Επιστροφή του ντόκτορα στο προσκήνιο και μάλιστα τι επιστροφή! Καταπέλτης!
Πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Λίγο πολύ όλοι πήραμε χαμπάρι την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της Νέας Ορλεάνης πριν τρία χρόνια από τον τυφώνα με το όνομα Κατρίνα. Και δεν μιλάμε για ένα ρέμα που ξεχείλισε και μερικά πλημμυρισμένα σπίτια. Τους πήρε και τους σήκωσε τους ανθρώπους!
Ας δεχτούμε ότι με τη φύση δεν μπορείς να τα βάλεις και ας αφήσουμε στην άκρη και τη λέξη πρόληψη. Μετά τη ζημιά όμως η λογική υποδεικνύει τουλάχιστον να φροντίσεις την πληγή ώστε να επουλωθεί. Εδώ είναι που η αμερικανική μέριμνα προφανώς ήταν αν όχι ισάξια της δικής μας σε αντίστοιχες περιπτώσεις (συνεπώς καταλαβαινόμαστε), ίσως και χειρότερη. Και έρχεται τώρα ο δόκτωρ Ιωάννης μη μπορώντας να κάνει προφανώς κάτι άλλο και τους ρίχνει ένα κράξιμο δύσκολο να ξεπλυθεί. Τουλάχιστον δεν μπορούν να τον κατηγορήσουν ότι βιάστηκε...
Μουσικολογικά, μην περιμένετε τίποτα φοβερές εκπλήξεις. Εξάλλου είναι καιρός πολύς που έχει πάψει να είναι καινοτόμος. Με μία συστάδα ντόπιων μουσικών και μερικές ηχηρές συνεργασίες στήνει το όλο κόνσεπτ γύρω από τις τόσο ιδιαίτερες μουσικές της γενέτειράς του. Υψηλοί καλεσμένοι λοιπόν, o Eric Clapton, η Ani DiFranco και ο Terence Blanchard. Ο δε τελευταίος απέδωσε πέρυσι και αυτός τον δικό του φόρο τιμής στη Νέα Ορλεάνη μέσα από το πραγματικά σπουδαίο "A Tale of God's Will (A Requiem for Katrina)".
Ακούγοντας το άλμπουμ πέρα από τον πύρινο λόγο, που εκ των πραγμάτων είναι αναμενόμενος, δεν μπορώ να πω ότι το κλασσικό rhythm 'n' blues, το στακάτο αλά Meters funk ή οι αλά Professor Longhair πιανιστικές ανησυχίες θα σας εντυπωσιάσουν. Σίγουρα τα περισσότερα κομμάτια είναι καλοπαιγμένα αλλά ταυτόχρονα προβλέψιμα έως και βαρετά. Μόνο λοιπόν όταν βάζει το χεράκι του, ή μάλλον την τρομπέτα του, ο Blanchard έρχονται εκείνες οι στιγμές που αναζητάς να εστιάσεις στο κομμάτι και να χαθείς στο ιδιαίτερο χρωμάτισμά του (κυρίως στο "Land Grab"). Εντάξει, όχι μόνο. Ας μην υπερβάλλουμε. Ο διάλογος του Dr.John και της Ani DiFranco στο ομώνυμο track είναι επίσης απολαυστικός φέρνοντας στο νου κάτι από Tricky και Martina στο πιο παραδοσιακό. Το ίδιο και ο φόρος τιμής στις ξέφρενες brass bands της πόλης μέσα από το "My People Need A Second Line" που αν και ξεκινά με μία gospel πατρική αφήγηση μετατρέπεται σε πανηγύρι. Συνεπώς, ναι μεν δεν θα συναντήσει κανείς μια ηχητική αποκάλυψη μέσα από το "City That Care Forgot" αλλά δεν θα σιχτιρίζει και για το χρόνο που αφιέρωσε. Άσε δε που οι οπαδοί του δόκτορα ήδη θα έχουν μεριμνήσει. Οι υπόλοιποι ας κάνουν μια ακρόαση στο πραγματικά ακρογωνιαίο και ρηξικέλευθο "Gris-Gris" του 1968. Εκεί τα λόγια περιττεύουν.
9 για την ιδέα και το κράξιμο
6,5 για το άλμπουμ καθεαυτό