Subterranean - New Designs On Bowie΄s Berlin

Ο καλύτερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να βρεθεί για το Subterranean του Βρετανού ντράμερ Dylan Howe, δίνεται από τον ίδιο στον τίτλο του άλμπουμ. New Designs On Bowie's Berlin. Με δύο διευκρινίσεις. Η πρώτη ότι η προσέγγιση στη "Τριλογία του Βερολίνου" του David Bowie (δύο δεκαετίες αργότερα, ο Philip Kerr έγραψε την δικιά του Τριλογία του Βερολίνου), γίνεται από τη πλευρά της τζαζ ή καλύτερα της σύγχρονης τζαζ. Και η δεύτερη ότι περιέχει κομμάτια από το Low και το Heroes που κυκλοφόρησαν αμφότερα το 1977 αλλά όχι και από το Lodger του 1979, το τρίτο μέρος της τριλογίας.

Παρότι ο Dylan Howe δεν κυκλοφορεί πολύ συχνά προσωπικά άλμπουμ, έχει στο βιογραφικό του πλήθος συνεργασιών. Από παλιά με τον Ian Dury και τους Blockheads στα τελευταία τους, με τον Wilco Johnson, σε άλμπουμ του πατέρα του Steve Howe (του γνωστού κιθαρίστα των Yes), αλλά και συνεργασίες με ονόματα όπως ο Paul McCartney, ο Nick Cave, ο Mick Jones, ο Dave Albarn, ο David Gilmour.

Ο Dylan Howe επεξεργαζόταν το Subterranean αρκετά χρόνια, και μια πρώτη του μορφή υπήρχε από το 2007, όταν το πρωτοπαρουσίασε live. Δεν ξέρουμε κατά πόσο η τελική εκδοχή που έχουμε την δυνατότητα να ακούσουμε με αυτή τη κυκλοφορία, πλησιάζει εκείνες των ζωντανών ηχογραφήσεων, όμως το Subterranean του 2014, είναι ένα κομψοτέχνημα, ένα στολίδι στο δωμάτιο σου, όπως ένας πίνακας ή ένα κερί που αφήνει τα αρώματα του καθώς σβήνει.

Η ακρόαση του έχει διαφορετική αφετηρία, ανάλογα με το πόσο φανατικός οπαδός του Bowie είσαι. Γιατί είναι άλλο το συναίσθημα που νοιώθεις ακούγοντας ένα tribute στον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, και άλλο να ακούς τα κομμάτια του Low και του Heroes σχεδόν πρώτη φορά. Στη πρώτη περίπτωση είτε απολαμβάνεις και νοιώθεις υπερήφανος για τα ακούσματα σου που συγκινούν και είναι πηγή έμπνευσης στις νεότερες γενιές καλλιτεχνών, είτε ανήκεις σε εκείνη την κατηγορία που δεν θες να αγγίζει κανείς όσα θεωρείς ιερά και όσια. Εκεί όμως που το θέμα αποκτά μαγικές διαστάσεις είναι στη δεύτερη περίπτωση, αν τυχόν δεν υπήρξες ποτέ ιδιαίτερα φίλος με τη μουσική του David Bowie ή τα συγκεκριμένα δύο έργα του δεν τα γνώριζες. Τότε πρώτα σε καθηλώνει η δουλειά του Dylan Howe και έπειτα ακούς έστω από περιέργεια το Low και το ψηφίζεις καλύτερο ροκ άλμπουμ του 2014.

Το εγχείρημα του Subterranean δεν το διακρίνεις για την πολυπλοκότητα του. Κάθε άλλο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι μουσικοί έχουν δείξει σεβασμό στις πρωτότυπες εκτελέσεις. Δηλαδή τα κομμάτια είναι απολύτως αναγνωρίσιμα, όχι όμως μασκαρεμένα. Εκεί νομίζω συνίσταται η αγάπη του Howe και των συνεργατών του για τον David Bowie. Δεν παρουσιάζουν μία σούπα με κομμάτια του.

Το κουιντέτο της ορχήστρας του Subterraneans, αποτελείτε από τους Dylan Howe (ντραμς), Mark Hodgson (μπάσο), Ross Stanley (πιάνο-συνθεσάιζερ), Brandon Allen (τενόρο σαξόφωνο), Julian Siegel (τενόρο σαξόφωνο). Δύο συμμετοχές αξιομνημόνευτες είναι του πατέρα του - του Steve Howe που λέγαμε, ο οποίος στο Moss Garden παίζει κότο (το γιαπωνέζικο παραδοσιακό έγχορδο), και του Adrian Utley κιθαρίστα των Portishead, σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου το Warszawa.

Η τζαζ έχει διαχρονικά ασχοληθεί με την ροκ πολλές φορές. Και θα είναι συχνό φαινόμενο και στο μέλλον οι διασκευές ροκ άλμπουμ ή ποπ. Ένα από τα φετινά τζαζ άλμπουμ που βρίσκονται υψηλά στις λίστες των περιοδικών και σάιτ είναι το A Thousand Kisses Deep Trail Belle, της Christine Tobin. Ένας δίσκος που στηρίζεται σε τραγούδια του Leonard Cohen. Για εμάς πιο ψηλά ακόμη βρίσκεται το Subterraneans του Dylan Howe...