Kingdom of rust
Οι Doves είναι η πιο γλυκιά αγγλική μπάντα. Ναι, πιο γλυκείς και από τους Starsailor. Είναι η Amelie των βρετανικών συγκροτημάτων. Είναι δύσκολο να μην τους συμπαθήσεις, να μην πεις μια καλή κουβέντα για πάρτη τους. Οι αδερφοί Williams έχουν βρει μια δική τους φόρμα τραγουδιών που μοιάζει με όλη τη "σκηνή" όμως παράλληλα είναι κάτι πολύ δικό τους. Οι ακροατές των δύο πρώτων τους δίσκων ("Lost Souls" και "The Last Broadcast") μπορούν να με δικαιώσουν. Από την άλλη βέβαια, οι κακεντρεχείς, μπορεί να βρουν ένα σωρό ψεγάδια, έλλειψη έντασης, στίχων, δυνατών singles. Μαζί τους, πιθανότατα αυτό είναι που δεν τους επέτρεψε να γίνουν πασίγνωστοι και εκτός νησιού. Κάτι το οποίο επιχειρούν με τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους, το "Kingdom of rust".
Αυτή τη φορά είναι πιο έμπειροι, πιο έτοιμοι. Προσπάθησαν να βρουν τους κατάλληλους παραγωγούς και κατέληξαν, κυρίως, στον Dan Austin, προγραμματιστή των Massive Attack αλλά και τον John Leckie (Radiohead, Stone Roses). Φυσιολογική μια στροφή σε πιο ηλεκτρονικούς δρόμους. Είναι όμως έτσι; Το πρώτο τραγούδι του δίσκου μπορεί να σε ξεγελάσει. Το "Jetstream" είναι φτιαγμένο από τέτοια υλικά (τα ηλεκτρονικά ντε), όμως μοιάζει περισσότερο ένα πείραμα, μια προσπάθεια να παντρευτεί η μελωδία και ο εν γένει λυρισμός της τραγουδοποιίας των Williams, με τη σημερινή γλώσσα των περισσότερων αγγλικών συγκροτημάτων. Αποτυγχάνει, όχι οικτρά, όμως αποτυγχάνει. Και αυτό γίνετε άμεσα αντιληπτά μόλις μπαίνει το επόμενο τραγούδι και πρώτο single του δίσκου, το ομώνυμο "Kingdom of rust". Πιθανότατα το καλύτερο κομμάτι της βραχύβιας καριέρας τους. Εκεί που η μελαγχολία συναντάει την απόλυτη έκφραση της στη φωνή του Jez και στις κιθάρες του τρίτου της παρέας Jimi Goodwin (που στον πρόσφατα αποθανόντα πατέρα του είναι αφιερωμένος ολόκληρος ο δίσκος).
Από εκεί και πέρα, όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Ο υπολογιστής ξαναεμφανίζεται ελάχιστα, η ένταση ανεβαίνει κι έχουμε μια σειρά τραγουδιών που στο σύνολο τους φτιάχνουν τον καλύτερο δίσκο των Doves. "Winter Hill", "Birds flew backward", "Lifelines". Θα ήμουν άδικος να ξεχωρίσω κάποιο περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ειλικρινά, δεν πίστευα πως θα κατάφερναν ποτέ να ξεπεράσουν την παρθενική τους δουλειά (για να πω την αλήθεια είχα την εντύπωση πως μετά το "Some Cities" δεν το θα ξαναπροσπαθήσουν), φευ όμως, και καλό αυτό για όσους αρέσκονται στην τρυφερή αγγλική indie μουσική και τις σπαραξικάρδιες φωνές που τραγουδούν για χαμένους έρωτες και αγάπες μεγάλες σαν τη ζωή. Συμπεριλάβετε και εμένα σε αυτούς.