Too late to care

Το Mic "ταλαιπωρείται" από το 2005 με τους Drog A Tek, με ένα κείμενο του Βασίλη Παυλίδη, που διαβάζω όποτε θυμάμαι ότι δεν έχω τόσο ουσιαστικό πάθος με τη μουσική όσο θα ήθελα και ένα του Πάνου Πανότα, που όποτε το διαβάζω θυμάμαι ότι ομοίως έχω ασθενέστερη συνδυαστική μνήμη από αυτή που χρειάζομαι. Και στα ενδιάμεσα η τευτονική άποψη του Αντώνη Ξαγά για το support στους Tied & Tickled Trio, σχεδόν σαν ευχή και κατάρα να μην τολμήσω να τους δω ποτέ live (τους Drog A Tek, όχι τους Trio). Σε προσωπικό επίπεδο, όλη αυτή η (παρά-) φιλολογία που συνοδεύει την κολλεκτίβα και τους σκοπούς- συμβολισμούς- ιδεαλισμούς της μάλλον με απώθησε με το να ασχοληθώ με τη μουσική τους, παρότι είχα εδώ και καιρό μπόλικη από δαύτη σε ράφια, αλλά και στα άλλα τα απεχθή μέσα αποθήκευσης μουσικής.

Το Too Late To Care το άκουσα σκόρπια για κάποιο καιρό από ένα "μιλημένο" link και δεν μου κίνησε κανένα ενδιαφέρον για να πάω να το ακούσω να παρουσιάζεται ζωντανά στο Gagarin πριν λίγο καιρό. Όταν η καλή ποιότητα του βινυλίου και το δυνατό εξώφυλλο σχεδόν με εξανάγκασαν σε προσεχτικές επαναληπτικές ακροάσεις, μετανιωμένος (και πάλι, πρέπει να το ψάξω αυτό) διαπίστωσα ότι η μουσική των Drog A Tek, μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτούς ή τουλάχιστον και έξω από αυτούς, χωρίς δηλαδή την παραφιλολογία και όλα τα υπόλοιπα και ότι κάθε άλλο παρά σκόρπια μουσική είναι, όπως την παρουσιάζει μία ακρόαση με συνθήκες από αυτές που εξαναγκάζουν τους παραγωγούς του σήμερα να μπουκώνουν τα πάντα, μπας και τα χωνέψουμε επιτέλους σαν ακροατές.

Το Too Late To Care δομημένο πάνω σε υπομονετικά electronics και διασπασμένο σχεδόν ισόποσα σε ρυθμικά και αφαιρετικά του ρυθμού μέρη ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς καμία ένσταση περί του αν κάτι έπρεπε να μείνει έξω ή τυχόν να συντμηθεί η διάρκεια του. Ακούγεται όμως καλύτερα αν απομονώσετε κάθε μία εκ των τεσσάρων πλευρών των δύο βινυλίων και ασχοληθείτε μαζί της, σχεδόν αρνούμενοι να πάτε παρακάτω. Πετάξτε το CD που συνοδεύει την έκδοση στο βινύλιο ή τουλάχιστον αφήστε το στην αχρησία που του πρέπει. Κι όταν πάρετε μπρος με το άκουσμα, αρχίστε να αλλάζετε πλευρές στην τύχη και όχι με την σειρά εμφανίσεως.

Αν τυχόν δεν έχετε σημαντικές αναφορές σε νεοκλασσικούς, νεωτεριστές και ανατρεπτικούς, μην ανησυχείτε, διότι μαζί θα πορευτούμε στην ακρόαση ενός δίσκου που δεν βρίσκει κανένα λόγο να φυλαχτεί ακόμη και από τα σουξέ εκείνα, που ίσως θα έμοιαζαν παράταιρα στην σκοτεινή ιδέα που υπηρετεί. Αν είχε λίγο πιο άγριο και ξεσηκωμένο groove η μηχανή, ξέρουμε όλοι πως θα λεγόταν και σε ποια δεκαετία ακριβώς θα δρούσε. Αν τα πνευστά έπαιρναν και σε άλλα σημεία το πάνω χέρι, θα κινδύνευε η κολεκτίβα να την ρεζερβάρουν σε καμία βραδυά (γερασμένης) νεολαίας στο Μέγαρο Μουσικής και δεν θα είχε που να κρυφτεί μετά. Αν ορισμένες μελωδίες γίνονταν ακόμη πιο εθιστικές θα έμπαιναν ως δια μαγείας στους λογαριασμούς τους τίποτε χοντρά φράγκα από συμβόλαια τηλεφωνίας, κι από ότι υποψιάζομαι είναι τύποι που απεχθάνονται τα συμβόλαια και τις από κοινού παραδοχές, παρότι ασκούν την τέχνη της σύμπραξης.

Κάνοντας μία (σύντομη ομολογώ) αναδρομή στο παρελθόν της μουσικής των Drog A Tek, η συγκριτική αντιπαράθεση με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η βεβαιωμένη ψυχρότητα έφτασε πλέον στην κατάλληλη εκείνη θερμοκρασία, ώστε να είναι η ψυχρότητα που έχουμε αγαπήσει και από αλλού. Σκόρπια μου έρχονται στο μυαλό όλες αυτές οι κατά τον anti pop δαίμονα εαυτό του John Foxx, που χρόνια τώρα περνάνε στα αζήτητα, κάτι δίσκοι της Kranky που δεν έμελε να αγαπηθούν ποτέ, από τα εγχώρια ό,τι σας έρχεται και εσάς, αλλά με πολύ πιο ανοιχτόμυαλο παίδεμα από ότι στις περισσότερες περιπτώσεις. Επιπλέον όταν μετά από πολλά χρόνια γνωριμίας με ένα συγκρότημα, καταφέρνεις να βρεις επιτέλους τρόπο να το πλησιάσεις, έχω να πω ότι είναι και καλύτερη η φάση απ' όταν ενθουσιάζεσαι με τη μία με κάτι που ακούς. Σαν την γκόμενα που την κυνηγάς για χρόνια ένα πράμα και στο τέλος σου κάθεται. Αυτά.