Bang goes the knighthood
Με τη φιλοδοξία να δημιουργήσει το εξώγαμο των Walker Brothers και των Pulp, ο Neil Hannon έφτιαξε το 1990 την εκλεπτυσμένη ποπ σπείρα Divine Comedy, στην οποία παραμένει εγκέφαλος και μοναδικό σταθερό μέλος. Παρότι έμπνευση του ονόματος υπήρξε το φερώνυμο έργο του Δάντη, η μουσική τους δεν έχει καμία σχέση με επικά ποιήματα, αφού αντιπροσωπεύει ένα χαρακτηριστικό και σημαντικό κομμάτι της βρετανικής ποπ που άνθισε τη δεκαετία του '90.
Είκοσι χρόνια αργότερα και μετά από σιγή τεσσάρων "τέρμινων", οι Divine Comedy παρουσίασαν πρόσφατα, με ορισμένες τροποποιήσεις ύφους, το δίσκο "Bang Goes the Knighthood". Εδώ, δε θα συναντήσει κανείς μεγάλες εκπλήξεις -ευχάριστες ή δυσάρεστες- ούτε απότομες αναταράξεις ωστόσο θα ξανανιώσει μέσα από μια καινούρια ακουστότητα τη σαγήνη της φωνής -αλά Scott Walker- του Neil Hannon.
Το ευχάριστα μελαγχολικό "Down In The Street Belo" φέρνει στο μυαλό παλιότερα αγαπημένα "Τραγούδια της Αγάπης" ενώ, από την άλλη, η ταχύτητα των "The Complete Banker", "Neapolitan Girl" και "At The Indie Disco" (που μνημονεύει καλλιτέχνες από Cure, μέχρι Morrissey και Wannadies) θυμίζει έως και Belle and Sebastian.
Οι πρώτες υποψίες ότι ο δίσκος θα ελίσσεται ανάμεσα στη μελαγχολία και την ευτυχία, σε καμπύλες και ευθείες ρυθμού και έντασης, μετατρέπονται σε βεβαιότητες όταν φτάνουμε στα δακρύβρεχτα "Bang Goes The Knighthood", με παρούσα και εδώ τη σκιά του Peter Hammill, και "When A Man Cries". Βέβαια το νέο στοιχείο δεν είναι τα ρυθμικά πλήκτρα και ο χαρακτηριστικός συνεχής ήχος των βιολιών αλλά το φλερτ με την electropop στα bonus tracks. Προοιωνίζεται μήπως μια μελλοντική αλλαγή πλεύσης;
