(Και ξαφνικά θυμάσαι πόσο σε συγκινούσε κάποτε η μαγική λέξη indie. Οι Dukes Of Hang gliding ίσως και να ήταν διάσημοι αν δεν είχαν την ατυχία να πέσουν στην εποχή των Coldplay. Ίσως πάλι να φταίει που λατρεύουν τους Pixies λίγο περισσότερο από τους Radiohead. Ίσως βέβαια...)
Βαρέθηκα να ψάχνω γιατί δε γίνεται διάσημο το δείνα και το τάδε ποπ/ροκ γκρουπάκι. Εγώ γιατί δεν είμαι διάσημος άλλωστε; Βαρέθηκα να ψάχνω τα βιογραφικά τους, τις ρίζες και το σόι τους. Εδώ δεν ξέρω πάνω από τρίτη γενιά την καταγωγή μου. Κάποτε αγοράζαμε δίσκους και ακούγαμε απλά τα τραγούδια που περιείχαν. Λέω να το εφαρμόσω τώρα με τους Dukes of hand gliding!
Ένας δίσκος που ξεκινάει με ένα down tempo κιθαριστικό κομμάτι, που άνετα θα άνοιγε μια συναυλία των Breeders κερδίζει με άνεση την εκτίμηση μου. Το 'Drowning' είναι από αυτά τα τραγούδια που ξελασπώνουν τους rock ραδιοφωνικούς παραγωγούς όποτε ψάχνουν ατμοσφαιρικές κιθάρες για να ξεκινάνε τις εκπομπές τους. Το single του δίσκου ('The murder song') μιλάει για τον θάνατο και την αγάπη, αλλά και το συνδυασμό αυτών. Οι «Δούκες» διαθέτουν την indie ευαισθησία που χρειάζεται το ΝΜΕ για να τους βάλει στο stand του 'Single of the week'. Αν και ο κιθαρίστας παραείναι Αμερικάνος και πολύ «στεναχωρεί» τις χορδές του και ήδη καταλαβαίνω ότι θα... σκοτεινιάσει σε λίγο.
Δεν έχουν χαρούμενα τραγούδια εδώ μέσα βρε παιδί μου; Χρησιμοποιούν και κάτι ηλεκτρονικές λούπες καμιά φορά και μόλις άρχιζαν να μου θυμίζουν τους Snowpony (χωρίς το μπάσο-δολοφόνο βέβαια). Οι indie μπάντες περνάνε κρίση είναι η αλήθεια. Αυτό που με κάνει να προτιμώ τους Dukes of hang gliding από τους Doves -για παράδειγμα- είναι το ότι οι πρώτοι σε κάποιες στιγμές μοιάζουν να ντρέπονται για τα δεκάδες «δάνεια» που διακρίνει κανείς στη μουσική τους. Και μερικές φορές το να ντρέπεσαι είναι καλό.
Εκεί που συγκρούονται οι loud and distorted κιθάρες με την εφηβικά απεγνωσμένη στιχουργία, εκεί που η συνειδητά μπουκωμένη παραγωγή τονίζει το πόσο γρήγορα ηχογραφήθηκαν αυτά τα τραγούδια, λίγο πριν το νέο δίσκο των Radiohead, δίσκοι σαν το 'My Cinema' δείχνουν πόσο ανάγκη έχουμε από ποσότητα τώρα που η ποιότητα αποτελεί είδος προς εξεύρεση δια ανταμοιβής. Πέντε έξι δίσκοι σαν αυτόν κάθε μήνα (σε τιμή nice-price παρακαλώ) και ο καιρός θα περνά χωρίς να μας απασχολεί η... κρίση της μουσικής και άλλα τέτοια χαζά.
Αν υπήρχαν οι Boo Radleys θα τους έβαζαν να τους σαπορτάρουν για να αποδείξουν εμμέσως το μεγαλείο τους. Οι Brian Rose και Ben Durling στη συνέχεια θα έκλεβαν αρκετό κοινό και από τους Drugstore, γιατί η εναλλαγή αντρικών-γυναικείων φωνητικών είναι πάντα πιο διασκεδαστική (μες στην κατατονία της!). Τι ωραία αυτά τα γκρουπ με το πλήθος αναφορών: Lush, Annie Christian, House Of Love, That Girl, Superette... να πω κι άλλα ή φτάνει;