Δεν το 'χα συνειδητοποιήσει πόσο εξαιρετικά σημαντικό είναι, στον εκρηκτικό βαθμό που πλέον απαιτείται δηλαδή. Το 'χα καταλάβει ίσα-ίσα για να περπατώ στα δύο πόδια, πότε όμως αυτό ήταν αρκετό; Λοιπόν ναι, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, σήμερα στο μουσικό κύκλωμα χρειάζεται να μαθαίνεις τακτικές αιφνιδιασμού. Να 'σαι τόσο ευέλικτος ώστε να μην μπορεί εύκολα κάποιος να προβλέψει την επόμενή σου κίνηση και τόσο ικανός ώστε αυτή να μη σου βγαίνει σε μπούμερανγκ (δεν είναι βέβαιο ότι θα επιτύχει, μπορεί και να μην). Εκμεταλλεύσου το κάθε συγκριτικό πλεονέκτημα, αξιοποίησε το όποιο λαχείο...
Ας πούμε γράφοντας ότι δεν περίμενα ακριβώς αυτό το "άνοιγμα" ύφους απ' τον Dousk στο καινούργιο του, πριν αναφέρω οτιδήποτε άλλο, αναλύσεις κ.λπ., έχω προδιαθέσει θετικά. Και ξέρεις τι σημαίνει να πλησιάζεις τα τραγούδια ενός δίσκου μόνο με τη θετική προδιάθεση... Ότι σ' ένα χρόνο μάλλον δε θα θυμάσαι σε ποιο ράφι τον έχεις παρκάρει...
Ο Γιάννης Ντούσκος όμως, Αθηναίος dj, 29άρης σήμερα, με σπουδές στην Πάτρα, κατέχει τον αιφνιδιασμό που λέγαμε πολύ καλά. Μέχρι τώρα τα χτυπήματά του ήταν παραδειγματικής ακριβείας και ψυχραιμίας νευροχειρουργού... Πριν ξεκινήσει τη συνεργασία του με την Klik το 2005 για το "D.I.Y.", είχε ήδη δύο πετυχημένα 12'' στην Bedrock του John Digweed, μία θέση engineering στο "Forwards & Backwards" των Raining Pleasure, επαφές (που θα γίνονταν διαδρομές) στο εξωτερικό κι ήταν ήδη στην παραγωγή διαφημιστικών σποτ για ραδιόφωνο και τηλεόραση... Και μη στραβομουτσουνιάζετε με το τελευταίο, η δουλειά είναι πακέτο και δίνει πολύτιμες εμπειρίες.
Φέτος ξανακάνει έναν παρόμοιο ακροβολισμό με το "Kind Of Human", εκδίδοντας έναν ήχο που θέλει να κρατήσει τις αποστάσεις ενός ενήλικου απ' την εφηβεία του, και που έχοντας γνώση του παρελθόντος, μπαίνοντας το "Touch Me Light Mama" νομίζεις ότι πρόκειται για μπλόφα. Η συνεργασία του με τους Flakes (κι αυτοί με έδρα την Πάτρα), την οποία δεν την εξαντλεί αλλά δεν ξέρω και πώς αλλιώς θα μπορούσε να τη σπρώξει περαιτέρω χωρίς να την εκβιάσει, κι η χρήση φυσικών οργάνων που αυτή συνεπάγεται, είναι η βασική υπεύθυνη για το αισθητικό ανακάτεμα των δύο διαφορετικών όψεων του άλμπουμ: απ' τη μια τα έξι chill-out τρακ που συμμετέχουν οι collaborators του Dousk, πιο ποπ, πιο κλασικά δομημένα, κι απ' την άλλη τα αμιγώς δικά του, εντόνως dj oriented, ατομιστικά, deep-, tech-, prog-, ή με όποια άλλη προσκόλληση θέλετε, house επί το πλείστον.
Η ροή του δίσκου μοιάζει με προσεχτική μανούβρα, από τα μεν στα δε, μπρος και μετά πάλι πίσω ή παραδίπλα, ώστε άνευ άλλων τεχνασμάτων στο γενικό φινάλε του να λες ότι ο συνθέτης κράτησε με νύχια, δόντια κι ικανότητα την ομοιογένειά του μη γίνει κουλουβάχατα.
Κάθε πλευρά έχει τις σπουδαίες στιγμές της. Δίκαιο ακούγεται. Η συνεργασία με τους Flakes το jazzy "Gigi" και τα "Fat Princess" και "Good For You", η προσωπική του Dousk όταν μπαίνει σε μια lounge downtempo ατμόσφαιρα στο "The Place" και στο ξαναδοσμένο "Boy Toy", την παλιότερη σύνθεση στο παρόν, κι αποφεύγει να κάνει αυτοσκοπό το παράγειν for the dance halls.
Στα γενικά των συμπερασμάτων τώρα, η κατακλείδα σκέψη σε τρεις τίτλους: η διακυβευμένη ομοιογένεια δημιουργεί λίγο την αίσθηση των δύο πρότζεκτ σ' ένα, που κλειδώνουν μαζί τη διάρκεια του cd στα 72', ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι ξεχωριστές κυκλοφορίες. Θα 'ταν κι ομαλότερη η είσοδος των Flakes στο μουσικό γίγνεσθαι εν αναμονή του πρώτου τους κανονικού. Ύστερα, τα κομμάτια της συνεργασίας Dousk/ Flakes υπερισχύουν των υπολοίπων, μπαίνουν σε μια άλλη διάσταση και τραβούν προς τα κει κι ολόκληρο το άλμπουμ. Και τέλος, το "Kind Of Human" συνολικά είναι ακόμη μία κυκλοφορία της Klik που δεν ξεφεύγει απ' το στιλ-κορμό που λανσάρει η εταιρεία απ' την αρχή της, με ό,τι προηγούμενα -θετικά ή κι αρνητικά- δημιουργεί αυτή η διαπίστωση. Απλώς να συμπληρώσω ότι σε κάθε περίπτωση, και για όποιον μέχρι στιγμής μένει ακόμη μπερδεμένος, είναι απ' τις εκδόσεις της που ξεχωρίζουν, εν πολλοίς κι έξω απ' αυτό το εταιρικό δεδομένο.