Everyday is a brand new day
Εδώ και μια γεμάτη 15ετία ο Δημήτρης Κρητικός είναι ο dj mcd. Εντούτοις, ακόμα και σήμερα μπορεί κάποιος να παραπλανηθεί εύκολα με το άτομό του. Αν μείνει περισσότερο του δέοντος στο μουσικό του ξεκίνημα κι αρχίσει να αναφέρει κάθε που ανοίγει πρόταση ότι υπήρξε ένας απ' τους ιδρυτές των Active Member το 1992, πως συμπορεύτηκε έως "Το Μεγάλο Κόλπο" του 1995 κ.ά. τέτοια συγκοινωνούντα και μη, κινδυνεύει να το χάσει το σημερινό μας θέμα. Τόσο ο ίδιος, όσο κι η μουσική του έχουν αφήσει πίσω τους από χρόνια τα στενά -κι ας μη φαινόταν- όρια του low bap, κατευθύνθηκαν σε μια πανέξυπνη, freestyle electronica, συχνά με lounge τραβολογήματα κι άλλες παρεκκλίσεις, κι από τότε που δόθηκε η έναρξη στο προσωνύμιο A Dog Named Rodriguez που έχουμε εδώ, αυτομόλησαν κι από εκεί.
Τρεις "γρηγόρηδες" κι ένας "σταμάτης" βγαίνουν στο "Everyday Is A Brand New Day", μας χαιρετούν κατευθείαν με το εναρκτήριο ακουστικό λάκτισμα και συνεχίζουν έτσι και σε κάθε επόμενο refresh του. Οι πρώτοι καθιστούν αυτόματα το πρότζεκτ συνολικά και τον προκείμενο δίσκο ειδικά πιθανότατα ως το πιο επιτυχές εγχείρημα του Κρητικού, ο δεύτερος δίνει το παρών διότι στο σερβίρισμα το μέτρο χάνεται. Κρατάω μια μικρή, αλλά γενική, επιφύλαξη αφού ο dj mcd είναι επαινετικά πολυμήχανος (τόσο ταυτόσημο του πολυτάλαντος για την περίσταση), που οι πολλές παραγωγές του απλώνονται σε ένα φάσμα αντίληψης πρώτα και σύνθεσης μετά ανέλπιστα διευρυμένο και δεν το αποκλείω κάποια να διέφυγε. Ωστόσο, το "Everyday Is A Brand New Day" ας μου επιτρέψετε να πω ότι είναι ένα highlight.
Τα πράσινα ανθρωπάκια μιλούν και λένε:
Το ένα, για τον πλουραλισμό των 6 ορίτζιναλ τρακ, που δεν αφήνει κενά ύφους. Άλλη φορά που να έχει Έλληνας dj επιδείξει τόση αποτελεσματικότητα στο χτίσιμο της ταυτότητας του αισθητικού στιλ των τραγουδιών του, πολύ χαίρομαι, αλλά η μνήμη μου δε με βοηθάει για να την παραθέσω. Για να τα περιγράψεις, θα ξεκινήσεις με την εύκολη φράση "με βάση τα ηλεκτρονικά" και μετά θα κομπιάζεις αφήνοντας διαστήματα όπου δε θα λες τίποτα.
Το άλλο, για την ευθύτητα, τη δύναμη, την "to the point" ενορχηστρωτική λογική, τη μεστότητα, για να εξαντλήσω τις λέξεις που μου έρχονται, του ήχου του παρόντος άλμπουμ. Η εγχώρια electronica ενίοτε έγινε ένα με την υπερβολή, μπόλικες φορές έχασε τη στράτα της στην προσωρινότητα του hype, μας έχει μπουχτίσει με μπιχλιμπίδια, λούσα κι άλλα μασκαρέματα, Απόκριες που έρχονται. Έκαναν και μεγάλη ζημιά κι εκείνες οι μουσικές για διαφημιστικά σποτ, που μπέρδεψαν το χώρο και μαγνήτισαν τις πυξίδες. Ποτέ δε συνήλθαμε απ' αυτό. Οποία έκπληξη, λοιπόν, που εδώ βρήκαμε ένα πραγματικό παράδειγμα αναφοράς.
Το παράλλο, διαβάζει τους συμμετέχοντες και ξαφνικά πανηγυρίζει. Σε στίχους-τραγούδι εδώ είναι η Lia Hide, μια απ' τις πιο ευέλικτες φωνές αυτήν τη στιγμή στο πανελλήνιο και λίγο λέω. Άψογη τεχνική κι ερμηνεία, η γυναίκα κυριολεκτικά σε πάει βόλτα στον κόσμο που έχει μέσα της, η κομψότητα, η άνεση κι η φινετσάτη σαγήνη της κυριεύουν αμαχητητί τον οποιοδήποτε έχει αισθήματα. Ωστόσο, θυμηθείτε στο μέλλον και την Δήμητρα Ζαρέτου, της ανήκει το εξαιρετικό "4 Your Loving Arms". Μαζί με το ομότιτλο είναι τα 2 τραγούδια που κολλάει άσχημα όποιος τα ανακαλύπτει, χωρίς να είναι τα μόνα. Έτσι γράφονται τα χιτ.
Στους καιρούς μας, όμως, η δισκογραφία ωθεί στην πλεονεξία, καθότι αχόρταγη. Αν κατέληγε το πράμα σ' ένα καλοσχεδιασμένο mini, θα το ζήλευαν όλοι εκεί πάνω στο Bristol. Πιθανόν δε, να ζητούσαν και λύτρα για πνευματικά δικαιώματα (πλην της διασκευής Sade, θέση 6) όταν στο κέντρο της διένεξης θα έμπαινε σκέτη η υπογραφή του dj mcd, χωρίς τις εξηγήσεις της 1ης παραγράφου που τα συνδέουν όλα με τα καθ' ημάς εδώ στην Athens της Greece. Έξι ριμίξ περιέχονται από τη μέση και μετά. Και όντως κάποιοι (τα ρέστα πάνε στον Κώστα Μάντο) είδαν και τονίζουν επιτυχώς σημεία που δεν είχαμε προσέξει στο "Every Day Is A Brand New Day", τα αναδεικνύουν με άλλες ενορχηστρώσεις και μείξη επαληθεύοντας απτά ότι αυτό το μεγάλο κομμάτι είναι ανεξάντλητο ως έχει στο πρωτότυπο. Ποιος όμως δεν ξινίζει μπροστά σ' ένα δίσκο που τα μισά του τραγούδια είναι άλλες εκδοχές του ενός, των δύο, των τριών πρώτων του; Κανένας. Και δεν μπορεί να μη λάβεις υπόψη αυτήν την καθολική ομοψηφία. Τελικά, το πόσο αυτό επηρεάζει είναι κουβέντα που την κάνεις με το γλυκό στο τέλος του δείπνου, επηρεάζει πάντως. Όλα τα άλλα, τα επί τούτου επιχειρήματα, είναι θέματα της λεπτομέρειας και της φιλοσοφίας του καθενός. Προσωπικά κράτησα κι απόλαυσα την καθαρή ουσία της όλης φάσης...
Τουλάχιστον...
