Μία από τις μετρημένες πρωτοποριακές, αλλά και αρκούντως ανήσυχες εκφράσεις στην Ελλάδα του σήμερα, η ομάδα παραγωγής ήχων Man Data Sound δρα και αποτυπώνει τον μουσικό πλουραλισμό με τρόπο σαφώς διερευνητικό και γιατί όχι και παραστατικό. Κάπου εντός των τειχών, υποθέτω. Λαμβάνοντας όμως υπόψη αυτό το κατ' ουσία παγκόσμιο πνεύμα που αιφνιδιαστικά αναπαράγουν οι συνθέσεις τους, ο τόπος γίνεται από μόνος του λεπτομέρεια δευτερεύουσας σημασίας.
Έχοντας η ομάδα αυτή ήδη πίσω της το περσινό album 'Αθάνωρ' του Ιδιό-ρυθμον, μια κατάθεση που ανήγαγε επιτυχώς τον πειραματισμό με τα κρουστά σε ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο (αγγίζοντας την σύγχρονη σύνθεση με περιπετειώδεις διαθέσεις), περιμέναμε πως οι Dubient, ένα αριθμητικά τουλάχιστον ευρύτερο σχήμα και με περισσότερους συντελεστές, θα πετύχαιναν να εισχωρήσουν σε κάποια νέα πεδία μέσω των εννέα instrumentals που καταθέτουν εδώ. Και η ασφαλέστερη των εκτιμήσεών μου είναι πως το παρόν album είναι όντως γεμάτο από δυνατότητες και ενδιαφέρουσες ιδέες, οι οποίες εντούτοις μένουν κάτω από μερικές πανεύκολα αναγνωρίσιμες επιρροές, τόσο που οι αναπόφευκτες, αυστηρές συγκρίσεις να το αποδυναμώνουν. Είναι στις ενορχηστρώσεις που κερδίζει περισσότερα και δικαίως.
Αν η Hitch-Hyke δεν τολμούσε (με κάτι τέτοιες κυκλοφορίες καταδεικνύεται ότι η επιλογή και η έκδοση δεν είναι όσο φαίνεται απλή υπόθεση), το 'Dubient' cd θα μπορούσε να έχει βγει από το label της Axiom, πλάι στο υλικό των Material. Και αυτό το λέω ξεκάθαρα. Εξάλλου εξαρχής με το πρώτο κομμάτι νοιώθεις τον χαμηλό, υπόκωφο ήχο του bass drum και το τονισμένο μπάσο να ανασύρουν από τη μνήμη αντίστοιχα θέματα με τον Ginger Baker ή τον Sly Dunbar στα τύμπανα (αμφότεροι έχουν δουλέψει αρκετά με gran casa) και τον Bill Laswell ή τον Jah Wobble στο μπάσο. Ο ρυθμός φυσικά ποτέ δεν ήταν ούτε αναγκαία, ούτε ικανή συνθήκη για να παράγει ένα σχήμα ολοκληρωμένες συνθέσεις. Μολοντούτο, εδώ είναι από μόνος του ένα είδος ιδιαίτερης επικοινωνίας, πρωτίστως μεταξύ όσων εμπλέκονται, συνθέτουν και εκπέμπουν και εν συνεχεία το απέναντι κοινό. Και το πάντρεμα των λέξεων dub και ambient αποδεικνύεται ιδανική λεξιπλασία για να περιγραφεί, από το εξώφυλλο ακόμα, ό,τι περιέχεται εδώ, με σαφήνεια και ακρίβεια.
Λείπουν όμως και μερικά πράγματα, τα οποία είναι και θα είναι εις αεί και αυτά που θέλουμε και αναζητούμε σε κάθε τέτοιο εγχείρημα, με κυριότερο την ελεύθερη, αλλά διορατική γραφή. Κάποια στοιχεία από το παραδοσιακό, δημοτικό τραγούδι στο 'All Dub' ας πούμε και στο track που κλείνει το cd είναι κατευθύνσεις που θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν και να δώσουν έναν προσωπικό χαρακτήρα στο αποτέλεσμα, περισσότερο από τη χιλιοφορεμένη fusion-jazz του 'Καρέκλα' (αν δεν έχετε ακούσει το περσινό album των Medeski, Martin and Wood, θα σας φανεί σίγουρα χρήσιμο) ή τα άδεια τοπία του 'Hypno' που έχουν εξαντλήσει προ πολλού οι Αμερικανοί γύρω από την έρημο της Arizona. Τα αναφέρω για να φανούν οι συχνά κατ' ομοίωση υφολογικές φόρμες που ''τραβούν'' προς τα κάτω τις πολύ υποσχόμενες προθέσεις αυτής της δουλειάς, κάνοντάς την με τα ακούσματα κάτι κοινό και συνηθισμένο.
Εκτιμώ ότι η συνολική προσπάθεια των Man Data Sound, καθώς και οι δικές μας προσδοκίες είναι σαφώς μεγαλύτερες από όσα υπάρχουν στο 'Dubient' και μάλλον ελαφρώς αδικούνται αν περιοριστούν σε αυτό, αφού το ίδιο δεν αρκεί να τις καλύψει στο σύνολό τους. Καθότι ευγενικό, κερδίζει απλώς την συμπάθειά μας.