(Δυο συγκρίσεις που συχνά διαβάζω ξυπνάνε μέσα μου το ζώο: των Bauhaus με τον David Bowie κι αυτή των Dream Syndicate με εκείνους τους εκνευριστικά προσκολλημένους στην country χίπηδες, τους Byrds).
Μακριά από μένα τα πεζά ονόματα συγκροτημάτων όπως Air, Cake, Jack, James, Low, Tram, Travis, Queen (καλά, αυτό είχε κι ένα σεξουαλικό υπονοούμενο), Muse, Eels, Eagles, Doves, Byrds κι άλλα πουλyά, Stray κι άλλες Cats, Bats, Monkeys κι άλλα Animals. Όπως και στους τίτλους, πεθαίνω για ονόματα - τροφή στη σκέψη. Savage Republic, Sonic Youth, Tuxedomoon, Dead Can Dance, Jesus Couldn't Drum, Dead Kennedys, Push Button Pleasure, Rage Against the Machine, Dream Syndicate... Αρχίσαμε καλά λοιπόν.
(Στο μεταφρασμένο σημείωμα του Steve Wynn που εσωκλείστηκε στις πρώτες κόπιες που έφτασαν στην ελληνική αγορά, διαβάζω τις αναμνήσεις του από την συναυλία των Dream Syndicate στην Αθήνα. Την πιο εξοργιστική εμπειρία που έχω ζήσει σε συναυλία. Μια συναυλία που είδαμε αλλά δεν ακούσαμε, αφού για μια περίπου ώρα, ήχο είχαν μόνο τα monitor του γκρουπ πάνω στη σκηνή και κανείς δεν διέκοπτε τη συναυλία για να διορθωθεί το πρόβλημα και να ακούμε κι εμείς οι από κάτω).
Μακριά από μένα οι αστοιχείωτοι και ματαιόδοξοι μουσικοί που πριν μάθουν τη ροκ αλφαβήτα τσακίζονται να μας προσφέρουν τη 'δική' τους μουσική. Ώστε ο Steve Wynn δούλευε σε δισκάδικο; Ώστε του άρεσε να 'σπρώχνει' δίσκους των Fall; Τί μου λές; Τον εκτίμησα κεραυνοβόλα.
(Όπως όλοι οι μεγάλοι ροκ δίσκοι της ιστορίας, το 'Days of wine and roses' ηχογραφήθηκε σε χρόνο αστραπή - 3 ξενύχτια στη φτηνή νυχτερινή ταρίφα και με έναν παραγωγό (Chris D.) που δεν άφησε την ενέργεια του γκρουπ να ξεφύγει απ'τα μικρόφωνά του. Στον επόμενο δίσκο ('Medicine show') η πολυεθνική A&M τους πρόσφερε χρόνο ηχογράφησης και τον παραγωγό Sandy Pearlman (των Blue Oyster Cult!!) και το αποτέλεσμα είναι μια επίπεδη, λουστραρισμένη παραγωγή που αδικεί τα καταπληκτικά τραγούδια).
Το punk είχε παραδώσει το πνεύμα, το new wave ήταν στα τελευταία του κι ο Steve Wynn, ένας 22άχρονος μουσικός απ'το Los Angeles, αποφάσισε να στρέψει ξανά το ενδιαφέρον του μουσικόφιλου κοινού στα βασικά. Ξέρεις δικέ μου, δυο κιθάρες, μπάσο, ντραμς, φωνή, ουσιαστικά ροκ τραγούδια σαν τα αθάνατα κομψοτεχνήματα που έγραφε ο John Fogerty μια δεκαπενταετία νωρίτερα. Μόνο που το παιχνίδι θα παιζόταν τώρα με όλα τα νέα συστήματα που επινόησε το punk και βελτίωσε το new wave. Δεν ονειρευόμαστε αρένες συναυλιών, δε θεωρούμε προϋπόθεση το μεγάλο συμβόλαιο για την κυκλοφορία δίσκου, δεν το παίζουμε νάρκισσοι διασκεδαστές, δεν κρύβουμε την απελπισία και την εσωστρέφειά μας, παίζουμε σα να μην υπάρχει αύριο και η λέξη show δεν έχει πλέον καμιά σχέση μ'αυτήν του παρελθόντος. Ο κιθαρίστας Karl Precoda βρέθηκε πρώτος, η Kendra Smith που ακολούθησε έφερε τον ντράμερ Dennis Duck και η ζωή τράβηξε την ανηφόρα.
(Ο γερόλυκος Byron Coley του Forced Exposure, στις σημειώσεις του που περιέχονται στο booklet της επανέκδοσης, υποστηρίζει πως η παρουσία της Kendra Smith ήταν πολύ σημαντική στο 'Days of..' Αμφιβάλλω. Όπως ο ντράμμερ Dennis Duck ήταν κι αυτή μια χρήσιμη κομπάρσος όπως ήταν η rhythm section στους Wipers ή τους Ramones. Ίσως γιαυτό και ν'αποχώρησε μετά την πρώτη τουρ για να φτιάξει τους Opal απ'τους οποίους και αποχώρησε (μετά από ερωτικό σκάνδαλο Roback-Sandoval λένε οι κακές γλώσσες) για να χαθεί στο μυστικισμό).
Σε χώρες όπως οι Ελλάδα, χρειάζεται ένας καλός συνθέτης, καλοί μουσικοί κι ένας καλλίφωνος τραγουδιστής για να ηχογραφηθεί ένα καλό τραγούδι. Ο Steve Wynn τα καταφέρνει όλα μόνος του και περίφημα - οικονομική συσκευασία τριών σε ένα. Η μια πλευρά του ('Tell me when it's over', 'That's what you always say'(απ'τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών), 'When you smile', 'Halloween') είναι η ήρεμη, σεμνή, αριστοκρατική, αυτή που σε κάνει να λυπάσαι που δεν μπορείς να τον έχεις φίλο σου στην πραγματική ζωή, κι η άλλη, του εκστασιασμένου φαν που κοντεύει να εκραγεί μέσα στους uptempo ρυθμούς του ('Then she remembers', 'The days of wine and roses', 'Definitely clean'). Μάλλον προτιμώ την πρώτη, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία.
Την ίδια περίοδο με τους Dream Syndicate εμφανίστηκαν μερικά ακόμα γκρουπ (Green on Red, True West, Naked Prey, Long Ryders, Rain Parade) και οι κριτικοί βιάστηκαν να μιλήσουν για σκηνή και της δώσαν μάλιστα και όνομα: Paisley Underground. Κανένα απ'αυτά τα γκρουπ δεν έβγαλε δίσκο τέτοιας ποιότητας και αντοχής στο χρόνο και οι περισσότεροι απ'αυτούς τους μουσικούς τα παράτησαν ή χάθηκαν στα ναρκωτικά. Ο Steve Wynn συνεχίζει απ'το '90 με σόλο καριέρα.
('Φτιάξαμε ένα γκρουπ με τον Ασκληπιό, τον τάδε και τον τάδε' με ενημέρωσε περιχαρής ο τραγουδιστής. 'Πως θα λέγεστε;' τον ρώτησα. 'Mushrooms'. 'Και τι μουσική θα παίζετε;' 'Σαν Dream Syndicate'.)
Μια από τις πιο πικρές στιγμές της ζωής ενός μουσικόφιλου είναι όταν ακούει μετά από χρόνια ένα δίσκο που αγάπησε και του φαίνεται απίστευτα ξεπερασμένος. 'Μα τί άκουγα!' αναφωνεί. Χάρηκα που το 'Days of wine and roses' δεν μου ακούστηκε καθόλου έτσι σήμερα.