97 - 99
Όπως φαίνεται και από τον τίτλο, οι Division Of Laura Lee δεν είναι καινούργιοι, αλλά ούτε και.εντελώς άγνωστοι, γιατί μπορεί το 'Black City' (2002) να μην ακούστηκε πολύ, δεν πέρασε όμως και απαρατήρητο.
Η τετράδα από το Vanersborg της Σουηδίας ωθείται από το -δικαιολογημένο- ενδιαφέρον για την Σουηδική σκηνή, οπότε αναπόφευκτα προκαλεί συγκρίσεις με ήδη γνωστότερους συμπατριώτες. Εκεί όμως που οι Hives μοιάζουν να αναφλέγουν βαρελάκια πυρίτιδας εδώ το φυτίλι καίγεται πιο αργά και μελετημένα. Εκεί που οι (International) Noise Cospiracy ενσωματώνουν στοιχεία soul, οι DOLL φαίνεται ότι κοιτούν προς την Washington και την Dischord.
Η δεύτερη επίσημη κυκλοφορία των DOLL περιέχει παλιότερα τραγούδια τους από την περίοδο '97 - '99, μαζεμένα από τα πρώτα τους singles, split και ΕΡ και, εκεί που στο 'Black City' έδειξαν και κάποιες διαφορετικές διαθέσεις, μια punk-noir κατεύθυνση, post-rock νύξεις, ακόμη και κλεφτές ματιές προς μια άλλη αλησμόνητη Μεραρχία, εδώ είναι ξεκάθαρο ότι η αφετηρία και οι επιρροές τους είναι ο ήχος της Dischord και συγκεκριμένα οι Fugazi.
Στα δώδεκα τραγούδια του δίσκου οι DOLL απλώνουν ένα hardcore-garage punk ήχο, καθαρό όσο και ακατέργαστο, ωμό όσο και συγκρατημένο όταν χρειάζεται, συνδυασμός σπάνιος και οπωσδήποτε ασυνήθιστος για μια μπάντα στα πρώτα της βήματα.
Τα κοφτά και ορμητικά riffs μεταπηδούν με χαρακτηριστική ευκολία σε απλό κιθαριστικό θόρυβο όταν ο Pel Stalberg κάνει παρανάλωμα τα πνευμόνια του, διαγράφουν ηλεκτρισμένα τοπία που περνούν με μεγάλη ταχύτητα ή ακόμη και ψυχεδελική ατμόσφαιρα ('44') και επιστρέφουν στην αρχική ορμή σαν να μην είχαν σταματήσει καθόλου, οδηγώντας τα τραγούδια μέσα από τις ιδιοσυγκρασιακές παύσεις ή προετοιμάζοντας το επόμενο ξέσπασμα και τον καταιγισμό του Stalberg.
Χαρακτηριστικά τα 'Guess My Name' που ανοίγει τον δίσκο, πολύ κοντά στους Fugazi και 'Stereotype' με τις κιθάρες να προετοιμάζουν το ξέσπασμα και τον Stalberg να καθησυχάζει "take it easy, take your time". Ξεχωρίζουν επίσης το 'The Soul Of Laura' με τον ωμό αλλά και σκοτεινό ήχο, το 'Tongue Twister' που παρασέρνει με την ορμή του, αλλά και το σκληρό όσο και φορτωμένο συναισθηματικά 'How Good You Are' που προδίδει από νωρίς τις φιλοδοξίες των DOLL. Αξίζει να σταθούμε στο 'Time To Live', με τον βραδυφλεγή και υποβλητικό ρυθμό που κτίζει την ένταση για να επιστρέψει, μετά το ξέσπασμα σε μια σχεδόν trance ατμόσφαιρα, μάρτυρας ότι οι DOLL είχαν από την αρχή την πρόθεση να υπερβούν τις ρίζες τους.
Ένας απολαυστικός emo-garage δίσκος που εντυπωσιάζει καθώς, αν και παλαιότερος, ξεχωρίζει μέσα στις σημερινές κυκλοφορίες ενώ ο καθαρόαιμος ήχος του, χωρίς να γίνεται προβλέψιμος, έρχεται σαν ανακούφιση ανάμεσα στις διάφορες σύγχρονες "τάσεις". Δείχνει ακόμη ότι αυτή η Μεραρχία θέλει να θυμάται από που ξεκίνησε.
