Regeneration
(Βαρέθηκε πλέον τον χαρακτηρισμό "O Scott Walker πίνει τον καφέ του με τον Gainsbourg σε ένα στενό του Παρισιού" και είπε να αλλάξει ζωή ο Neil Hannon. Κοίτα να δεις όμως που εγώ πάλι βλέπω το Scott να μιλάει με κάποιον στο τηλέφωνο και κάτι να κανονίζουνε. Λες; Once a dandy, always a dandy... αγαπητέ μου. Θα έπρεπε να το ξέρεις!)
«Αν δεν ήμουν πάνω στη σκηνή ερμηνεύοντας το 'National express', σίγουρα θα ήμουν κάπου αλλού μη ακούγοντας το!» Ο Neil Hannon στέλνει τα πιο πρόσφατα παιδιά του στο διάολο, προσλαμβάνει τον Nigel Godrich να τον κάνει άνθρωπο (=rock star), αφήνει μαλλάκι και ξαφνικά χάνει το χιούμορ του! Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα του νέου δίσκου των Divine Comedy, παίρνουν τα πράγματα κάπως περισσότερο στα σοβαρά απ' ότι μας είχαν συνηθίσει. Που είναι αυτός που αποκαλούσε την καλή του "Πριγκίπισσα βάτραχο", τον εαυτό του "Alfie"... που κυκλοφορούσε γελοία τραγουδάκια αγάπης τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου; Πως ωριμάσατε έτσι κύριε Hannon; Αυτά περίμενα εγώ από εσάς; Αποχαιρέτα την comedy pop που χάνεις καλή μου...
Αυτά είναι τα άσχημα νέα, πάμε τώρα στα όμορφα. Όμορφος λοιπόν είναι ο ίδιος ο δίσκος. Το 'Regeneration' LP στέκει πολύ πάνω από την τελευταία δουλειά του γκρουπ, λίγο κάτω από το 'Casanova' και στο επίπεδο του πρώτου υπέροχου δίσκου. Θυμίζει αρκετά τις πρώτες ημέρες τους , όταν οι επιρροές ερχόταν από περισσότερο straight rock ακούσματα και βρίσκει τον Hannon να μη ντρέπεται επιτέλους για την ποσότητα από Electric Light Orchestra που έχει ακούσει στη ζωή του. (θα έπρεπε άραγε;)
Στην πρώτη του post Kid A παραγωγή ο Godrich έρχεται αντιμέτωπος με μια μπάντα που αγαπάει τα έγχορδα. Τους τη «φέρνει» χώνοντας τα πίσω-πίσω και κάνοντας τα drums να ακούγονται ως το μοναδικό (μαζί με τους στίχους που λέγαμε) μη-Divine Comedy στοιχείο στο δίσκο. Κατά τα άλλα του την «έφεραν» περισσότερο οι άλλοι. Η αισθητική του γκρουπ δεν καπελώνεται, αλλά συνεχίζει να φωνάζει από μακριά το 'Regeneration' LP σε ποια μπάντα ανήκει!
Οι συνθέσεις του Hannon αγαπάνε να αναπτύσσονται, αργά και ηδονικά για μια φορά ακόμη. Ποικιλία από όμορφες μελωδίες, συναισθηματικά κρεσέντα και τραγούδια που στηρίζουν τις διηγήσεις του. Ήχοι πλουμιστοί και απλοί, άχρωμοι και σύνθετοι... ο υπέροχος κόσμος των Divine Comedy είναι εδώ. Χωρίς κανένα τραγούδι να αγγίζει κάποια από τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος και τα έντεκα στέκονται σε ζηλευτά υψηλό επίπεδο.
Σαν ένα intro συναισθημάτων το 'Timestreched' σε εισάγει στον κόσμο του 'Bad Ambassador' το μοναδικό surreal pop κομμάτι του δίσκου, που σαν slow rock των 70ς θα ακουστεί στους παλιούς. Αναζητώντας το 'Perfect lovesong' σε όλη του τη ζωή, δε μας εκπλήσσει εδώ ο Hannon με αυτό το εμβατήριο αγάπης! 'Lost property' ονομάζεται η πιο ξεχωριστή στιγμή του δίσκου: "post cards and letters... t-shirts and sweaters" κάτι τέτοια είναι που πάντα με ανατρίχιαζαν στους Divine Comedy. Μια μίνι-απαρίθμηση των πραγμάτων που καθημερινά χάνουμε, μια αφελής ελεγεία στην αδυναμία μας που ένα πιάνο την ομορφαίνει τόσο όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Στο 'Dumb it down' ο πάλαι ποτέ βασιλιάς της literature pop μας καλεί να κάψουμε τα βιβλία μας. Λίγο πριν το τέλος το 'Mastermind' είναι το απαραίτητο ψιθύρισμα του Neil στο αυτί μας, πριν «κοιμηθούμε» το βράδυ.
Κατά τα άλλα μελαγχολικός ο καιρός σήμερα... αφού όλοι με αυτό το όπλο έγιναν διάσημοι, γιατί Αυτός να μην το χρησιμοποιήσει; Τόσα χρόνια που μας έβαζε να αποκωδικοποιούμε στίχους και φράσεις τι κατάλαβε; Τώρα μας τα δίνει έτοιμα, μπας και η επόμενη μπάντα που θα πάει Αμερική θα είναι οι Divine Comedy!
Να ντύνεσαι καλά Neil... μην κρυώσεις κι εσύ. Α... και να μην το ξεχάσω, παραμένω φανατικός θαυμαστής σου!
