You, you're a history in rust
Αγαπητοί ιθύνοντες της Constellation,
δε θέλω σε καμιά περίπτωση να σας φρικάρω, αλλά πολύ θα ήθελα να μπορούσα να είμαι αόρατος και να έρθω στα γραφεία σας, να σας δέσω όλους στις καρέκλες σας και έτσι όπως θα είστε ακίνητοι να σάς βάλω σε δυνατή ένταση το δίσκο της Lily Allen. Aπλά για να τσεκάρω αντιδράσεις. Θα λιποθυμήσετε από το σοκ; Θα αρχίσετε να έχετε σπασμούς και να βγάζετε αφρούς από το στόμα; Ή θα πάθετε κάτι σαν αποκάλυψη, αναθεωρώντας την ιστορία της εταιρείας σας;
Η οποία εταιρεία σας, πολύ συμπαθητική, δε λέω - διαβάζω το φυλλαδιάκι που βρήκα μέσα στο cd των Do Make Say Think και ομολογώ ότι έχετε έναν δυνατό κατάλογο. Τα συγχαρητήριά μου σε όποιον γράφει τα δελτία τύπου και τις περιγραφές για τις νέες κυκλοφορίες. Πρέπει να είναι εξαιρετικά δύσκολη δουλειά να μπορείς να γράφεις κάθε φορά διαφορετικά πράγματα για τον ίδιο δίσκο. Επίσης, διαβάζω εντυπωσιασμένος ότι επανεκδίδετε τους εξαντλημένους τίτλους "χρησιμοποιώντας το αυθεντικό artwork και packaging". Τώρα δεν αγχώνομαι πια για το αν θα μπορώ να ξαναγοράσω το ντεμπούτο των Godspeed σε βινύλιο 180 γραμμαρίων αν χαλάσει το cd μου. Και επίσης, γράφετε "we make and sell only phonograph records and compact discs". Eμ, εντάξει, κανένας δε νόμισε ότι πουλάτε και ηλεκτρικές σκούπες ή τοστιέρες. Εκτός κι αν είναι κάποιου είδους μπηχτή ότι δεν πουλάτε mp3s. Aυτό που δεν κατάλαβα είναι, γιατί τόση πρεμούρα να φανείτε cool; Τόλμησε κανείς να σας πει πουλημένους και από τότε αυτή η λέξη έχει γίνει ο χειρότερος τρόμος σας; Ακούστε αυτό για να ησυχάσετε: είστε μία από τις συνεπέστερες ετικέτες του κόσμου. Εκτός βέβαια κι αν όταν γυρίζετε στα σπίτια σας μετά από μια σκληρή μέρα ακρόασης των δίσκων σας, βάζετε για την πάρτη σας Lily Allen, κάτι που ασφαλώς δε μάς ενδιαφέρει (αν και θα φανεί από τις αντιδράσεις σας πάνω στις καρέκλες).
Η συνέπεια βέβαια δεν είναι αναγκαστικά καλό ή κακό πράγμα. Κι εσείς το έχετε παρακάνει. Κατά κύριο λόγο απευθύνεστε σε όσους αγαπάνε ένα δίσκο επειδή εκτιμάνε το ότι δεν πρόκειται να μπει σε κάποιο top 10, επειδή είναι προμελετημένα φτιαγμένος να αποτρέπει τις μάζες, επειδή απαιτεί εγκεφαλικές διεργασίες, επειδή είναι εσκεμμένα δύστροπος και κρυπτογραφικός, επειδή προωθεί μια δήθεν ανωτέρου επιπέδου κουλτούρα που δεν κάνει για μη εξασκημένα αυτιά. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που αγαπάνε ένα δίσκο επειδή τούς κάνει να αισθάνονται κάτι διαφορετικό χωρίς καν να σκεφτούν το γιατί, επειδή τούς κάνει να ανατριχιάζουν, επειδή τούς κόβει την ανάσα, επειδή τούς γεμίζει με την επιθυμία να τον δώσουν σε όλους τους φίλους τους για να μπορούν να πωρωθούν μαζί τους. Αυτούς τους τελευταίους τούς έχετε περιστασιακά εντυπωσιάσει στο παρελθόν με τίτλους όπως το "He Left Us Alone..." των A Silver Mt. Zion ή τα δύο πρώτα των Godspeed, αλλά αν νομίζετε ότι εν γένει απευθύνεστε και σε αυτήν τη δεύτερη κατηγορία, εξηγήστε μου παρακαλώ πώς θα μπορούσε να νιώσει κανείς γνήσιο ενθουσιασμό με ένα δίσκο τόσο μουντό, απρόσωπο και επίπεδο σαν το "You, You Are A History In Rust".
Στα δικά μου (μη εξασκημένα όπως τα δικά σας ασφαλώς) αφτιά, εδώ έχουμε τον ήχο της ομφαλοσκόπησης μιας παρέας μισάνθρωπων κουλτουριάρηδων που επειδή είχαν μία καλή ιδέα στο "You, You're Awesome" θεώρησαν ότι πρέπει να κυκλοφορήσουν έναν ακόμα (πέμπτο κατά σειρά) δίσκο, στον οποίο να μη συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Μα, θα μου πείτε, οι Do Make Say Think έχουν τόσες αναπάντεχες ηχητικές εναλλαγές, αυξομειώσεις της έντασης - και για να αντιγράψω και το περίφημο δελτίο τύπου σας, "τα τραγούδια αναπτύσσονται σαν πεταλούδες που έλκονται από μια φλόγα, ενώ τα μουσικά όργανα διαγράφουν θυμωμένες τροχιές γύρω από ένα κέντρο που διαφεύγει διαρκώς" (με την ευκαιρία, να ξαναδώσω τα σέβη μου σε όποιον από σας το έγραψε). Ε, και; Τι το καινοτόμο υπάρχει πια στη συνύπαρξη quiet/loud, γιατί πρέπει να θαυμάσει κάποιος το "Executioner Blues" μόνο και μόνο επειδή ροκάρει προς το τέλος (πάνω σε μια βαρετή μελωδική γραμμή), τι υπάρχει να απολαύσεις μέσα σε ένα μη-περιπετειώδες άκουσμα που καταβάλλει προσπάθειες να ακουστεί αγχώδες και ζοφερό, αλλά καταλήγει σαν μονότονη άσκηση ύφους των πιο επιμελών μαθητών του ωδείου; Εδώ μέσα δεν υπάρχει ψυχή, μόνο σκόρπια, σχετικά ενδιαφέροντα, στοιχεία. Κανένας δε θα διαλέξει να ακούσει αυτό το album σε μια ιδιαίτερη στιγμή του, κανένας δε θα το χαρίσει σε έναν αγαπημένο του άνθρωπο. Από ό,τι φαίνεται όμως, εσάς σας αρκεί ότι όποιος τολμήσει να το θάψει θα είναι αυτόματα αντι-cool και απαίδευτος.
Να σας πω και κάτι να γελάσετε; Είχα πάει στην πρώτη συναυλία των Godspeed στην Αθήνα. Οι Godspeed είναι βέβαια σε άλλο επίπεδο, είναι πραγματικά εμπνευσμένοι μουσικοί, η συναυλία ήταν εξαιρετική κ.λπ., κ.λπ., ορισμένοι βέβαια από κάτω είχαν μάλλον κουραστεί. Κάποια στιγμή, το παλικάρι που παίζει τύμπανο είχε κατέβει κάτω στο κοινό και έκανε μια μεγάλη βόλτα μέσα στον κόσμο, συνεχίζοντας να παίζει τύμπανο. Τότε, μια θερμόαιμη fan, εκεί που εκείνος προχωρούσε αγέρωχος και βιώνοντας πλήρως το δράμα της σύνθεσης, τού χούφτωσε εν ψυχρώ τα οπίσθια. Όσοι ήταν τριγύρω είχαν μείνει άφωνοι από την Ασέβεια. Κι όμως... πέρα από την αυξημένη λίμπιντο της κοπέλας, δείτε λίγο και τη σημειολογική προέκταση του χουφτώματος: φτάνουν οι ακαδημαϊσμοί, δώστε μας κάτι αληθινό. Σας αφήνω να το σκεφτείτε, όσο είστε ακόμα δεμένοι στην καρέκλα σας και ακούτε τη Lily.
Mε εκτίμηση
