Zen Bastard
Πόσες αναφορές σε διαφορετικά είδη μουσικής χρειάστηκε ο Γιώργος Λεβέντης για να προσεγγίσει τούτον τον σπουδαίο δίσκο;
Aκόμη και πριν αρχίσουν σχεδόν όλοι οι psych δίσκοι να ακούγονται όπως θα πίστευες ότι ακούγεται αυτός αν ήθελες να γίνεις κακός, θα ήταν δύσκολο να αντισταθείς στον πειρασμό της εύκολης κατηγοριοποίησης όσον αφορά τους ES. Αν δηλαδή η space κλισεδούρα και η ενοχλητική ευκολία με την οποία Floyd και Ηawkwind καπέλωναν την καλή σου διάθεση και το πλούσιο ταλέντο τους μία φορά, εσύ θα έπρεπε να είσαι διπλά έτοιμος να θυμηθείς πως η έμπνευσή τους προϋπήρξε του textbook του psych zeitgeist. Η κιθάρα του Fred Laird παραμένει στο μαγικό εκείνο σημείο που νιώθεις πως έχει προλάβει να κουραστεί και να ξεκουραστεί πριν την ηχογράφηση και εσύ έχεις τη χαρά να ακούς το στροβίλισμά της, χωρίς να σε ταλαιπωρεί το άγχος της. Σημαντικά όλα αυτά όταν είναι να μπλέξεις με μουσική η οποία θέλει να σου πετάξει 246 ακόρντα στη μούρη.
Τρία παλιά κομμάτια σε ανανεωμένη εκδοχή και το title track απαρτίζουν αυτή τη δουλειά και όπως πάντα κατά βάθος έχουμε να κάνουμε περισσότερο με Αgitation Free παρά με Jimi Hendrix Experience, περισσότερο με μίξη Comets on Fire και Αmon Düül II παρά με το εύκολο καταφύγιο των Floyd. To γκρουπ επιμένει να διατηρεί τις κιθαριστικές διαδρομές σε σχετική απόσταση από μια αποκλειστικά prog αισθητική την οποία διοχετεύει ευφυώς κυρίως στην παραγωγή και τα 'κρυφά' πλήκτρα. Λεπτές ισορροπίες όπως αυτή, που δε χρειάζεται δα να τρελαίνεσαι για τεχνικούρες για να εκτιμήσεις, είναι που κρατάνε τη μουσική σε σταθερά ψηλό επίπεδο και κάνουν το ''χάσιμο'' ειλικρινές. Στο τέλος, τα περισσότερα από τα κλισέ του είδους καταλήγουν να λειτουργούν υπέρ τους και αντί για συμβατικά έπη, σου θυμίζουν τις πιο εμπνευσμένες avant-synth στιγμές των late 70s-early 80s.
Ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνουν το 'Outsideofintime' είναι κυριολεκτικά απολαυστικός. Ποτέ τα early 70s δεν ακούστηκαν τόσο τιμητικά ως παραπομπή και σπάνια τόσο κολοσσιαία ριφ παρέμειναν τόσο ευγενικά διακριτικά. Όταν ένα dub υπόστρωμα εμφανίζεται και μαζί με υποψία new age sitar οδηγεί το κομμάτι στο σβήσιμο, καταλαβαίνεις ξανά γιατί στην πραγματικότητα η μουσική αυτή θα μπορούσε να γραφτεί μόνο στη Β. Αγγλία. Μotorik ριφάκια, Fifty Foot Hose, jazz με ολίγη και το υποτιμημένο σαρδόνιο πνεύμα του πρώιμου σόλο Julian Cope εναλλάσσονται στο δίσκο συνεχώς, μέχρι να σκεφτείς ότι καλό είναι να εκτιμάμε τους ΕS όσο τους έχουμε. Αν τα πράγματα χαλάνε κάπου είναι στο 'Κοsmik Suite', όχι γιατί η μουσική είναι λιγότερο εμπνευσμένη, αλλά γιατί κάπου πρέπει να βάλουμε ένα όριο, και τα εικοσάλεπτα τραγούδια είναι ένα καλό όριο.
Η καλύτερη δουλειά του γκρουπ ως τώρα, λοιπόν, ένας από τους καλύτερους noise δίσκους του 21ου αιώνα και ένα στολίδι για το πνεύμα της Drone Rock. Αργά ή γρήγορα η μπάντα θα συναντήσει τα όρια και τον εαυτό κάθε γκρουπ η μουσική του οποίου σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις μούσια, ακόμη και αν έχεις μόλις ξυριστεί. Έως τότε τα εκτελεστικά τους στάνταρντ θα παραμένουν από τα υψηλότερα τριγύρω μας και ανεξάρτητα από το που θα φυσάει ο psych άνεμος, οι ΕS θα έχουν την τιμή να ακούγονται αποκλειστικά και μόνο ως ο εαυτός τους.
