Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80 οι μουσικοί κατάλογοι των charts κατακλύζονταν από την μετατροπή δημοφιλών μουσικών ποπ ή ροκ κομματιών σε ντίσκο διασκευές με την ονομασία "Stars on 45". Οι Beatles, οι Beach Boys και άλλα μεγάλα συγκροτήματα της εποχής είδαν τα έργα τους να γίνονται βορά μισόλεπτης γελοιοποίησης, προς τέρψιν των απανταχού μεσήλικων που ξεχαρμάνιαζαν στις ντίσκο της εποχής.
Τα παλικάρια μας όμως είχαν την ιδέα να μετατρέψουν τον τίτλο και να τον φέρουν στα μέτρα τους. Έτσι γεννήθηκε το "War On 45" για τους εναπομείναντες που θέλανε ν' ακολουθήσουν μια διαφορετική πορεία μακριά από το γυαλιστερό το ψεύτικο και το γκλαμουράτο.
Μέχρι τότε οι D.O.A. είχαν να επιδείξουν δύο άλμπουμ, μερικά σιγκλάκια και συμμετοχές σε συλλογές της εποχής με κυριότερη την καλύτερη ως και σήμερα "Let Them Eat Jelly Beans". Και ενώ όλα φαινόντουσαν να κυλούν ομαλά, καθώς το συγκρότημα αποκτούσε φήμη φαινόμενο δύσκολο για Καναδούς punk rockers, ξαφνικά η αποχώρηση του μπασίστα Randy Rampage αρχίζει να τους βάζει σε μπελάδες. Και αν το πρόβλημα σε αυτή τη θέση λύθηκε ενδοοικογενειακά με την αντικατάστασή του από τον μεγάλο αδελφό του Biscuits τον Dimwit, η σχεδόν ταυτόχρονη αποχώρηση και του Biscuits για τους Black Flag, επανέφερε τον προβληματισμό. Όλως τυχαίως εκείνη την εποχή μόλις είχαν διαλυθεί οι Subhumans (του Καναδά) και ο Wimpy Roy μπασίστας τους προσλαμβάνεται στους D.O.A. για να μεταφερθεί στη φυσική του θέση ο Dimwit. Με αυτούς τους εσωτερικούς διακανονισμούς λοιπόν, η μοίρα έφερε τα τρία τέταρτα των Skulls (πρώτου συγκροτήματος του Shithead) να ξαναβρίσκονται μαζί μια πενταετία μετά, για να συνεχίσουν την πορεία των D.O.A. πάνω σε νέες βάσεις.
Ο δίσκος πρωτοκυκλοφόρησε το σωτήριο (με όλη τη σημασία της φράσεως) έτος 1982. Υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδόσεις του "War On 45" (όπως και στα μεταγενέστερα "Bloodied But Unbowed" και "Let's Wreck The Party"), μία η Αμερικάνικη από την Faulty Products (εταιρία του Miles Copeland αδελφού του Stewart ντράμερ των Police), και μία η Αγγλική από την Alternative Tentacles με διαφορετικό εξώφυλλο και μερικές αλλαγές στη λίστα των κομματιών. Έξω (για την Αγγλική) τα "Liar For Hire" και "I'm Right,You're Wrong" και μέσα τα δύο παλαιότερα "Unknown" (του Biscuits) και "Rich Bitch". Όσον αφορά το εξώφυλλο η Αγγλική, παραδόξως, έχει ένα έργο του Clay Sampson με τον διάσημο για τους Αμερικάνους στρατηγό του εμφυλίου και αργότερα κυνηγό ινδιάνων Custer γεμάτο βέλη να κραυγάζει πεθαίνοντας "Repent You Fucking Savages! Repent". Η Αμερικάνικη έχει αυτή που βλέπετε πιο πάνω. Η τωρινή επανακυκλοφορία του δίσκου ακολουθεί την Αμερικάνικη έκδοση με τα εφτά όγδοα των τραγουδιών να παραβρίσκονται εδώ αφαιρούμενου του "Lets Fuck" (που μάλλον δεν κόλλαγε στην περίσταση), συν την προσθήκη έντεκα ακόμη κομματιών κυρίως μεταγενέστερων με σχετικά κοινό θέμα που και μόνο από τους τίτλους αποκαλύπτεται.
Για τον κόσμο που δεν έχει παρακολουθήσει τους D.O.A. σε όλη τους την πορεία, μέσα από αυτόν τον δίσκο του δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσει όλο το μεγαλείο τους. Δεκαοχτώ εκρηκτικά τραγούδια ενάντια στον πόλεμο και αυτούς που τον προκαλούν παιγμένα με δύναμη, πάθος και punk attitude. Μέσα σε αυτά και πέντε διασκευές από Bob Dylan μέχρι Dils και από Barry McGuire ως τον αξεπέραστο reggae ύμνο "War In The East". Δίσκος ορόσημο για την εποχή μας.