Reptiles
We've got something to tell you δηλώνουν ευθύς εξ'αρχής οι Dr. Atomik στην εισαγωγή του Lend us your ears που ανοίγει αυτή την καινούργια - δεύτερή τους προσπάθεια, ένα σκοτεινό ορχηστρικό που δεν αργεί να το πάρει και να το σηκώσει η υποδειγματική στην ανάπτυξή της κιθάρα, στηριγμένη βέβαια πάντα στα sixties πλήκτρα. Ξέρετε πολλούς από τη γενιά τους όχι απλώς να συνεχίζουν αλλά και να έχουν και κάτι να πουν, και επιπλέον να το λένε με το δικό τους τρόπο;
Η ανάγκη έγινε άποψη θα μπορούσε να πει κανείς και η προσωρινή απουσία ενός ντράμερ τους ώθησε να ηχογραφήσουν ένα καθόλα διαφορετικό και πρωτότυπο πρώτο άλμπουμ που άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Ήταν 2007 και από τότε μετεξελίχθηκαν άλλες δύο φορές ώσπου να καταλήξουν στο τωρινό λάιν απ με τον Γιάννη Τρυφερούλη στα ντραμς. Μουσικός κι αυτός με συμμετοχή σε σημαντικές γι αυτό τον τόπο μπάντες όπως οι Moist Device, οι Sigmatropic και οι Low Noise. Οι μετεξελίξεις δεν σταματούν όμως εκεί, αγγίζουν και θέματα ουσίας. Ο ήχος τους σε άλλους δρόμους τριγυρίζει, πιο κοντά σε roots music αναφορές, παρά στις εύκολα αναγνωρίσιμες του πρώτου άλμπουμ. Ροκ εν ρολ, κάντρι και μπλουζ στοιχεία έχουν πια την πρωτοκαθεδρία εδώ. Και ο τρόπος ενσωμάτωσής τους καταδεικνύει όχι μόνο το προσωπικό στίγμα και το χώνεμα ακουσμάτων δεκαετιών, αλλά και τη μετουσίωσή τους σε πρωτότυπη μουσική. Ναι, η ερμηνεία του Peter Hammill βγαίνει ζωντανή στο Moment of Glory, το άγουρο πανκ των Black Flag σε μπερδεύει κατευθείαν στο Little Punk Bird, και οι "αποστειρωμένες" κιθάρες των Go-Betweens στο Reptiles κλείνουν πονηρά το μάτι. Όμως το μείγμα είναι εντυπωσιακά "προσωπικό" στα Lend us your ears, Ordinary Bitch, Hopeless, Clear and simple, Insecticide (The ballad of Don and Darleen), και εδώ είναι τα σημάδια ότι η μπάντα όχι απλώς εξελίσσεται, αλλά δείχνει να έχει βρει τον ήχο της. Το "σινγκλ" έρχεται στη θέση 7 (Clear and simple) για να συνδυάσει τα sci-fi πλήκτρα του Allen Ravenstine και τις cinematic κιθάρες με μια αλάνθαστη μελωδία στηριγμένη στη φυσαρμόνικα.
Δεν προσποιήθηκε ποτέ τον ερμηνευτή, το ρόλο του συνθέτη - μουσικού υπηρετεί για κάμποσα πλέον χρόνια ο Αντώνης Λιβιεράτος. Να όμως που και σ' αυτό τον τομέα διεκδικεί μια καλύτερη θέση μ' αυτό το καινούργιο άλμπουμ των Dr. Atomik. Και μια που το ημερολόγιο του Δόκτορα διεκδικεί μια αυθύπαρκτη οντότητα -σε βιβλίο θα εκδοθεί από τη νεοσύστατη δική τους εταιρεία, Greek Crisis - οι στίχοι ίσως καταγράφουν ένα χαμηλό σημείο σ' αυτή την προσπάθεια. Προσωπική βέβαια η άποψη, θα τους περίμενε κανείς σε διαφορετικού επιπέδου προβληματισμούς να χτυπάνε την πόρτα, δεδομένου και του ονόματος του λαίημπελ (Greek Crisis η κουβέντα που δεν έχει τελειωμό στα στόματα όλων, ή σχεδόν).
Στο σύνολό του, ένα άλμπουμ που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε όχι γιατί είναι μια εκτός των τειχών ανεξάρτητη προσπάθεια, ούτε γιατί προέρχεται από ντόπιους μουσικούς, αλλά γιατί δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις σύγχρονες διεθνείς παραγωγές, για να μην πούμε ότι ξεπερνάει σε επίπεδο και ιδέες ένα μεγάλο ποσοστό απ' αυτές τις τελευταίες.