Η λέξη punk έχει διάφορες ερμηνείες και μεταφράσεις, αναλόγως πως χρησιμοποιείται μέσα στις προτάσεις. Παραθέτω μερικές : Άχρηστος, Ρεμάλι, Αλήτης, Κατώτερος, Βλάκας, Σάπιος. Στη βρετανική καθαρεύουσα είχε και την έννοια της Πόρνης. Οι Durutti Column πρόσθεσαν και τη λέξη Αναρχικός στο βρετανικό λεξικό, δίπλα στις προαναφερθείσες (μέχρι και το όνομα τους είναι παρμένο από τον αναρχικό Buenaventura Durruti του Ισπανικού Εμφυλίου).
Όταν δημιουργήθηκαν σχεδόν πριν 30 χρόνια οι Durutti Column, στο Manchester, έπαιζαν ήδη μεταπάνκ, μέσα στην αναυλίζουσα αδρεναλίνη του καθαρόαιμου πανκ και μάλιστα ηχούσαν ιδιαιτέρως πειραματικοί για εκείνη την εποχή. Χωρίς λόγια στις πρώτες τους ηχογραφήσεις, με ηλεκτρονικά στοιχεία λίγα χρόνια αργότερα. Ειδικά τα δύο πρώτα τους albums στην Factory ("The Return of the Durutti Column" και "LC") έκαναν το όνομα του ασχημούλη Vini Reilly των Durutti Column να έχει αναφερθεί άπειρες φορές ως επιρροή από διάφορες μεταγενέστερες μπάντες όπως οι My Bloody Valentine και οι Pale Saints έως και τον John Frusciante που ευθαρσώς αναφέρει πως είναι ο αγαπημένος του κιθαρίστας.
Η επαγγελματική μουσική κατάρτηση και επαγγελματισμός όλων των μελών των Durutti Column μπορεί ξεκάθαρα να φανεί στο ότι ο ντράμερ Chris Joyce και ο μπασίστας Tony Bowers υπήρξαν βασικά μέλη των Simple Red αλλά και ο ίδιος ο Reilly ήταν ο βασικός κιθαρίστας του Morrissey στο πρώτο του solo album "Viva Hate" (γνωρίζονταν από την εποχή των Nosebleeds που υπήρξαν και οι δύο μέλη). Να αναφερθούμε και στο τραγικό γεγονός ότι ο έταιρος κιθαρίστας, Dave Rowbotham, δολοφονήθηκε με τσεκούρι το 1991. Κάθε μεγάλη μπάντα έχει και την τραγωδία της, έτσι δεν είναι;
Αυτά για την ιστορία των Durutti Column του τότε, ας πάμε όμως στο αναπνέειν... του τώρα. Το "Keep Breathing", είναι ένα album αναμενόμενο, όπως μας έχει συνηθίσει ο Reilly τα τελευταία χρόνια, στην τελευταία περίοδό τους. Είναι ένας άνισος δίσκος, που η ζυγαριά δείχνει να γέρνει προς το καλός. Περιέχει τραγούδια, απαραίτητα ίσως για να τον συντηρήσουν στις ροκ επάλξεις, μετρίου βεληνεκούς με πιασάρικο ρυθμό ('Let Me Tell You Something' και 'Nina' αλλά και πραγματικούς παρελθοντικούς δυναμίτες ('It's Wonderful', 'Gun' και 'Tuesday'). Ηλεκτρονισμοί, περίεργα χορευτικά κρουστά, χαμογελαστή διάθεση, κιθαριστικά διαστημικά feedbacks, θόρυβος, απλότητα, απέριττη πολυπλοκότητα, η Αφρική να συναντάει την Αργεντινή, μέσω μια τζαζίστικης αισθητικής και ένα slide μπλουζ υπόβαθρο.
Ασφαλώς και δε μπορεί να συγκριθεί με τις ηχογραφήσεις στις αρχές τις δεκαετίας του '80 αλλά κατέχει μια καλή θέση στις κυκλοφορίες του Reilly στα τέλη της δεκαετίας του '90 και των σχεδόν ετήσιων των 00's και ίσως να μη σε πείθει για την πραγματική αξία του group αν είναι ο πρώτος δίσκος πρώτος δίσκος που θα ακούσεις για να ψάξεις την παλαιότερη δισκογραφία τους. Όχι μια καλή αρχή για να καταλάβετε την πραγματική συνισφορά τους στο μεταπάνκ ήχο, αλλά σίγουρα ένας άξιος συνεχιστής ενός καθαρόαιμου προοδευτικού συνόλου και σαφέστατα μια απαραίτητη αγορά για όλους εκείνους που παρακολουθούν την πορεία του Vini Reilly και της μπάντας του.