He gets me high
Ο Μπάμπης νευριάζει άμα χάνουμε τον καιρό μας με EP, αλλά τώρα που είμαι στου διαόλου την... κουζίνα ελπίζω ότι θα κάνει μια εξαίρεση. Εξάλλου κανείς δεν έχει γράψει στο MiC για τις Dum Dum Girls και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο ν' ασχοληθούμε λίγο μαζί τους. Είναι το μόνο νέο γκρουπ (καινούριο νέο, όχι καινούριο παλιό) που έχει κολλήσει στο player και στο repeat τον τελευταίο μήνα. Μαζί με τούτον εδώ τον τύπο αλλά, ΟΚ, άλλη ιστορία αυτός.
Γιατί λοιπόν πρέπει να μας απασχολήσουνε οι Dum Dum Girls με μια πενιχρή κυκλοφορία τεσσάρων τραγουδιών; Γιατί ακούγονται αγνώριστες. Δεν ξέρω αν επήλθε η περιβόητη ωρίμαση, είναι μάλλον νωρίς για κάτι τέτοιο μα οπωσδήποτε πρόκειται για ένα βήμα, αν όχι περισσότερα, μπροστά. Στο ντεμπούτο τους I Will Be και σε δυο-τρία 7ιντσα που προηγήθηκαν προσπαθούσανε ν' αναπαράγουν την ψευτοσίξτις αισθητική που μας κληροδοτήσανε τα '80s, μέσ' από την γκαράζ αναβίωση και τις φαζαριστές κιθάρες των Jesus and Mary Chain. Αλλά θες λόγω απειρίας, θες λόγω έλλειψης έμπνευσης, το αποτέλεσμα δεν ήτανε τίποτα συνταρακτικό. Όταν δεν ξεπατίκωναν κλασικά ποπ θέματα του '60 -σύγκρινε το "Pay for Me" με το "Rhythm of the Rain" για παράδειγμα- ηχούσανε σαν κακοπαιγμένες και πιο κακογραμμένες JAMC (ναι, είναι δυνατό).
Όμως απ' ό,τι φαίνεται το πήρανε πιο σοβαρά το πράμα. Ίσως γι' αυτό κυριάρχησαν οι '80s επιρροές: πλάι στους Jesus έρχονται πλέον στο νου η Siouxsie, οι Cocteau Twins, οι Lush ή ακόμη κι οι Mazzy Star. Οι εκτελέσεις είναι σαφώς πιο στρωτές και η παραγωγή προσεγμένη, διατηρεί τη lo-fi ψευδαίσθηση χωρίς να θάβει κανένα από τα όργανα. Μα και οι συνθέσεις ακούγονται πιο δουλεμένες. Δεν έπαψαν φυσικά να γράφουν πάνω στη δοκιμασμένη ποπ συνταγή "στροφή-ρεφραίν-επί δύο-αλλαγή-ρεφραίν-κι αντίο", αλλά μοιάζει να ξεμπερδέψανε με τις γλυκερές μελωδίες των προηγούμενων κυκλοφοριών. Αυτό που προφανώς συνέβη είναι ότι με πολλές πρόβες και κατ' οίκον εργασία αρχίσανε σιγά σιγά να βρίσκουν το δικό τους ήχο. Τα τρία ακκόρντα που ξέρανε γίνανε τέσσερα δηλαδή. Κάποιος μουσικοκριτικός μίλησε για πάντρεμα των Bangles με τους Cure. Ωραία παρομοίωση. Μάλλον δεν έχει ακούσει κάνα "Manic Monday" πρόσφατα. Όσο για τον Ρόμπερτ 'Republica' Σμιθ... Φαντάζεστε το μωρό νά 'παιρνε τα προγούλια του; Προτείνω ο Αντώνης Κλειδουχάκης να κάνει ένα γραφιστικό μιξ για να συνοδέψει αυτή την κριτική -αν βλέπεται το αποτέλεσμα!
Για να επιβεβαιώσει τη στροφή προς τα '80s, το He Gets Me High κλείνει με μια διασκευή του "There is a Light that never Goes Out", που ομολογώ ότι μ' άρεσε τόσο ώστε μπήκα στον κόπο να ξανακούσω και το πρωτότυπο (ίσως το μόνο τραγούδι των Smiths που μπορείς ν' αντέξεις εν έτει 2011). Κι όταν τελειώνει σε αφήνει με την επιθυμία ν' ακούσεις απ' την αρχή αυτά τα τέσσερα τραγούδια. Ωραίο κόλπο, γεννά προσδοκίες για ένα κανονικό άλμπουμ, ενώ δεν αποκλείεται και εμπορικά να είναι καλή κίνηση: η φτήνια τρώει τον παρά -οχτώ ψωροδολάρια μου κόστισε.
Τώρα, θα μου πεις, μετά από ένα μήνα θα θυμάσαι τις Dum Dum Girls; Κι ίσως κάποιοι παρατηρήσουν πως όλα αυτά τα έχουμε ξανακούσει. Δε διαφωνώ. Αλλά σε μια εποχή που τίποτα δεν είναι πρωτότυπο κι όλοι παιδεύονται να γράψουν το σινγκλ που θα τους εκτοξεύσει στην μπλογκόσφαιρα, οι Dum Dum Girls κυκλοφορήσαν ένα ωραιότατο EP που, ΟΚ, δε θ' αλλάξει τη ζωή κανενός μα σίγουρα θα σας φτιάξει τα κέφια. Μακάρι να υπάρξει ανάλογη συνέχεια.