Are you listening?

Όταν είχε κυκλοφορήσει το πρώτο album των The Cranberries, για πολλούς μήνες όλα έδειχναν ότι το συγκρότημα δε θα κατάφερνε να ξεπεράσει τα σύνορα της πατρίδας του. Χρειάστηκαν γύρω στα δύο χρόνια μέχρι το "Linger" να γίνει τελικά επιτυχία, μετά ακολούθησε και το "Dreams", και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. H συνταγή ήταν ομολογουμένως πολύ καλή για να περάσει απαρατήρητη: αισθαντικές συνθέσεις, εύηχες κιθάρες, και μια τραγουδίστρια με αξιομνημόνευτη και γλυκερά ιδιόμορφη φωνή. Ο "δύσκολος δεύτερος δίσκος" τους ευτύχησε να γίνει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά albums της προηγούμενης δεκαετίας και όσο κι αν σε αυτόν υπήρχαν κάμποσες ατυχείς προσπάθειες του group να βαρύνει τον ήχο του για να συμβαδίσει με το "grunge" πνεύμα της εποχής (με προφανές παράδειγμα το απαράδεκτο "Zombie"), περιείχε και ουκ ολίγα σπουδαία τραγούδια που φανέρωναν πως οι The Cranberries θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μια ελπιδοφόρα πνοή στο mainstream χώρο. Δυστυχώς, από εκεί και πέρα όλα πήραν τον κατήφορο: από album σε album, οι The Cranberries κατάφεραν να κατακρεουργήσουν την αισθητική των πρώτων τους χρόνων, αφενός με τις εκνευριστικά ρηχές συνθέσεις τους, αφετέρου με τη μεγαλομανία της Dolores O'Riordan, η οποία δεν έχανε ευκαιρία να επιδείξει τις φωνητικές της αρετές, σε βαθμό που οτιδήποτε και να ερμήνευε ακουγόταν φτιαχτό και επιτηδευμένο. Όποιος είχε κατάστημα τουριστικών στην Ιρλανδία, θα μπορούσε κάλλιστα να επιζήσει πουλώντας μονάχα T-shirts "I Hate Cranberries".

Με όλα τα παραπάνω και μόνο η ανακοίνωση της κυκλοφορίας ενός solo δίσκου της Dolores θα ήταν αρκετή για να μας κάνει να θέλουμε να κρυφτούμε. Ωστόσο, ό,τι συμβαίνει στο "Are You Listening", όχι μόνο δεν είναι τόσο τραγικό όσο θα περίμενε ο κάθε λογικός ακροατής, αλλά αντίθετα, μπορεί ακόμα και να ξαφνιάσει με την αμεσότητα και τη μελωδική του διαύγεια. Η μεγάλη είδηση εδώ είναι πως πολλά από τα τραγούδια του "Are You Listening" έχουν κατορθώσει να ξαναπαγιδεύσουν εκείνο το ανοιξιάτικο άρωμα που απέπνεε το ντεμπούτο των The Cranberries, κι έτσι, πέρα από το γεγονός καθεαυτό ότι έχουμε να κάνουμε με ευπρόσδεκτο υλικό, έχουμε ταυτόχρονα και μια σειρά κομματιών που θα κάνουν αρκετούς να νιώσουν νοσταλγία για την εποχή που άκουγαν το "Linger" στο ραδιόφωνο και έψαχναν του σκοτωμού για μια άδεια κασέτα. Ασφαλώς, νέο "Linger" δεν υπάρχει εδώ μέσα, όμως υπάρχουν συνθέσεις που αναπαράγουν εύστοχα το ίδιο εύθραυστο κλίμα, με εμφανέστερα παραδείγματα το "Human Spirit" (κάτι φλάουτα στην αρχή θα μπορούσαν να λείπουν, αλλά τέλος πάντων), ή το ήδη γνωστό "Ordinary Day".

Aκόμα και η ίδια η Dolores μοιάζει απαλλαγμένη από το ρόλο της super star που καλείται να υποδυθεί εδώ και τόσα χρόνια και είναι σχεδόν σαν την ντροπαλή κοπέλα που φωτογραφιζόταν μαζί με το συγκρότημά της για το εξώφυλλο του πρώτου της δίσκου. Όχι πως και πάλι δεν παρασέρνεται ενίοτε σε φωνητικές επιδείξεις (στο "When We Were Young", για παράδειγμα, έχουμε τους γνωστούς λαρυγγισμούς σε όλο τους το μεγαλείο), αλλά ως επί το πλείστον, οι ερμηνείες της εδώ μέσα είναι γήινες και τρυφερές, όπως, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι πάντα. Όλα αυτά κάνουν το "Are You Listening" έναν απρόσμενα ειλικρινή pop δίσκο. Και ακόμα και ένας φίλος μου που δοκίμασε να ακούσει το δίσκο μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πόσο χάλια είναι, τελικά μου έστειλε μήνυμα λέγοντας "την άτιμη... μάς κέρδισε!"...