Pop trash

Δύο χρόνια πέρασαν από την τελευταία τους εμφάνιση στη δισκογραφία ("thank you" lp 1998) και οι Duran Duran δεν το βάζουν κάτω, επιμένουν κι ας έχουν κλείσει εικοσαετία. Ήδη βέβαια από τις αρχές του έτους τους πρόλαβαν οι παλιοί τους "σύντροφοι" A-ha, οι οποίοι αξιοπρεπέστατοι και μελαγχολικοί αποφάσισαν να δουλέψουν για την υστεροφημία τους. Οι πάλαι ποτέ "παντοκράτορες" λοιπόν επιστρέφουν και εμείς μένει να δούμε αν αξίζει να (ξανά-)ασχοληθούμε μαζί τους, ή αν πρέπει να τους εντάξουμε και αυτούς στους "δεινοσαύρους".
Οι Duran Duran, όσο και αν κάποιοι θα διαφωνήσουν σε αυτό, υπήρξαν τμήμα του "γκλαμοράτου" new wave των '80ς, συνέβη όμως να γνωρίσουν επιτυχία και στην Αμερική, γεγονός που αυτόματα τους έβγαλε από τη συνομοταξία Ultravox, Spandau Ballet κ.λ.π. και εκτίναξε τον "μύθο" τους στα ύψη. Πολλοί τους θεωρούν ως προγόνους των σχημάτων τύπου New Kids On The Block, Take That, Boyzone e.t.c., αυτό όμως καλύτερα είναι να το τσεκάρουμε λίγο περισσότερο. Τόσο η θητεία των μελών τους σε πανκ και μετα-πανκ σχήματα, όσο και ο ήχος του γκρουπ, αλλά και οι άμεσες επιδράσεις που δέχτηκε-σε διάφορα επίπεδα- από το glam rock (Roxy Music, David Bowie,T-Rex κ.λ.π.), το new wave, αλλά και την υγιή disco των "πρώιμων ετών" δεν αφήνουν περιθώρια παρεξηγήσεων. Απλά έτυχε να είναι το γκρουπ που εκμεταλλεύτηκε όσο κανένα άλλο το image, την "εικόνα" του, την εποχή του video και του MTV, πληρώνοντας τελικά και το ίδιο το τίμημα. Όλα αυτά για να προλάβω τις ενστάσεις του τύπου "μας το παίζεις "εναλλακτικός" και ασχολείσαι με τους Duran Duran;"...άλλωστε δεν βλέπω να πουλάνε περισσότερο από τους Smashing Pumpkins πλέον... και σας πληροφορώ ότι πριν λίγο καιρό στη χώρα μας το τελευταίο Third Eye Foundation είχε πουλήσει περισσότερο από τους A-ha! Α, χά ώστε έτσι συνέβη λοιπόν... και επειδή γνωρίζω ότι την «εναλλακτικότητα» δεν την κρίνουν οι πωλήσεις ξεκαθαρίζω τη θέση μου λέγoντας ότι τόσο "εγκλωβισμένοι" είναι οι Duran Duran σε πρότυπα που τους ωθούν στο τι μουσική θα βγάλουν και πως, όσο είναι και οι Oasis και οι Pearl Jam μαζί!

Αντιρρήσεις δεκτές- ίσως και σωστές... Αν όμως σήμερα τα gel μαλλιών ονομάζονται "new wave" οι Duran Duran είναι σε μεγάλο ποσοστό υπεύθυνοι για αυτό... και μην θεωρήσετε κάτι τέτοιο ως ασήμαντο!

Πάμε τώρα στο δίσκο. Ο οποίος μας έρχεται με τον αβανταδόρικο τίτλο "pop-trash", συνοδευόμενο από ανάλογης αντίληψης φωτογραφίες του γκρουπ... Οι Duran Duran θέλουν να βγάλουν προς τα έξω την εικόνα των post-pop stars που τα έχουν δει και τα έχουν κάνει όλα πριν από όλους και για πολλές φορές, που κινούνται πλέον σε μια χλιδάτη παρακμή, μπλαζέ και αδιάφοροι και πνιγμένοι στη λαμέ μελαγχολία του star-system. Σημειολογικές αναφορές στην Αμερική (που ευθύνεται για ότι είναι... και ότι δεν είναι πλέον το γκρουπ) και στα σύμβολα αυτής (Elvis κ.λ.π.). Προσπάθεια να δικαιολογηθεί ιδεολογικά το γιατί το γκρουπ επιμένει να υπάρχει. Και ενώ λοιπόν μέχρι και οι νεο-εναλλακτικοί τους αναγνώρισαν (και τους tribut-άρισαν...), οι ίδιοι μοιάζουν να θέλουν να εμβαθύνουν ακόμη περισσότερο στο τι τελικά συνιστά τον μύθο τους και κυρίως στο τι τον διαιωνίζει. Και με το να καταφεύγουν στην έννοια του trash... βρίσκονται κοντά στο στόχο. Το trash που πλέον εξυμνείται ως στοιχείο πρωτογενές και "ανυψωτικό" της ποπ μουσικής οι Duran Duran μπορούν να ισχυριστούν ότι το πρέσβευαν ανέκαθεν με υπερηφάνεια. Τώρα μοιάζει να ήρθε η ώρα της αυτοκριτικής...
Μουσικά δεν έχουν αλλάξει ουσιαστικά, σχεδόν καθόλου θα έλεγα. Κινούνται ανάμεσα στην μακρόσυρτη ποπ κιθαριστική "ηλεκτρική" μπαλάντα, όπως οι ίδιοι την καθιέρωσαν, και στα πιο "κοφτερά" και γκρουβάτα τραγούδια που αγγίζουν τον χορευτικό "σκληρό" ήχο, χωρίς ποτέ να τον ασπάζονται ολοκληρωτικά. Αν η "καθαρή" τους κιθάρα σας ενοχλούσε πάντα, θα το κάνει και τώρα, αν ο Le Bon ως perfomer σας αηδίαζε, σας πληροφορώ ότι δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Είναι το ίδιο πλαστικά ηδονικός και συνειδητά ψεύτικος, τον πήραν βέβαια λίγο τα χρόνια...
Η συνταγή άλλες φορές τους βγαίνει μια χαρά, άλλες όχι και τόσο. Το εναρκτήριο "Someone else not me" παραείναι γλυκερό και λουσάτο για να συγκινήσει (και ας μας το τραγουδάν και στα γαλλικά και στα... ισπανικά!). Από τις "μπαλάντες" μοιάζει να κερδίζει την προσοχή το "Pop trash movie" με ανάπτυξη που μέχρι και... Suede θυμίζει και έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού στους στίχους. Πιο δυναμικά κομμάτια όπως το "Hallucinating Elvis" και το "Lady Xanax" ακούγονται φρεσκότερα, ίσως και λόγω της πολύ καλής παραγωγής του δίσκου. Προσωπικό highlight θεωρώ το "Mars meets Venus", πραγματεύεται έξυπνα το "αιώνιο" θέμα του και κάνει πιο έντονη την απουσία groove από τη μετά-Manchester Βρετανική ποπ σκηνή (θυμάστε ότι οι Duran είναι από το Birmingham;)! O δίσκος κλείνει με έξι λεπτά αφιερωμένα σε ένα παζλ, ένα κολάζ ήχων, φράσεων και τόνων που έρχεται να επιβεβαιώσει την υποψία μας ότι οι Duran Duran θέλησαν εκτός από την pop, αυτή τη φορά να ασχοληθούν και με την... pop-art. Ο καθένας στο είδος του όμως και έτσι το εγχείρημα τους, μάλλον ως ανολοκλήρωτο χαρακτηρίζεται, αν όχι αποτυχημένο ως προς το στόχο του τουλάχιστον, τις προθέσεις δεν τις εξετάζω.
Εν κατακλείδι, ένας δίσκος για τους φανατικούς, που θα εξοργίσει ακόμη περισσότερο τους εχθρούς και θα τους δώσει και νέα επιχειρήματα. Εγώ πάντως που δηλώνω απλά "φιλικά προσκείμενος" έμεινα -σχεδόν- ευχαριστημένος. Μόνο που τελικά έχω την αίσθηση ότι οι A-ha φέτος βρέθηκαν σε μεγαλύτερη έμπνευση... (σε φοβερή έμπνευση βρέθηκαν οι A-ha εδώ που τα λέμε, αν αρχίσω όμως μάλλον θα με κράξετε άσχημα...)