This was quo country

Έτσι που έγιναν τα πράγματα, η λαβωμένη αγγλική μουσική βιομηχανία μόνο από ένα θαύμα μπορεί να διασωθεί. Άλλοι το ψάχνουν στην επαναληπτικότητα, άλλοι στην συνεχή αναζήτηση νέων μουσικών μονοπατιών και άλλοι όπως οι Don Mandarin στην αρχέτυπη ρομαντική εκδοχή του folk rock.
To Βristol δεν παράγει μoνάχα ότι περιστρέφεται γύρω από το trip-hop, άσχετα που εγώ νόμιζα το αντίθετο και η εκεί εδρεύουσα Swarfinger ξεκινά μια προσπάθεια να μας το υπενθυμίσει. Αν υπάρχουν κι άλλοι καλλιτέχνες στις τάξεις της, που κοντεύουν σε αξία τους Don Mandarin τότε είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει.
Και πάμε στο προκείμενο : Πολυσυνθετικότητα. Το folk rock αναφέρθηκε ήδη κι αν σε μια προσπάθεια ετικεττοποίησης ο δίσκος εκεί μοιάζει να ανήκει, στο διάβα του συναντάμε μια σειρά μουσικών τάσεων που κυρίως έχουν τις ρίζες τους μακρινό παρελθόν εκ των οποίων περίοπτη θέση κατέχουν η ψυχεδέλεια και ολίγον το new wave διανθισμένο με θαυμάσια φωνητικά.
Αν και στο τέλος η γεύση που μένει είναι ότι όλο αυτό που ακούγεται μοιάζει τόσο μα τόσο αγγλικό, πράγμα που θα μπορούσε να σε κάνει να το χαρακτηρίσεις ως ethnic, εν τούτοις μάλλον επικρατούν οι καλές εντυπώσεις.
Τα 19 τραγούδια κουράζουν, ο δίσκος μοιάζει ατέλειωτος και το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα μπορέσουν οι Don Mandarin να ξαναβγάλουν δίσκο μετά από αυτό το εξαντλητικό μπαράζ ετερόκλητων συνθέσεων.