Absent friends
Iδιοσυγκρατικός crooner, μόνιμα αυτοβιογραφούμενος σε κάθε του δίσκο, τυπικός Λονδρέζος εραστής του μάταιου, της ματαίωσης και του "ματιού", συνεχιστής της Scott Walker-ικής παράδοσης, με ευθεία εξ αίματος συνθετική συγγένεια με τους Wilson, Bacharach και Hazlewood, υπερφίαλος εγωπαθής (η μουτσούνα του σε κάθε εξώφυλλο, μας θυμίζει η σφίγγα του Linear), μα κι αυτοσαρκαζόμενος και πάνω απ’ όλα αναγνώστης - ανιχνευτής της λογοτεχνικής ευχαρίστησης: έχει συντάξει και τραγουδήσει πλήρη κατάλογο μείζονων συγγραφέων, μιμούμενος φωνές ή φράσεις του καθενός ('Booklovers', απ’ το 'Promenade' LP), έχει κάνει ολόκληρα διηγήματα τραγούδια (το 'Bernice Bobs Her Hair' είναι ομότιτλο διήγημα του F.S. Fitzgerald) ή ξεκινάει εισαγωγικά με αποσπάσματα (όπως του 'Room with a view' του E.M. Forster στο 'Death of a supernaturalist'.)
Στην πρώτη τους περίοδο έβγαζαν μόνο EPs, σαππορτάρανε Μy Bloody Valentine έως Suede, είχαν κι άλλον βοκαλίστα και τους "παρήγαγε" ο Edwyn Collins και ακούγονταν σαν κάτι άλλο. Η δεύτερη είχε την υπογραφή στη Setanta, τους 4 δίσκους που γνωρίζουμε, συν τη γλυκερότητα της κυκλοφορίας ενός 'Short Album About Love' ανήμερα του κυρ Βαλεντίνου και φυσικά τη διασημότητα. Από την οποία Setanta έφυγαν μόλις έκλεισαν δεκαετία (θυμάστε τις 8ατίες και 12ετίες των ποδοσφαιριστών στα '80ς;). Με τα best δεν ασχολούμαι.
Φυσικά εμείς τον αγαπήσαμε πρωτίστως για τη διπλέτα 'Promenade' - 'Liberation' παρά για το φορτωμένο glam pop των 'Cazanova' και 'Fin de siecle' (Bombast West End στυλ που ονόμασαν οι ίδιοι οι φανς του τα τελευταία, ενώ για τα 2 πρώτα εμείς δε βρίσκαμε λόγια). Όσο για το 'Regeneration', προτιμήσαμε να μη το θυμόμαστε καθόλου.
Ξανάρθε λοιπόν, στο δεύτερο LP τους μετά την Σετάντεια αποχώρηση. Mας δουλεύει; Στο εξώφυλλο ποζάρει σαν δανδής του 17ου ή, με τα δικά μας συμφραζόμενα, σα νεορομαντικός αναβιωτής. Επιτρέπαμε τέτοια σουσούμια απ’ τον Κing Of Luxenburg, άντε και τον Paul Roland, άντε και τον Jack. "Είχα στο μυαλό μου να φτιάξω ένα δίσκο που να μου ακούγεται περίφημα όταν χαζεύω τη φωτιά, μ’ ένα λαμπραντόρ στα πόδια μου, κρατώντας ένα ποτήρι τσέρρυ." Κι εγώ που νόμιζα πως αυτό ήταν ο μόνιμος στόχος των And Also The trees...
Τι έχουμε εδώ; Ο αιώνιος συνεργάτης Jobi Talbot ξαναστέκεται δίπλα στον μαιτρ. Ο παραγωγός του 'Regeneration' Nigel Goldrich περιορίζεται στις μίξεις, αφήνοντας χώρο στον υπερφίαλο Neil να πειραματιστεί με την κονσόλα και τελικά να τα καταφέρει μια χαρά. Έτσι ώστε να μπορεί αβίαστα στο 'Come Home Billy Bird' μας να ενθυμίζει την υποδειγματική εκείνη στυλιστική εκτέλεση του Bernice... Ή στο 'Sticks and Stones' κάνει κλικ στο φιγουρατζίδικο στυλ του 'Casanova'. Μόνο που η πλειοψηφία των κομματιών εδώ είναι αργά μπαλλαντοειδή που από την σύλληψη των ιστοριών ως την τραγούδισή τους κλαίνε μαύρο δάκρυ ή σαρκάζουν τα γνωστά παθήματα του πολύπλοκου μας νέου. Είναι σχεδόν παράξενο πως η μοναδική εξαίρεση εδώ (το opening) ξεχωρίζει με διαφορά. Δε μας δίνει κανένα 'Fanfare for the comic muse', για να θυμηθώ τον τίτλος του πρώτου πρώτου τους ΕP, ούτε καν 'Something for the weekend'.
Σαφώς μιμείται τις παν-έγχορδες ενορχηστρώσεις του Μichael Nyman, τον οποίον άλλωστε και ποπσκεύασε, αλλά εδώ του δίνει και φόρο τιμής στο 'Our Mutual Friend'. Πλείστοι μουσικοί, ειρωνεία του κιτς και μπαρόκ ενορχηστρώσεις, αναμενόμενα όλα. Τελικά μάλλον είναι χαλαρότερος σε εξωντιβαϊνικές ενασχολήσεις, όπως η συνεργασία με τον Tom Jones ('Reload') και εκείνο το ταγκό με την Ute Lemper. Άλλωστε μετά την κατρακύλα - μάθημα του 'Regeneration', είχε βγει λίγο σόλο με την ακουστική του κιθάρα σε διάφορα μικρά live σε κλειστά μέρη και λίγο αργότερα συνδυάστηκε (περίτεχνα, μαντεύω) με τον Ben Folds στο πιάνο.
Αλλά πολύς ζόφος, σερ Χάννον και κυρίως πολλές μελωμένες μπαλάντες. Ένας Engelbert Humberdinck του καιρού μας; Ενώ εκείνος όμως είχε τραγουδήσει 'Lonely is a man without love', ετούτος μας πείθει πως 'lonely is a man anyway'. Τουλάχιστο δε παρασύρεται από τις ίδιες του τις δημιουργίες, γι' αυτό και δε θα γίνει ποτέ ένας Billy McKenzie, πράγμα που κάποτε φοβηθήκαμε προς στιγμήν. Το ευάερο κλείσιμο του δίσκου μας αφήνει ήσυχους για τις cool διαθέσεις του.
