Dog House On A Tree

Ένα απόκομμα εφημερίδας, το οποίο κράτησα για χρόνια πριν χαθεί τελικά σε κάποια αναδιάταξη ζωής και προτεραιοτήτων (από εκείνες που φέρνουν οι μετακομίσεις), έγινε αιτία για να φαντάζομαι το Βορόνεζ της Ρωσίας –Βορονέζ στο απόκομμα– ως ιδιαίτερο τόπο, αφού εκεί (λέει) εμφανίστηκε το 1989 ένας τρίμετρος εξωγήινος, μαζί με ένα ρομπότ. Βοήθησε ίσως και η τότε μετάδοση της «είδησης» από το σοβιετικό πρακτορείο TASS, ύστερα και από τους New York Times (σαν αφορμή σχολιασμών, παρά ως τεκμηριωμένο γεγονός). Γιατί έφερε έναν αέρα επισημότητας, που πάντα έλειπε από ανάλογες αναφορές, τουλάχιστον μέχρι τα ουφολογικά των τελευταίων ετών και τη νέα στάση που δείχνει να υιοθετεί έναντί τους το αμερικάνικο Ναυτικό.

Αλλά στις Σημειώσεις από τη Ρωσία (2018), ο Κωστής Δρυγιανάκης διαλύει τους όποιους μύθους. Το Βορόνεζ, γράφει, είναι μια θλιβερή επαρχιακή πόλη· μπορεί να βρίσκεις κι εκεί κούκους, μα δεν φέρνουν την άνοιξη. Σε αυτή την πιο ρεαλιστική διάσταση, εντούτοις, το Βορόνεζ γίνεται τόπος σύμπραξής του με το συγκρότημα Duso: Oleg Salkov σε μπάσο και προετοιμασμένο πιάνο, Denis Uspensky σε τενόρο σαξόφωνο και λούπες & Oleg Dautov σε ακουστική & ηλεκτρική κιθάρα. Μαζί, έφτιαξαν ένα άλμπουμ ελεύθερου αυτοσχεδιασμού διάρκειας 43 λεπτών-και-κάτι, το οποίο ηχογραφήθηκε ζωντανά στο βιβλιοπωλείο Petrovsky, μία κι έξω, χωρίς να έχει μελετηθεί εκ των προτέρων. Πριν ξεκινήσουν τα όργανα, δηλαδή, πάρθηκαν απλά κάποιες γενικές αποφάσεις περί της «διάθεσης» των τεσσάρων κομματιών και αυτό ήταν όλο. Από εκεί και πέρα, ανέλαβαν πιο αυθόρμητες δυνάμεις.

Το Dog House On A Tree κυκλοφορεί και ψηφιακά και σε κασέτα (το label Ήχοι Κάτω Από Το Σπίτι τύπωσε 60 αντίτυπα), ενώ προτάσσει σωστά το όνομα των Duso γιατί κινείται πιο κοντά στο δικό τους πεδίο δράσης, παρά σ' εκείνο του Βολιώτη δημιουργού. Από την άλλη, ο Δρυγιανάκης δεν είναι ούτε διακοσμητικός, ούτε παίζει σε δεύτερο ρόλο. Μπορεί οι Ρώσοι να εκπλήσσουν με το δέσιμο και την κατάρτισή τους (πρόκειται για μπάντα που υπάρχει μόλις από το 2017), αλλά είναι εκείνος που, αναλαμβάνοντας ταινίες, κύμβαλα και διάφορα παιχνίδια, προσφέρει καίριες επιπλέον διαστάσεις σε όσα παίζουν –και μάλιστα με έναν τρόπο αξιοσημείωτα χαλαρό.

Το άλμπουμ αντανακλά την ευρύτητα της ηχητικής παιδείας των συντελεστών του και διατηρεί μια γνήσια εξερευνητική πρόθεση απέναντι στη μουσική, ξανοιγόμενο ελεύθερα τόσο σε ηλεκτρονικά στοιχεία, όσο και προς μια ηλεκτρική αισθητική με noise rock χροιά. Εν τέλει, όμως, η πιο κρίσιμη ποιότητά του είναι η εύληπτη αμεσότητα την οποία διατηρεί από την αρχή ως το τέλος. Απέχει λοιπόν αισθητά τόσο από νόρμες που με τον καιρό διάβρωσαν ακόμα και τον χώρο του αυτοσχεδιασμού, όσο και από τις «ευθείες» εγκεφαλικότητας, οι οποίες χαρακτηρίζουν πια κάμποσους από τους νεότερους δίσκους που επικαλούνται την ευρωπαϊκή free jazz.

Το Dog House On A Tree, αντιθέτως, προκύπτει χτισμένο σε μία εις βάθος κατανόηση όσων μηχανισμών κάνουν τέτοιες μουσικές ξεχωριστές και σημαντικές. Κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια τόσο αδιαμεσολάβητη αλληλεπίδραση με τον (λιγότερο ή περισσότερο υποψιασμένο) ακροατή, σε καιρούς που ο ευρύτερος χώρος δείχνει να έχει χάσει το ενδιαφέρον του για μια τέτοια διασύνδεση, χάριν «πειραματικών» ευκολιών ή/και ελιτίστικων αναζητήσεων.