Relationship of command
(...δεν πρέπει να είμαι στα καλά μου. Πήγα και πούλησα πρόπερσι ένα κάρο βινύλια της Dischord και κάτι γκρανζοβλακείες της εφηβείας μου για ένα κομμάτι ψωμί. Φέτος μάλλον θα τα μοσχοπουλούσα, δε βλέπεις που οι At the drive in έχουν γίνει πρώτες μούρες;...)
Πάνω που τείνω να πιστέψω ότι το hype δεν λειτουργεί, ότι στον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας «αν έχεις αξία διάβαινε» και πως το αισθητήριο του κόσμου είναι τελικά ο καλύτερος κριτής (κι ας καταποντίζει τις underground αγάπες και εμμονές μας!) παραδείγματα σαν κι αυτό δίνουν το σύνθημα να ξεκινήσει η διαδικασία της αναθεώρησης. Κάπως έτσι επιστρέφω και πάλι στις αρχικές μου ιδέες. Όλο το βράδυ (χαρο)παλεύω με τις κοφτές κιθάρες, την... ωμή δύναμη, τα απεγνωσμένα ουρλιαχτά και το... χαοτικό πανκ των At the drive in και απάντηση δε βρίσκω. Ποιο είναι το ερώτημα; Μα ασφαλώς το γιατί μέσα σε μια νύχτα (εντάξει το ξέρω ότι «βαράνε» αρκετά χρόνια τώρα... εσείς όμως ασχολούσασταν και πριν μαζί τους;) κατάφεραν όσα δεν θα καταφέρει ποτέ ένα γκρουπ-ογκόλιθος σαν τους Fugazi, τους έμαθαν όσοι ποτέ δεν τους άγγιξε η σάπια επιθετικότητα των Mudhoney και εμφανίστηκαν στα εξώφυλλα που ποτέ δε θα συναντήσετε τις φάτσες των συνταρακτικών God is my co-pilot. (...να μην πω και για τους Mekons καλύτερα... επειδή κάπου άκουσα ότι ανανεώνουν το blues punk οι At the drive in!)
Αν σκεφτεί κανείς ότι οι υπόλοιπες κυκλοφορίες της Grand Royal (πέρα από τους Beastie boys δηλαδή) έχουν πωλήσεις ανάλογες με αυτές των κλιματιστικών ψύξης στη χειμωνιάτικη περίοδο, ότι η nu-metal επιδρομή των Limb Bizkit, οι stoner ρίψεις των Queens of the stone age, και η χίπικη σκληράδα των And you will know us by the trail of the dead χρειαζόταν τετραγωνισμό... η προσθήκη ενός post grunge-core, pseudo-space rock και ότι άλλο θέλετε γκρουπ (με καλή φήμη από τις live εμφανίσεις του) φαντάζει ιδανική. Πίσω στο 92 λοιπόν όταν οι Αμερικάνικες μπάντες αγαπούσαν η μία την άλλη, έβγαζαν αβέρτα split-singles και η «σκηνή» καλά κρατούσε. Οι At the drive in εκμεταλλεύτηκαν τον κενό χώρο (μιας και πήξαμε στις intellectualle Ματαντοριές από τα mid 90ς και δώθε...) και ήρθαν και θρονιάστηκαν σε μια πρώτη θέση, για την οποία όμως δεν υπήρχε και μεγάλη πληθώρα διεκδικητών.
Μέχρι πριν πέντε χρόνια μια μπάντα σαν τους At The Drive In θα μπορούσε να γεμίσει τα ακούσματα μου στα μεσοδιαστήματα που περίμενα το νέο δίσκο των «μεγάλων» του είδους. Σήμερα γιατί να μην ασχοληθείτε και πάλι με αυτούς τους τότε ήρωες σας; Ή έστω για πρώτη φορά; Δηλαδή όλοι έχουν συμπληρωμένες δισκογραφίες MC5, Stooges, Fugazi, Bad Religion, Mudhoney, Cell (η αδικοχαμένη γκρουπάρα!)... τους Budda Bang τους άκουσε κανείς ποτέ; Αναγνωρίζω πάντως το ότι ο κόσμος θέλει καινούργια μουσική, νέες μπάντες. Και πολύ καλά κάνει κατά τη γνώμη μου. Οι νέες μπάντες όμως γιατί στο καλό δε θέλουν να πουν κάτι καινούργιο, έστω και εν συντομία;
Στα έντεκα τραγούδια του 'Relationship of command' η ενέργεια σας προσφέρεται σε αμείωτες ποσότητες, το νεύρο δε σταματάει δευτερόλεπτο να είναι τεντωμένο, οι κιθάρες ξύνονται και η ώρα περνάει με γλυκές μελωδίες πάνω σε κύματα θορύβου, ο τραγουδιστής έχει όσο ροκ φωνή δε φαντάζεστε και μη μου πείτε τώρα ότι τα riff σε μερικά σημεία δεν μας στέλνουν άμεσα στην αγκαλιά των Slayer γιατί... Όσο όμως ακραία και ελεύθερη υπήρξε η μουσική των Slayer, άλλο τόσο εγκλωβίζεται αυτή των Τεξανών φίλων εδώ πέρα σε δεκάδες διαφοροποιημένα καλούπια (που παραμένουν όμως καλούπια). Κι αν η ικανότητα τους να στήσουν μια σύνθεση όπως το 'Non-zero possibility' (όχι λόγω του πιάνου, αλλά γιατί είναι η μοναδική αυθεντική στιγμή σε ένα κρεσέντο κοπιαρίσματος) εμφανιζόταν λίγο πιο συχνά, ίσως να τους ακολουθούσα κι εγώ. Και κατηγορούσαμε τους Rancid, επειδή ξεπατίκωναν τους Clash. Τουλάχιστον αυτοί είχαν fun+τραγούδια. Και ο Iggy πάει όπου τον φωνάξουνε... δε μου λέει τίποτε η συμμετοχή του. Οι Yello κάποτε είχαν ένα mega hit με τίτλο 'Drive / driven'... οι At the drive in απλά οδηγούνται και είναι μάλλον αδύνατο το να μπορέσουν να οδηγήσουν αυτοί οι ίδιοι κάπου τα πράγματα.
Με αγωνία περιμένω κάποια ουσιαστική και ουσιώδη εξέλιξη στον σκληρό κιθαριστικό ήχο. Σε δίσκους σαν κι αυτόν ακούω εκνευρισμένος όσα πράγματα έχει το τρίτο ακριβώς ράφι της δισκοθήκης μου... και αν είχα όρεξη τώρα θα την παρουσίαζα αναλυτικότατα την απάτη. Προτιμήστε το best of των Mudhoney (άντε πάλι αβάντα στον Ασπιώτη κάνω, που θα τον βρείτε ακριβώς δίπλα μου)... τους punk δίσκους των Flaming lips, αγοράστε και πάλι τα βινύλια που πουλήσατε... για ένα κομμάτι ψωμί μόλις έσβησε και το τελευταίο punk revival κάπου το 1996. Εγώ το σκέφτομαι σοβαρά πλέον!
