Homeland
Τικ τακ... Αν δε λογαριάζετε τον όποιο κόπο (ψυχολογικό κυρίως), να πάλι, τραβήξτε από κει πίσω μακριά τα ελληνικά 90s. Ερέθισμα για το καλάθι με τα βαρυμεταλλικά δεν προκύπτει (ή μήπως είναι καθαυτό αφορμή;), δεν πέρασε φάση που να μην μπαίνουν γεροί κρίκοι στην αλυσίδα με το σήμερα - θέμα γεννάται με το υπόλοιπο στοκ. Πορίσματα προς πέψη: Οι δημιουργοί της ισχυρής "Βιταμίνα Τεκ" κράτησαν κατόπιν μαζί της αποστάσεις. Στο θαυμαστό τωρινό, η "Εσωτερικότητα Στο Άγριο Έξω" βρήκε τον κόσμο της, αλλά οι χτίστες της όχι. Το "Ήταν Είναι Και Θα Είναι" από γκρουπ έγινε ό,τι και πριν αυτού, η διαχρονική φράση που το ενέπνευσε, ξενέρωτα ουδέτερη σαν τις όμοιές της. Τα γκούλαγκ στήθηκαν πάλι στις γειτονιές -μεταναστών και μη-, οι Γκούλαγκ όμως γράφουν απουσία... Κι οι "Άγγελοι Του Ψεύδους" την ισχύ στο νήμα. Δυσκολευόμαστε; Εφόσον περισσότερο απ' ό,τι είναι, φαίνεται παγίδα...
Εντούτοις, από κείνα επακριβώς τα nineties ξεκίνησαν να πορεύονται όσοι απαρτίζουν πια τους drog_A_tek. Κι αφού οι ίδιοι επέλεξαν να ρίξουν πέπλο στα πραγματικά τους ονόματα, προσπερνάμε αρνούμενοι να πάρουμε το κέρασμα απ' τους μαρτυριάρηδες του Discogs. Που πάντως ρισκάρισαν, πέρα απ' τον πυρήνα, τη σύνθεση της ομάδας δεν την ερμηνεύεις ως σταθερή.
Η πρωτότυπη μουσική είναι κάπως σαν τα πρωτότυπα κείμενα, χρειάζεται ανά πάσα στιγμή να μπορείς να διαχειριστείς παρελθόν και παρόν ταυτόχρονα. Ιδιαιτέρως όταν γράφεται σε ρίαλ τάιμ, το ζητούμενο ασταμάτητα θα απαιτεί. Θυμάμαι όταν τα λέγαμε κάπου κει μέσα για τους Emeralds πριν λίγα χρόνια, ο τόνος έπεσε στο ειδάλλως αυτονόητο, ότι για ένα δίσκο ξεστάχυαζαν ώρες ταινιών με ηχογραφήσεις. Στο επόμενο στάδιο, όταν οι μουσικοί δρασκελίσουν επίπεδο (κάπως κλιμακωτό προς τα πάνω υπολογίστε το), η διάρκεια της πραμάτειας μικραίνει, η δόμηση που συνηθέστερα έπεται γίνεται ευκολότερη, η ωριμότητα οδηγεί τις λειτουργίες λες και πρόκειται για σέσιον φυσιολογικού άλμπουμ, σε κάνει από μόνη της να 'ρχεσαι κοντύτερα στο τελειωτικό με τις πρώτες, όπως αυτών που επιλέγουν τις στάνταρτ μεθόδους. Κι οι συνθέσεις φορμάρονται κάπως σαν τα σύρματα που πλέκουν κοτσίδα. Εδώ λ.χ. τίποτα δεν είναι αυθαιρεσία, χωρίς να την αποκλείει, στο συμπυκνωμένο βιομηχανισμό των παραμορφωτών κι επεξεργαστών που στις εισόδους τους αντλούν από βαρύ μπάσο, ποστ-ροκίζουσες κιθάρες, επιτονικές τρομπέτες, ήχους γενικώς (η σειρά είναι τυχαία).
Όποτε κι όπου βρεθείς να διαβάσεις για την "Homeland" του Σύλλα Τζουμέρκα, αποκομίζεις κάτι απαράλλαχτο: όλοι οι συντελεστές (ως μέρη) που ενεπλάκησαν, έδεσαν τόσο μεταξύ τους ώστε συνολικώς άγγιξαν το αδιαχώριστο. Ούτε μπορούν να νοηθούν κατά μόνας, ούτε κι έχει κι ουσία. Οι drog_A_tek είναι ένα, η μουσική τους άλλο ένα, η "Χώρα Προέλευσης" το πιο μεγάλο κομμάτι που τα μαζεύει όλα, και που αν του αφαιρέσεις τα συγκεκριμένα υπάρχοντα ίσως να 'ταν διαφορετικό. Το "ίσως" για τη ρύμη της γραφής, είναι σίγουρο.
Η υπέρβαση ήταν να βγει μέσα απ' την ταύτιση, κι η ταύτιση ν' αγγίζει την πεζή σύγχρονη καθημερινότητα στην άκρη πριν μπει μέσα της. Το αποτέλεσμα στάθηκε να υπηρετήσει ερωτευτικά την εικόνα, το νιώθεις κι ας μην έχεις δει καν την ταινία (η χρήση διαλόγων λειτουργεί αλά Νίκος Νικολαΐδης), αυτοεκπληρώνεται αλλά αγκιστρωμένη. Κι αυτό το τελευταίο βγάζει ενίοτε αδέκαστα προς χρήση το πρόθεμα "υπό" κι ας μην είναι απ' τα βασικά σ' αυτό το soundtrack, όπως και σε κάθε άλλο, αλλά προς το παρόν τα άλλα δε μας αφορούν.
"Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της" (δεν θυμάμαι πού και πώς το φρεσκάρισα, ο Βίκτορ Ουγκό είναι ο πατέρας). Για τους drog_A_tek, το "Homeland" εκτός απ' την καλύτερη δουλειά τους μέχρι στιγμής, είναι το όχημα προς μια διαφορετική εσωστρέφεια και διαφορετικώς εστιασμένη. Πέρασε καιρός πολύς απ' το "23:46", μα όταν υποκινείς το "No gods - No masters - No future for the rentier" σπάνια κινδυνεύεις, τουλάχιστον απ' τον εαυτό σου. Να δούμε τι θα κάνουν με την επαύξηση, που κάπως δεν αποσαφηνίζουν στο προκείμενο.