Victory for the comic muse
O Neil Hannon ύστερα από το Absent Friends επέστρεψε στην οικογένεια στο Δουβλίνο, κυνηγώντας τους Present Friends. Έγραψε το θέμα για το sitcom The IT Crowd, ένα τραγούδι (Home) για το Fictions της Jane Birkin, μπλέχτηκε με τους Air σε ξένο αχυρώνα (Charlotte Gainsbourg) και συν-συνέθεσε δύο κομμάτια μαζί με τον Guy Chambers για την Laura Michelle Kelly. Έκανε και ένα πέρασμα στον παλιό του συνεργάτη Joby Talbots για το The Hitchhikers Guide To The Galaxy. Εκεί κάπου αποφασίζει να κάνει το σχέδιο του πραγματικότητα. Ένα δίσκο διασκευών κυρίως στο μεσοπολεμικό και καμπαρέ στυλ, όπου θα χωρούσε η Lili Marlene, το Turning Japanese των The Vapours και το ... Question Of Time των Depeche. To άφησε στην άκρη όταν συνειδητοποίησε πως σχεδόν όλα τα κομμάτια μπορούν να γυρίσουν σε τέτοια διασκευή, άρα ποία η μοναδικότητα του εγχειρήματος; Τον ξέρετε και τι κυκλοθυμικός είναι. Τον ξέρετε και τι τελειομανής είναι. Τον ξέρετε και τι εγωπαθής είναι. Αλλά ως προς το τελευταίο, διάβασε το σχόλιο του Αντώνη Ξαγά για τις δυο ψυχές που βάζουν στον αιώνα τον άπαντα τις μουτσούνες τους στα εξώφυλλα και...ω του θαύματος, άφαντος! 9 δίσκοι κιόλας, μεγαλώσαμε...
Ο τίτλος είναι παρμένος από ένα διάλογο στο A Room With A View του E.M. Forster, αλλά σαφώς και σε συνομιλία με το Fanfare for the comic muse, τίτλο του πρώτου τους ΕP. Μια διασκευή υπάρχει εδώ και όχι σε τέτοια εκτέλεση. Τα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω περί τίνος επρόκειτο ήταν μαγικά. Σα να έρχεται κάτι από τα συναρπαστικά παλιά. Το Party Fears Two των Associates (1982) αποτελούσε απερίγραπτο διαμάντι συνθετικής ποπ, σουρρεαλιστικής γραφής, μελοδραματικής ερμηνείας, την κορυφαία στιγμή του αυτόχειρα Billie McKenzie. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης φυσικά, αλλά η οικειοποίηση του κομματιού που κάνει ο Neil είναι αξιοθαύμαστη. Ο Βillie θα ήταν ευτυχής.
Κατά τα άλλα ο Neil δεν άλλαξε. Με το καθιερωμένο μικρό λογύδριο κυρίως για το σεξ (βλέπε Something for the Weekend, Generation Sex) λίγων δευτερολέπτων στο To Die A Virgin (δύο ζεύγη μαλώνουν για την αξία της παρθενίας), τοποθετείται πλέον στη βρετανική τριπλέτα των σεξολόγων της ποπ, δίπλα σε Jarvis και Morrissey, εφόσον προσθέτουμε και το Woman Of The World. Με τον στόμφο του, για τον οποίο τον πειράζουμε οι φίλοι (λέγοντας μερικοί πως έτσι θα ακούγονταν οι Electric Light Orchestra στα 90ς). Με τον ποπ μελοδραματισμό του, τα πολλά όργανα - και κάτι πήρε το αυτί μας για 28 μουσικούς - τις πάντα όμορφες συνθέσεις.
Μετά το πακετάρισμα της ορχήστρας του Fin de siecle και τον αποχαιρετισμό με την Setanta, μάλλον είχε μπερδέψει τους φίλους του με τα υπερβολικά εγκεφαλικά Regeneration και Absent Friends. Στην ουσία εμείς που παραμείναμε κολλημένοι στα Promenade και Liberation θέλαμε πίσω τον ευδιάθετο Neil, με αντίστοιχα ανεβαστικά κομμάτια. Και κάτι πήγε να ξεκινήσει εδώ... Αλλά σιγά μη μας έκανε το χατίρι! Ο ρυθμός ελαττώνεται ξανά και στα 3 τελευταία κομμάτια σε ξαναρίχνει στη βαθιά μελαγχολία. Όμως έχουμε προλάβει να ευφρανθούμε με το Mother Dear, να λιώσουμε με το The Light Of Day και να μπούμε στον Arthur C. Clarke's Mysterious World.
Για σινγκλ επέλεξε την Diva Lady - ο εξωτερικός περίγυρος κι ο εσωτερικός κενός, άδειος αυλόγυρος των σημερινών ποπ σταρς. She's got thirty people in her entourage, just in case her ego needs a quick massage. Στο Lady of a Certain Age η ηρωίδα του είναι για άλλη μια φορά μια καθημερινή, θλιβερή ύπαρξη. Η κυρία που ζει μόνη, εγκαταλειμμένη από τους μισούς - στο τέλος μένει η μοναχική της εικόνα σε μια θλιβερή παμπ να σκέφτεται. Λίγοι δίνουν χώρο σε τέτοιες ηρωίδες.
