The last broadcast
Μπορείς να με γλυκάνεις με πικρή σοκολάτα;
Βεβαίως και μπορώ... με τον ίδιο τρόπο που μπορώ να μετατρέψω τους χειρότερούς σου εφιάλτες σε μια απέραντη προσμονή. Βάλε τις γεύσεις και τα συναισθήματα να διαλύονται και ρίξε μια λοξή ματιά στους Doves. Ο Jimi Goodwin και τα δίδυμα Jez και Andy Williams μεγάλωσαν στις παιδικές χαρές του Manchester πίνοντας γάλα στο όνομα των Stone Roses και τρώγοντας κρέμα στη θέα των Inspirals. Η καριέρα τους με το house/ambient συγκρότημα SubSub λήγει άδοξα όταν το στούντιο πιάνει φωτιά και ο μάνατζέρ τους εγκαταλείπει ξαφνικά τα εγκόσμια. Μάτιασμα ήταν, γκαντεμιά ήταν, οιωνός ήταν... θα σας γελάσω. Τα παιδιά πάντως αναγεννιούνται μέσα από τις στάχτες τους (στην κυριολεξία!) με άλλο όνομα. Μάλλον οιωνός ήταν. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Η αλήθεια είναι πως όντας φανατική οπαδός της Manchester σκηνής στα τέλη '80, δύσκολα μπορώ να ανακαλύψω πλέον σε τραγούδια στοιχεία που να προσιδιάζουν στους τότε ύμνους. Οι Doves μαζί με τους Elbow αυτοσυστήθηκαν δειλά πριν δυο χρόνια ως απόγονοι αυτής της σκηνής... Με μία βασική διαφορά ωστόσο μεταξύ τους. Οι Doves μπορεί να μελαγχολούν αλλά, αντιθέτως με τους Elbow, δεν προκαλούν εύκολα οι ίδιοι τη μελαγχολία. Τα τραγούδια τους έχουν εκείνη τη σπίθα που σε κάνει να νιώθεις καλός, όμορφος, χαρούμενος, αισιόδοξος παρ' όλο που κατά βάση είναι υποτονικοί και βουτηγμένοι σε μια γλυκιά θλίψη. Η εσωστρέφεια του "Lost Souls" παραμερίζεται εδώ για να αναδείξει τη δυναμικότητα -στιχουργική και συνθετική- της μπάντας. Τι ώρα είπαμε κλείνουν τα δισκοπωλεία;
Άριστα στα "There goes the Fear", "Pounding" και "Words". Το πρώτο είναι ένα απίστευτο -ναι, έχω συγκινηθεί!- κομμάτι που θυμίζει τους πατέρες Stone Roses, το δεύτερο ξεκινά σαν Strokes για να κορυφωθεί με U2 τύπου κιθάρες και το τρίτο προσφέρει happy ποπ νότες (μοναδική παρασπονδία: η εισαγωγή του μοιάζει πολύ με εκείνη του "All I Want" των Lightning Seeds). Το "NY" ξεκινά με δυνατές κιθάρες για να καταλήξει σε ένα ήπιο κομμάτι-φόρο τιμής στην πόλη της Νέας Υόρκης, η ορχηστρικότητα του "The Sulphur Man" θυμίζει Divine Comedy, το "M62 Song" είναι μια lo-fi επανεκτέλεση του "Moonchild" των King Crimson, ενώ το "Caught By the River" είναι μια πανέμορφη μελωδία με κιθάρες που κορυφώνονται ιδανικά στην πορεία.
Ο δίσκος είναι εξαιρετικός. Ακούγοντάς τον θα κάνετε τον εαυτό σας λιγότερο μίζερο. Ή ενδεχομένως μπορεί να τον μιζεριάσετε τόσο ώστε να νιώσετε απρόσμενα ευτυχισμένοι. Οι Doves πρέπει να ξανάρθουν σύντομα στα μέρη μας, παρ' όλο που την προηγούμενη φορά ο κόσμος που φιλοτιμήθηκε τα πατήσει το πόδι του στη συναυλία ήταν ελάχιστος. Μια δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσουμε. Respect. Doves Rule!
