παράκανες λιγάκι. Όχι τίποτα άλλο αλλά και ο Mick είναι τρομερός κιθαρίστας αλλά κάπου χάνεται μέσα στο δίσκο. Τι λες Mick;
Mick: δεν έχεις άδικο αλλά να ξέρεις πως δε με πειράζει και πολύ. Άλλωστε πέρσι κυκλοφόρησα τον προσωπικό μου δίσκο στην Drag City, το 'Μarlan Rosa', ίσως το κιθαριστικότερο και πιο μινιμαλιστικό αντίστοιχο των Dirty Three. Οπότε εδώ δεν τρέχει τίποτα να λειτουργώ σε δεύτερο ρόλο στο σύνολο.
MIC 2: πίσω από την κιθάρα και το βιολί όμως υπάρχει και ένας ντράμερ που διακριτικά διατηρεί έναν σχεδόν χαλαρό -σχεδόν jazzy- ρυθμό στον ήχο σας. Jim, πως αισθάνεσαι στο ρόλο αυτό;
Jim: κοίταξε, ντράμερ είμαι, δε μου ταιράζει ο πρώτος ρόλος. Ωστόσο εδώ λειτουργώ αρκετά ελεύθερα. Είμαι μάλλον το μετρονομικό και εξισιρροπητικό αντίβαρο του Warren. Προτιμώ άλλωστε να πρωτεύω στις μπίρες (γελάει και κατεβάζει με μιάς μισό μπουκάλι, γερό ποτήρι ο τύπος).
MIC 1: βλέποντας κανείς το εξώφυλλο του δίσκου (ένα ιμπρεσιονιστικό πολύχρωμο τοπίο, το οποίο σημειωτέον έχει ζωγραφίσει ο Mick), είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το πόσο αυτό εκφράζει και τη μουσική της μπάντας. Είστε τελικά μια μπάντα συναισθημάτων και χρώματος ή απλά παίζετε μουσική για τη μουσική;
Warren (προλαβαίνoντας τον Mick) : είμαστε Αυστραλοί, δε μπορούμε να παίζουμε χωρίς συναίσθημα και αυτό το ξέρετε καλά στην Ελλάδα, έτσι τουλάχιστον μου έχει πει ο Nick (για το Νικόλα τον Cave μιλάει..). Και προκειμένου να το εκφράσουμε όπως γουστάρουμε, ούτε διάρκειες τραγουδιών υπολογίζουμε, ούτε συμβατικότητες, ούτε θεωρίες περί του πως πρέπει να είναι η σύγχρονη μουσική. Όποιος δει τη μουσική μας από αυτή τη σκοπιά - αν και κάποιοι έσπευσαν να μας ονομάσουν post rock- δεν έχει και πολλές ελπίδες να μπει στο κλίμα μας. Είναι απλά μουσική Dirty Three, τίποτα περισσότερο.
MIC 2: μια μουσική, πάντως, αρκετά ελεύθερη και ανοιχτή σε επιρροές και ακούσματα. Υπάρχουν σημεία στο δίσκο που από μελωδίες νεορομαντικού τύπου πηδάτε σε ρυθμό bolero και από εκεί σε βιολιστικά μέρη που θυμίζουν ακόμα και τσιγγάνικη μουσική! Αφήστε που η κιθάρα- στο δεύτερο επίπεδο πάντα- θα μπορούσε να υπάρχει ακόμα και σε δίσκο των Gastr del Sol!
Mick: παίζουμε οτι έχουμε στο μυαλό μας χωρίς περιορισμούς. Δε θα γίνουμε διάσημοι, δε θα κάνουμε τις τρελές πωλήσεις, αλλά όποιος μπει στο trip μας θα είναι σα να μας γνωρίζει από καιρο. Για μας η μουσική είναι κατάθεση ψυχής.
MIC 1+2: Σας ευχαριστούμε για την κουβέντα. Ίσως κάποια στιγμή τα πούμε στην Ελλάδα (που δεν πίνουμε και Foster's)
